Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Síða 36
36
fram á, hvernig liún var mynduð af öllum postulunum án
greinarmunar, í Jerúsalem á hvítasunnudaginn. Þar var líka
sýnt fram á, hve fagurt samræmi var milli Páls og frum-
postulanna, milli þess gamla og þess nýja. Postulasagan var
einmitt það rit, sem kirkjan þarfnaðist á þessu skeiði æfinnar,
trúvarnarrit, sem var eins og sniðið til andmæla gegn öllu því
hættulegasta í samtíðinni. Það var því ekki furða, þó að henni
væri tekið tveim höndum. Hún var látin koma næst á eftir
guðspjöllunum og svo oft almennu hréfin næst, á undan Páls-
hréfum. Og að minnsta kosti er hún alltaf á undan öllum
bréfunum. Plér var fenginn grundvöllurinn undir síðari parti
Nýja-testamentisins, sem kirkjan þurfti að fá í viðureign
sinni t. d. við Markíon.
Hve varlega kirkjan fór þó í að taka við hverju því, sem
sýndist vera henni hentugt í þessu efni, má sjá á því, að önnur
rit komu, sem vildu bæta úr þörfinni, en náðu ekki fullri né
endanlegri viðurkenning. Eitt þeirra har t. d. titilinn „Kenn-
ing hinna tólf postula“, eins og áður er getið, og virtist þvi
bera með sér, að liér væri það, sem kirkjan væri að leita að.
En þó að rit þetta fengi talsverða viðurkenning og væri mikið
notað, náði það þó aldrei fullri fótfestu eða einróma viður-
kenning. Og' sama má segja um önnur rit, er fram voru knúin
af þessari þörf.
Með þessum frásögnum um safn almennu bréfanna erum
vér nú í raun og veru komnir nokkuð lengra fram í timann
en þessi kafli ritgerðarinnar nær, en það er gert til þess að
ljúka frásögninni um það, hvernig ritin hópast saman, áður
en verulega er farið að liugsa um ritsafn. En nú er rétt að
liverfa að því að athuga fyrstu sporin á leiðinni til mynd-
unar ritsafns Nýja-testamentisins.