Ægir - 01.04.1977, Blaðsíða 15

®vo ekki á löngu áður en við sjálfir tilheyrðum
lrn sama þriðja heimi. Þessi ömurlega
s aðreynd, að matvælaframleiðendur eins og
1 Islendingar, skulum heldur vera að fram-
^f1 . hundafæðu fyrir velstæðar þjóðir en mat
•'*r>r hungraðar, hlýtur að valda öllum hugs-
c*i mönnum áhyggjum og þeim mun meiri
• rir það, að það er engin sjáanleg lausn fram-
ndan. Stórríkar þjóðir, sem græða á iðn-
^arningj hafa rétt efni á að senda þessum
matarslatta af afgangsbirgðum, en
Þjóðum
^jóð, sem þarf að lifa á matvælaframleiðslu
, etur það ekki, ef hún ætlar sér að halda
uPpi þeim lífsgæðum, sem hún hefur tamið sér
s nota þau tæki, sem nauðsynleg eru til
^'&rnleiðfilunnar. Framleiðslan byggist nefni-
ga á notkun dýrra og orkufrekra tækja og
egna þeirra höfum við eitthvað til að láta.
við fáum ekki hæsta verð fyrir framleiðsl-
a eru skip okkar og vinnslutæki stopp.
Svo er nú að nefna þann vanda, sem er nú
þa^S^6 ^ttishundinn, að fólkið í þeim löndum,
sem helzt væri þörf fyrir matvæli okkar,
Sy Ur. en£a lyst á þeim, jafnvel þótt sulturinn
enertl &ð því. En þetta gæti nú tíminn lagað,
v yerra er, hversu erfitt er að geyma mat-
i í mörgum þessara landa. Vandkvæðin á
s 1 a® framleiða mat handa hungruðu fólki og
h la ^ ^V1 'lann> eru þannig ekki aðeins mörg,
e dur flesf þannig vaxin, að það sér enginn
lna lausn á þeim. Það er engin lausn að
ata hrókódílatárum og rífa hár sitt og skegg
e 1Tlanníundum, ásakandi matvælaframleið-
í h Ur fyrir Þa vonzku að framleiða mat ofan
ja meðan mannskepnan hungrar um allar
r lr.'~ °g fara svo heim og éta yfir sig. -—
ið ^811111 2etur ekki orðið önnur en sú að fólk-
j ramleiði matinn ofan í sig sjálft í eigin
stj h sem mest og komist á það efnahags-
af ^ geta heypt sér þann mat sem vantar
j, °^Þur, lært að éta hann og geyma hann.
arh Ver®ur ekki í dag eða á morgun. Mannúð-
].j,.r'esyararnir geta því enn um langa framtíð,
n 1 ^ós sitt skína með ásökunum i allar áttir
ku ^ Væntaniega í eigin barm. Þessar al-
staÓreyndir eru rifjaðar hér upp, vegna
leje ftra ásakana í garð íslenzkra fiskfram-
ep 6n^a fyrir að framleiða heldur dýrafóður
Sp mat handa þeim hluta þriðja heimsins, þar
fólk sveltur.
^(Eg Var j hófi fyrir nokkru, þar sem einn
níe Þessum mannúðarhræsnurum hélt hjart-
a rseðu milli þess sem hann skóflaði upp í
sig rjómatertunni. Það vantaði ekki undir-
tektirnar, en ekki sá ég neinn missa lystina.
Hvenær ætli sá dagur komi, að þetta blessað
fólk sjái sómi sinn í að halda kjafti ?).
Steinarenna
Það er margt að varast fyrir mannskapinn
á dekkinu, þegar verið er að leggja net í velt-
ingi og látum. Slysin eru tíðust við að kasta
bólfærunum eða við teinana. Netin spanast
út af óstöðvandi krafti og ef maður flækir
hönd eða fót í netinu, teinunum, kúluböndun-
um, bólfærinu, að ekki sé talað um dreka-
færinu, þá er borin von að sá sleppi lifandi.
Við lagninguna hafa menn því gjarnan hár-
beitta hnífa tiltæka, ef eitthvað slíkt kemur
upp á og hefur það mörgum manninum bjarg-
að. Hættan er jafnmest við steinateininn. í
veltingi hægir á rennslinu, þegar báturinn
veltur djúpt niður á bakborða en í næstu andrá
kippist máske hálf trossan út, ef eitthvað ó-
klárast þegar báturinn veltur skarpt yfir.
Hættan er mest við slíkar aðstæður, en þó
verða menn alltaf að vinna þetta verk, að
kasta steinunum, með mikilli gát og yfirleitt
valdir til þess gætnir og vanir menn. Það er
undarlega margt við netaveiðarnar tæknilega
frumstætt, bæði við dráttinn og lögnina. Það
er eins og menn hafi aldrei leitt hugann að
öðru við þær veiðar en hvernig hægt væri að
böðla netunum inn og út sem hraðast. Ekki
eru slysin fátíðari við dráttinn og þau verða
oftast við spilin. Annað eins tæknivandamál
hafa menn þó leyst eins og það að finna ráð
til að spilið nái ekki að vind.a upp á sig net-
inu. í vetur bárust fregnir um það, að á neta-
báti í Ólafsvík hefði stýrimaðurinn, Höskuld-
ur Ólafsson, fundið upp steinarennu til að
losa menn við það hættulega verk að fleygja
út steinunum í lögninni. Vonandi á þetta tæki
eftir að sanna ágæti sitt. Menn mega ekki
gefast upp þótt við bvrjunarörðugleika sé að
etja. Það er svo áríðandi að bæta aðstöðuna
við lögnina.
Trefjaplastbátar
Um það var skrifað hér í Ægi og víðar eft-
ir fiskveiðisýninguna í Þrándheimi í sumar
að leið, en þar voru sýndir trefjaplastbátar, að
Æ GI R — 113