Ægir - 01.02.1933, Blaðsíða 12

54
ÆGIR
að sé jafnt metinn, og hafa sumirþeirra
sagt mér, að þeir söknuðu stakkanna, því
þeir hafi fengið jafnari íisk úr þeim en
nú.
Venjulega er fiskurinn seldur með eins
eða tveggja mánaða gjaldfresti, og er
verðið miðað við þann gjaldfrest. Ef fisk-
urinn er greiddur, innan viku frá kaup-
unum, er gefinn afsláttur frá kaupverð-
inu, sem oftast nemur 1/s°/o.
Afhendingin fer fram á þann hátt, að
ökumaður kaupanda fær afhendingar-
miða upp á vissa pakkatölu með merki
því, sem um hefur samist. I kælihúsinu
í fríhöfninni er honum afhentur fiskur-
inn, og um leið og hann fer, fær hann
aftur miða hjá verkstjóranum, sem hann
afhendir verðinum við hliðið að fríhöfn-
inni. Telur hann pakkana á vagninum,
til að sjá um að pakkatalan sé sú sama
á miðanum og vagninum, þvi eftir mið-
anum er gerður upp tollur sá, sem inn-
flytjandanum ber að greiða. Er ekki tal-
ið, að fiskurinn sé kominn til Spánar,
fyr en hann er kominn út úr fríhöfn-
inni. Við hliðið er alltaf vel vopnað lög-
reglusveit, til taks ef á þyrfti að halda,
enda eru að jafnaði mjög verðmætar
vörur og hált tollaðar geymdar þar. Síð-
astliðið ár hafði spanski ríkissjóðurinn
nærri 4 milljónir gullpeseta i toll afsalt-
fiski, sem inn var fluttur hér í Barce-
lona að eins. Jafngildir þessi upphæð
nærri 10 millj. pappírspesetum. Þó slík
fjárhæð takmarki neyzluna auðvitað mjög
eru þessir peningar nokkurskonar vá-
tryggingargjald, því þeir tryggja það að
nokkru, að innflutningar verði ekki tak-
markaðir, fyr en að kreppir, því rikis-
sjóður mundi þá missa spón úr aski
sinum.
Það sem ræður því að hér á Miðjarð-
arhafs-ströndinni eru ekki nema fáir
innflytjendur er, að aðeins stórrík verzl-
unarhús geta komið sér upp kælihúsum
þeim, sem nauðsynleg eru talin til að
verja fiskinn skemmdum. Talaði ég þar
við kaupmenn, sem áður höfðu innflutn-
inga beint, en höfðu nú hætt við þá.
Sögðust þeir ekki hafa getað staðist sam-
keppnina við firmu, sem höfðu fullkom-
in kælihús, og buðu oft fisk með vægu
verði, einmitt þegar verst stóð á fyrir
þeim kælihúslausu. Sögðust þeir þvi held-
ur vilja kaupa fisk af Hawes, Trueba,
Lazo eða Campos, en standa í stíma-
brakinu sjálfir. Hafa þessi firmu því
dregið undir sig hér um bil alla verzl-
un á suðurströndinni, hafa mjög full-
komið skipulag og eiga ágætis kælihús.
Taka þessi firmu fiskinn í umaoðssölu
fyrir útflytjendur rCanada og Newfound-
landi og hafa venjulega eiðsvarna end-
urskoðendur til að ekki verði villst um
að reikningar séu réttir.
Á Norður-Spáni vilja menn fiskinn svb
hertan, að þeir nota ekki kælihús, nema
í Bilbao þar sem eitt hefur verið reist
nýlega, og er það eign hlutafélags, svo
allir hafa aðgang að því. í Vigo, Coruna
og Bilbao, er því frekar auðvelt fyrir
menn, sem ekki hafa mikið umleikis. að
flytja inn saltfisk, ef þeir geta fengið hann
í nógusmáum sendingum frá framleiðslu-
löndunum. Er þar því riokkur barátta
milli stóru innflytjendanna og smáinn-
flytjendanna, sem nú er að mestu lokið
við Miðjarðarhafið. Vegna þess að þetta
stríð varpar nokkru Ijósi yfir mál, sem
stundum er minnst á heima, þykir mér
rétt að skýra nokkuð nánar frá því.
Stærstu innflytjendur í Bilbao eru Hijos
de Basterra, Greaves y Arbaiza, Eguiluz
y Martin og Padró, Rámila y Cia, sem
er hlutafélag. Skifta þau tvö firmu, sem
fyrst voru nefnd, við Kveldúlf, en hin
tvö við Alliance. En langstærsta firmað
er Trueba y Pardo, sem er óháð og vill