Ægir - 01.10.1939, Blaðsíða 9

Æ G I R
223
er eðlilegt og ólijákvæmilegt, að nokkur
dráttur verði á iðgjaldagreiðslum af þeirra
liendi. Félögin munu yfirleitt geta veitt
frest á greiðslu iðgjalda vegna rekstursins,
og gera það, ef gildar ástæður eða atvilc
eru fyrir hendi, en samkvæmt framan-
sögðu er svigrúmið í þessum efnum alltof
lítið. Ef félögin eiga skilyrðislaust að
trvggja lögveð silt i skipunum, kostar það
sifelld lögtök og upphoðsheiðnir, sem
mundu skapa alveg óþolandi ástand i
þessum efnum. Ég tel því alveg nauðsyn-
legt og sjálfsagt að lengja lögveðstímann
upp í tvö ár, eins og ráð var fvrir gert í
frumvarpinu, til þess að ætíð sé hægt að
liaga innheimtu iðgjaldanna á sem hag-
kvæmastan hált fyrir hina vátrj'ggðu, eft-
ir því sem efni standa til í hvert sinn.
Mörg eru þau atriði í fyrgreindum lög-
um, sem þvkja orka tvímælis, en þar sem
lögin hafa enn sem komið er litla reynslu,
skal ekki farið út í þá sálma að þessu
sinni.
Þá eru einnig mörg atriði, sem forstjór-
ar félaganna munu vera í vafa um. Ef þeir
vilja heina fyrirspurnum til „Ægis“ um
þetta, mun þeim verða svarað í hlaðinu
cflir beztu getu.
Arnór Guðmundsson.
r
Island — íceland.
Allir, sem leggja leið sína niður að
höfn, sjá að á skip þau, sem þar eru,
er málaður þjóðarfáni, nafn skipsins og
lieiti landsins, þar sem það á heima. Gildir
einu, livort um innlend eða erlend skip
er að ræða, kaupför eða fiskiskip. Þessi
tákn eiga að vera sverð og skjöldur
allra skipa hlutlausra þjóða, er sigla
um stríðshættusvæði. Fáninn og heiti
landsins á þegar við fyrslu sýn að boða
ófriðaraðilum hverrar þjóðar skip er á
ferð. Það er því meira í húfi en margur
mun gera sér ljóst, að þessi tákn séu
greinileg og auðskilin þeim, sem ætlast
er lil að taki þau til greina. Sjómenn-
irnir munu hezt fá skilið, hvililc nauð-
syn er á því, að allt sé með felldu i
þessum efnum.
Meðal norskra farmanna vakti það þvi
talsverða athygli, er skipstjóri á einu
slærsta farþegaskipi Norðmanna, „Oslo-
fjord,“ liafði orð á þvi fyrir skömmu, að
eflaust mundi hcppilegast að tákna lieiti
landsins á máli ófriðaraðila. Lagði hann
því til að á aðra síðu allra norskra kaup-
fara og fiskiskipa, er fara landa á milli,
væri málað Norway — Norwegen, en
hinu megin Norwegen — Norway. Jafn-
framt lagði liann til, að nafn fiskiskipa
væri numið burtu, til þess að unnt væri
að mála heiti landsins með sem stærst-
um stöfum, en í stað þess væru ein-
kennisstafir skipsins stækkaðir að mun,
svo að þeir sæust eigi síður en nafn
landsins.
Skipstjóri rökstuddi þetta álit silt
einkum með því, að brýn nauðsyn væri
á að gera stvrjaldaraðilum tákn skijja
hlutlausra þjóða svo auðskilin, sem frek-
•ast mætti við koma. Því væri sjálfsagt
að mála Iieili landsins hæði á þýzku og
á ensku. Hann taldi ekki ósennilegt, að
árás kafbáta gæti borið að með svo
skjótum svifum, að kafhátsmenn áttuðu
sig ekki á heiti landsins, vegna þess að
það væri ckki á þeirra máli.
Ekki er vitað neitt um það, hvort
Norðmenn breyta eftir þessari uppá-
stungu skipstjórans á „Oslofjord“, en
sennilegt er að svo verði ekki.
Blaðinu þótti sjálfsagt að kvnna les-
endum sínum þessa uppástungu, ekki
sizt vegna þess, að Islendingar liafa
nokkra sérstöðu livað þetta alriði snerl-