Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Page 54
54
að segja fór svo, að spámannlega innihaldið gerði miklu
frekar að spilla en bæta fyrir ritinn. Kom þetta sérstaklega
fram eftir að Montanskan tók að herja á kirkjuna og vitna í
spádómsorð og spádómsgáfu Montanusar og annara leiðtoga
stefnunnar. Að sama skapi sem þetta knúði kirkjuna til þess
að lialda sem fastast fram því postullega, hratt það henni frá
spádóma-dýrkuninni. Þetta varð til þess að hrekja Hirði
Hermasar á brott. Var þó gerð tilraun til þess að bjarga
lionum með því eina, sem lirifið gat, en það var að gefa hon-
um postullegt gildi. Var farið að halda þvi fram, að höfundur
lians væri Hermas sá, sem Páll sendir kveðju í Rómverja-
bréfinu, en það tókst ekki að afla þeirri skoðun fylgis. Opinb.
Péturs stóðst lengur vegna nafnsins, en kirkjan var vandlát
að sönnunum, er um spádómsrit var að ræða og tók þetta ekki
gilt. Opinb. Jóhannesar varð því eina ritið, sem ekki þótti
fært að vefengja, að ætti sér postullegan uppruna, og það
bjargaði lienni. En hvað eftir annað voru gerðar árásir á
hana, og' ekkert rit átti eins erfilt uppdráttar í Austurkirkj-
unni. Var henni fundin til foráttu þúsundáraríkiskenningin,
en undir niðri mun það hafa verið þessi andúð gegn spádóms-
innihaldi bókarinnar, sem átti mestan þátt í þeim tilraunum,
er gerðar voru til þess, að bægja henni frá ritsafninu.
Svona var þá þessu máli komið á siðari parti 2. aldar.
Kirkjan var orðin stór og margbreytt. Þetta einfalda, sem
einkennir litla stofnun, allt það persónulega, var farið. Kirkj-
an varð að eiga algildar reglur, og vaxa þannig að samheldni
og styrk.
J