Ægir - 01.02.1933, Blaðsíða 13

ÆGIR
55
ekki gera kaup við umboðsmenn, en
verzlar beint við þá, sem bjóða hagfeld-
ust kjör. Auk þessara íimm stóru firma,
eru allmörg smærri innflutningsfirmu og
eru sum þeirra inni í landi. Er sá mun-
ur á Barcelona og Bilbao sem innflutn-
ingshöfnum, að þar sem Barcelona selur
eingöngu í nágrennið, og það er alveg
hverfandi hluti af fiskinum, sem er send-
ur út úr Katalóníu, dreifist fiskurinn frá
Bilbao um geysimikið og fólksmargt
svæði. Bilbao veszlar við Madrid-búa,
sem eru nærri því jafnmargir og ibú-
arnir í Barcclona, en auk þess við íbú-
ana iZaragoza, Valladolid, Oviedo, Gijon,
Santander og San Sebastian, svo ekki
séu nefndar borgir með minna en 50.000
íbúum. Hafa ýms firmu á þessu mikla
svæði reynt að brjótast undan Bilbao-
kaupmönnum, en þeir' reynt að halda
utan um veldi sitt. Bezta aðstöðu hafa
kaupmenn í Santander og San Sebastian,
enda hafa þeir flutt inn beint.
Raunar segja stóru firmun, að þeirhafi
ekkert á móti hinum lágsigldari keppi-
nautum sínum, en þar sem þeir hefðu
nieiri tilkostnað og ábættu, en maður
sem ekki flytti inn nema 500—-1000 vætt-
ir, vildu þeír ekki kaupa fisk upp á þau
býti, að smá-innflytjendur gætu undir-
boðið þá sömu dagana, sem þeir hefðn
fengið stórar sendingar, með samskonar
fiski. Smáinnflytjandinn gæti ekki komið
honum út nema til einhvers af þeirra
viðskiptavinum með undirboði, og til
þvi fleiri sem hann leitaði, því meiri
óánægju og rask orsakaði hann á mark-
aðinum. Vildu þeir þvi ekki, að hann
feugi fisk með sama skipi og þeir. Þetta
þýðir auðvitað það, að fyrir íslendinga
uiundi það ekki svara kostnaði að senda
eitthvert skip, sem fara ætti til Vigo eða
Portúgal, gagngert til að ná víðskiptum
við nokkra smáinnflytjendur i Bilbao,
sem flytja ekki inn nema fáar lestir á
ári. Venjulega mundi það vera ódýrara,
að senda þeim fiskinn um Hamborg,
með skipum sem ganga þaðan til Bilbao,
í föstum ferðum. En slík umskipun er
það dýr, að smáinnflytjendur mundu
naumast geta undirboðið keppinauta sína
að neinum mun. Auk þess mundu þeir
ekki geta boðið samskonar fisk á sama
tíma og þeir. Hefur þetta nokkra þýð-
ingu, eins og ég hef áður lýst, sérstak-
lega við utanbæjarviðskiptin, því menn
gera sér ekki ferð til bæjarins, til að
skoða sendingu upp á nokkur hundruð
pakka. Slíka sendingu verður að bjóða
öðruvisi.
Norðmenn hafa þar á móti reglubundn-
ar ferðir á hálfsmánaðarfresti til Spánar
með A. S. Spansklinien til margra hafna
á Spáni og Portúgal. Geta því smáútvegs-
menn í Noregi sent innflytjanda í Bilbao,
Madrid eða annarsstaðar, 20 vættir af
fiski, þegar báðum kemur saman um
það, og er meginið af norskum fiski, sent
í mjög smáum sendingum og sjaldan
meira en 100 lestir í einu og dreifast þær
viða. Með þessu verzlunarlagi sögðust
stóru firmun ekki geta haft hag af að
selja norskan fisk, og hættu þeir að verzla
með hann. Spiltu Norðmenn þannigfyr-
ir sölunni á fiski sínum, því innflutn-
ingur þessara litlu firma munaði þálitlu
móts við viðskipti hvers eins af þeim
stóru. Hefur innflutningnum hrakað, svo
að hann komst ofan i 1600 smálestir ár-
ið 1931, en hefur þó hækkað mikið á
síðastliðnu ári. Aftur á móti hefur þeim
haldist nokkuð á verzlun sinni í Vigo og
Coruna, þó ekki sé hún svo að þá muni
hana miklu.
Tvisvar sinnum hefur þó farið í hart
út af saltfiskinum i Bilbao. Menn munu
minnast þess, er Cortazar vildi taka farm
sumarið 1930 í Reykjavík, en það varð