Ægir - 01.07.1947, Síða 3

Æ G I R
MÁNAÐARRIT FISKIFÉLAGS ISLANDS
40. árg.
Reykjavík
júlí—ágúst 1947
Nr. 7-8
Draumur eða veruleiki.
Um stundar sakir, að minnsta kosti, syrt-
ir mjög í álinn fyrir ísl. þjóðarbúskap.
Margt l)er til að svo er, en þó einkum óáran
frá náttúrunnar hendi og vankunnátta á
meðferð viðskipta- og fjármála. — Það er
veruleiki, að íslendingar áttu í styrjaldarlok
meiri innistæður erlendis en nokkur önnur
þjóð í Evrópu, miðað við mannfjölda. En
það er jafnframt veruleiki, að sjóðir þessir
oru að fullu etnir upp. Við höfum að vísu
eignazt margs konar verðmæti í þeirra stað,
en of miklu af erlendu innistæðunum hefur
þó verið varið lil þess að seðja melnaðar-
lýsn og hégómagirnd þess fólks, sem ekki
kann sér læti, ef það er loðnara um lófa
einn dag en annan.
Ýmsir verða nú lil þess að halda því að
almenningi, að ekki dugi annað en liorfast
í augu við staðreyndir og ber sizt að lá
slíkt. En þegar jafnframt er reynt að læða
þeirri skoðun að alþýðu, að áslæðulaust sé
að fást um, hvernig komið sé og jafnvel
niælst til þess, að hún glevmi því, hverjir
kera, að meira eða minna leyti, ábyrgð á
því, að þjóðin er nú komin í gjaldeyrisþrot,
þá þykir ýmsum eigi til lítils mælst.
Nóg virðist hafa verið að því gert að
■slæva dómgreind almennings með móldviðri
af blekkingum, þótt nú sé af því látið, og
hver og einn kannist við, hvernig komið er,
°g ekki sizt þeir, sem að einhverju leyti eiga
sök á því.
Allar tilraunir í þá átl að halda fram-
leiðslunni gangandi hafa verið kákkenndar
og miðazt við það eitt að fresta því um
mánuði eða misseri að eigi ræki í strand.
Seinasta tilraunin í þessu skyni, fiskábyrgð-
arlögin svo nefndu, sýnir glögglega, hve um-
I.'oðsmenn þjóðarinnar á þingi telja sér fært
að lefla ólrúlega tæpt. Áður hefur í jiessu
blaði verið látinn í ljós ótti um afdrif
þessara aðgerða þingsins, og því miður virð-
ist sú ætla að verða raunin, að hann hafi
ekki verið ástæðulaus.
Ef litið er á, hversu nú er ástatt fyrir út-
gerðinni og þá aðallega bátaútveginum, blas-
ir ekki Aið sérlega skemmtileg mynd. Tvær
síldarvertíðir mjög aflarýrar hafa sett svip
sinn á þessa mynd, og sú þriðja og einnig
mjög aflarýr er að ganga hjá. Hvernig um-
horfs verður i handraða fiskimanna og út-
gerðarmanna að þessari vertíð lokinni er
auðsætt. Og þegar við þetta bætist, að allar
þorskafurðir bátaútvegsins eru með öllu
óseljanlegar með framleiðsluverði, þarf
naumast arnfráa sjón til þess að koma auga
á þá vábeiðu, sem nú siglir hraðbyri um
öll fiskþorp landsins. Enn er á það að líta,
að sanmingar um ísfisklöndun ísl. togara í
Englandi eru úti með haustinu, og gæti þá
vel svo farið, að þrengra gerðist fyrir dyr-
um hjá þeirri útgerð en orðið er.
Þær þjóðir, sem fastast keppi við okluir
um fiskmarkaðina, eiga þar nú alls kostar
við okkur sökum þess, að þær gela selt sína
vöru við miklu lægra verði en við. Norð-
menn höfðu litla reynslu af hraðfrystingu
fisks fyrir styrjöldina og að henni lokinni