Ægir - 01.12.1930, Síða 22

274
ÆGIR
I’egar efsla lestin var tæmd, var fyrsta
upphoðið haldið, var sjávarströndin á
fleiri hundruð faðma svæði þá ein óslit-
in plankahrúga. Voru i hverju númeri
frá 10—20 plankar. Voru plankarnir 6 —9
ál. langir, en 3l/2 totn. þykkir, og af mis-
munandi breidd 0 — 11 tom. Kristján sál.
Jónsson, hæztaréttardómari, var þá sýslu-
maður i Gullbringusýslu, og hélt hann
fyrsta uppboðið. Stóð uppboðið i tvo
daga; var verð á plönkunum 25—50 au.
og mundu það þykja góð timburkaup
nú. Að plankauppboðinu loknu, var sjó-
boðið baldið. Keypti faðir minn möstrin
og alla kaðla (vantinn) og víra m. m. á
2k kr., en skipið sjállt með öllu timbri
sem i því var i mið og neðstu lest, var
hæstbjóðandi H. P. Duus, kaupmaður í
Keflavík, fyrir kr. 301,00, en hann bauð
í það fyrir föður minn og aðra suður-
nesjabændur, en kom þar aldrei nálægt
eftir uppboðið.
Strax eftir uppboðið var byrjað að
skipa upp úr skipinu aftur og því hald-
ið áfram stanslaust til 10. sept., en þá
kom suðvestanrok með stórbrimi og
klofnaði skipið þá í tvennt og rak hver
spíta til lands. Var stórfengleg sjón að
sjá allan þann flota, þegar hann kom að
landi, mundi engum manni hafa dottið
í hug, ef ekki hefði vitað, að öll sú
plankabreiða væri úr einu skipi og þó
var búið að taka meiri partinn úr mið-
lestinni og allt úr efstu lestum er skipið
brotnaði.
Ég minnist þess, að þegar skipið var
nýstrandað, kom til föður míns maður,
sem hét Sölvi Sölvason, og lengi var bú-
inn að vera í siglingum. Sagði hann föð-
ur mínum, að hann þyrði að taka 18
sextíulesta skonnortufarma úr skipinu, en
faðir minn taldi það þá öfgar einar. En
það hefði verið áhættulaust að tvöfalda
þá tölu. Allt var skipið eirslegið í sjó og
koparseymt og voru það laglegir kopar-
boltar, sem gengu igegnum botnrangirn-
ar. Sendi faðir minn mörg þúsund kgr.
til Englands af kopar. Éað eina, sem
tapaðist og aldrei sást, var afturstafn
skipsins með stýiislykkjunum. Hefir það
sennilega sokkið sökum þyngslanna af
lykkjunum.
Hver kynstur að sumir af suðurnesja-
bændunum söfnuðu að sér af plönkun-
um, má meðal annars marka af því, að
faðír minn seldi í einu til Jóhanns nokk-
urs snikkara á Eyrarbakka 1200 st. og
sá ekki á eflir, að á hafði verið tekið.
E*egar leið á sumarið fór að kvisast að
ballest skipsins væri afarmikils virði,
jafnvel meira verðmæti en skipið sjálft
með öllum farminum. Um nýjársleytið
kom svo íyrirspurn til föður míns frá
landshöfðingja um hvað orðið hefði af
ballestinni og hvort ekki væri hægt enn
þá að bjarga henni, því hún (ballestin)
heíði verið auðæfi mikil, óhreinsað silf-
grjót frá Mexico. Hleypti þessi fregn
heldur en ekki púðri í okkur strákana
og var ekki dregið á langinn að fara og
slæða botninn á slrandstaðnum. En allir
þessir silfurloítkastalar okkar hrundu og
urðu að engu, þó við værum að slæða
dag eftir dag, fengum við aldrei einn
einasta mola og gátum aldrei séð einn
einasta stein í botninum þó við sæjum
vel í botn.
Vorið eftir kom svo Sigurður Jónsson,
járnsmiður, sem áður er nefndur, i sömu
erindagerðum og var ég oft með honum
við að slæða, en það fór á sömu leið.
Við höfðum erfiðið og ekkert annað.
Sennilega hefir svo farið, að þegar skipið
brotnaði, hefir botninn sagast fram í
briminu og hvolft þar úr sér á leirbotni
áður en botninn rak til lands. Hinsvegar
alveg óskiljanlegt, að í þau 50 ár, sem
liðin eru síðan að skipið strandaði, skuli