Ægir - 01.06.1936, Side 16

134
Æ G I R
Flestum þjóðum þykir vænt um sjó-
menn sína, það er sétt ut af fyrir sig,
sem hefur örðugra hlutverk að vinna,
en ílestar aðrar stéttir þjófélaga og vinna
þeirra, víðast hvar, metin að verðleik-
um. í þessu erum við eftirbátar annara
og enn t. d. á landið ekkert hciðurs-
merki fyrir hjörgun og hreystiverk unn-
in á sjó, í þágu heimila, sveitarfélaga og
þjóðfélágsins. Búast má við, að hver
einasti, sem er sæmdur Fálkakrossi, hafi
til hans unnið. Þó er einn, sem ílestir
landsmenn kannast við, sem sæmdur er
sama heiðursmerki og liinn slóri hópur,
og stingur þar nokkuð í slúf. Maður þessi
hefur á sinni tíð bjargað um 70 manns
úr sjávarháska, fært að landi feður, syni,
eiginmenn, unnusta og fyrirvinnur, sem
hann lireif úr dauðans kverkum á haf-
inu, og skilaði heim. (Um afreksverk
hans, sjá Ægir 17. árg. nr. 4).
Maður sá, sem hér um ræðir, er for-
maður og lóðs, Jón Slurlaugsson á Stokks-
eyri. Hann fékk Fálkakross eins og fleiri,
en skemmtilegra hefði verið, að hann
hel'ði fengið björgunarmedalíu og, að hún,
í þessu tilfelli, hefði verið úr gulli. Svo
er stór hópur sjómanna, sem verðskuld-
ar heiðursmerki fyrir ýms al'rek við björg-
un úr sjávarháska, en yfir því öllu er
þagað og svo gleymist það, en er það
rétt? Ægir þakkar að lokum Firðritar-
anum fyrir að hafa stutt 10 ára gamla
hugmynd og reynir hér með að styðja
það, sem hann hrýnir fyrir mönnum nú,
í greininni, sem hér er minnst á; væri
óskandi að fleiri vildu taka í sama streng,
svo málið gleymdist ekki aftur, þótt meiri
ástæðu sé nú, að því verði ekki sinnt,
þegar allir eru fjárliagslega lamaðir, held-
ur en þegar fyrst var vakið rnáls á því,
og menn voru sæmilega stæðir, því ein-
hvern koslnað hafa framkvæmdir í för
með sér. Sveinbj. Egilson.
Viðhald mótorbáta
við Faxaflóa.
1 fyrra, og oft áður, liefur þólt ástæða
til að henda inönnum á, í Ægi, hvers
virði það sé að þrífa vel skip og háta
og það sem þeim fylgir, og nota vorið til
að skafa möstur og bómur, olíubera
það sem þarf og mála í veðri, þar sem
málning kemur að beztum notum og
minnst fer til spillis, en hætta þeimleiða
sið, scm nýlega ruddi sér rúm hér s}’ðra,
að m á 1 a möstur, gaíla og bómur.
1 fyrra klíndu margir dökkgrárri og
gulri málningu á hin svo nefndu »rund-
holt«, (hómur, gafla og möstur), öllum
þeim til leiðinda, sem séð hafa vel hirt
skip, en margir skófu málningu þá af,
sem klínt liafði verið á möstrin, meðan
tizkan að mála þau var upp á sitt hæzta,
en hún byrjaði fyrir alvöru þegar mb.
»Skúli fógeli« R. K. 266 var leigður til
að annast strandgæzlu og var málaður
dökkgrár, frá sjómáli upp á hún, en þá
málningu má telja óheppilegri á litlum
mótorhát, scm á að annast landhelgis-
gæzlu, en að hafa hann litaðan og líkt
til hafðan og t. d. Akraneshátana og
marga Reykjavíkurbáta, sem jietla vor
eru að taka upp Akranes-tízkuna, skafa
og olíubera skrokkinn frá sjómáli að
skandekki, mála skjólhorð ljósleit oghotn-
mála með rauðleitu cða grænu.
Landhelgiskóngar, vara sig frekar á
liát, sem er dökkgrár og einlitur, þegar
aðrir hætta við þann herskipalit, heldur
en á varðbát, sem er, að útliti, eins og
aðrir fiskibátar.
Þeir sem hafa tekið sér göngtúr, dag-
ana frá 1.—10. júní þ. á., hljóta að hafa
veitt hinum velhirtu og' smekklega mál-
uðu mótorhátum, eftirtekt. Sumir lágu i
fjörunni, verið að hreinsa þá og mála,