Ægir - 01.11.1930, Blaðsíða 9

ÆGIR
239
hét Petersen; sagði hann okkur strax, sem
skipið var strandað, að það væri ameriskt
timburskip, fullt stafna á milli af tómum
plönkum, og 3500 tonn að stærð. Var svo
að heyra, sem skipstjóri væri nákunnugur
skipinu, því hann sagði okkur líka ná-
kvæmlega um allan útbúnað á því
ofandekks, sem allt stóð heima, er komið
var um borð í skipið. Hefur skipstjóri
sennilega verið búinn að hitta skipið í
hafi, áður en að það strandaði hér við
land.
Á fjórða degi var sjór loks orðinn það
dauður, að komist var um borð, og er ó-
hætt að fullyrða að mörgum manninum
var orðið meir en mál að komast um borð
i báknið! og aldrei gleymi ég þeirri stund,
þegar ég, þá 16 ára unglingur, stóð í fyrsta
sinni inn á þilfari »Jamestown«, og horfði
undrandi og hugfanginn á þetta 60 faðma
langa skipsbákn 1 Set ég hér stutta lýsingu
af »Jamestown« hinu stærsta skipi, sem
strandað hefur við ísland, síðan landið
hyggðist.
»Jamestown« var þrímastraður barkur,
°g eins og áöur er sagt, nákvæmlega 60
faðmar á lengd, en um breidd þess man
ég ekki með vissu, en það var jafnbreitt
°g franska skútan var löng, sem um sum-
arið var höfð til að flytja planka úr því.
^rjú þilför voru í skipinu, og óskiftur
geimur hver lesl, og hver lest troðin eins
°g síld í tunnu, af tómum plönknm, og
ennþá eftir 50 ár blasir við augum mínum
hinn óskaplegi geimur, efsta lestin, þegar
húið var loks að tæma hana, 60 faðma
ianga, og hátt á þriðju mannhæð á dýpt,
ma af því nokkurnveginn gera sér grein
fyrir, hver kynstur hafi rúmast í öllum
þessum geim, af plönkum.
Tveir stórir salir voru á efsta þilfari;
Var annar salurinn miðskips, en hinn
Unllum aftasta og mið siglutrés, var aftari
salurinn hið mesta skrauthýsi, eða réttara
sagt, hafði verið, því búið var að brjóta
þar allt og bramla, sennilega bæði af
manna- og náttúrunnar völdum, en fyrir
aftan öftustu siglu, var hálfdekk, sem tæp-
lega var manngengt undir, hefur að öll-
um líkindum verið forðabúr skipsins, því
þar var að finna ýmislegt matarkyns,
svínsflesk, nautakjöt m. m., og hrannir af
spítnabraki, póleruðu mahoni, bæði í út-
skornum rósum og þiljum, sem borist
höfðu þangað úr salnum, og auk þess voru
þar kynstrin öll bæði af skrám, iömum
og skrúfum, sem allt var úr kopar. 6 her-
bergi höfðu verið sitt til hvorrar hliðar í
salnum, sennilega allt svefnherbergi, en
allt var það oröið brotið að mestu, en
mátti þó sjá, að öll höfðu herbergin verið
mjög skrautleg, því útskornar, póleraðar
mahoní-rósir á millum bita, og mahoní-
þiljur voru sumstaðar óbrotnar, en flest
voru þó skilrúm millum herbergjanna
brotin að meiru og minnu. Fremri salur-
inn var að öllu iburðarminni, en var þó
að nokkru leyti skift í svefnherbergi, en
ekki líkt því eins vönduð, og sjáanlegt var
að borðsalur hafði verið í öðrum enda
salsins, þó ekkert fyndist þar afborðbún-
aði, eða neinu þvi, sem verðmæti var f.
Af öllu því tröllasmíði, sem sjá mátti á
skipi þessu, var þó þrennt, sem mesta
undrun mina vakti, — fyrst miðsiglutréð,
tveir feðmingar að gildleika, með 18 afar-
sverum járngjörðum, annað undirbugspjótið,
sem kallað er, 36 þml. á kant, og það
þriðja, stýrislykkjurnar (3) úr kopar, en
hvað þær hver um sig voru þungar, get
ég ekki gert neina ágizkun um, en ég vil
þó geta þess, að einn sunnudag fórum viö
Eiríkur sál. bróðir minn, ásamt þriðja
manni, til þess að reyna að ná efstu lykkj-
unni, því hún hékk á einum nagla, og því
að kalla mátti laus úr sæti sínu (stýrið
var brotið af). — Bundum við afarsver-
um nýjum kaðli í lykkjugatið, en vorum