Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Qupperneq 79

79
við Barn., Herm., Pálssögur og Op. Péturs. Eru það einmitt
þau ritin, sem ekki eru nú í N.-t. og eru merkin sennilega sett
til þess að sýna, að þessi rit sé ekki jafngóð liinum. Kemur
þá fram sama skoðunin eins og hjá Órigenesi, að til sé nokk-
ur rit, sem standi á takmörkum þess að vera með í safninu
eða ekki, og skráin telur nálega sömu ritin eins og þau, sem
Evsebíus telur í II. flokki sínum, en \ill ekki taka með. En
sá er munurinn, að skráin í Cod D. (Clermontskráin) gerir
engan greinarmun þeirra rita, sem á annað borð eru tekin í
ritsafnið. Þá tekur hann og Op. Jóh. alveg hiklaust með, án
þess að gera nokkurt merki við hana.
Aþanasíus.
A kirkjuþinginu mikla í Nikeu, 325, var meðal annara bisk-
upinn í Alexandríu, Alexander að nafni. Með lionum var
djákni Iians, rúmlega þrítugur að aldri, er Aþanasíus hét.
Þó að þarna væri samankomnir allir helztu virðingarmenn
kirkjunnar, var það þó þessi ungi maður, sem bar af öllum
að áhrifavaldi og óhifanlegri skoðanafestu. Hann varð ör-
stuttu síðar biskup í Alexandríu, og sat að stóli í fast að hálfri
öld. Er þó naumast rétt að segja, að hann „sæti“ að stóli, því
að fáir menn hafa fengið aðra eins lirakninga i embætti
sínu og hann. Hann var livað eftir annað í útlegð fvrir skoð-
anir sínar, og komst við það um mestan hluta heims þess, sem
þá var kunnur, allt sunnan frá Suður-Egiptalandi ogþað norð-
ur til Norður-Gallíu, þar sem nú er Belgía. Hann var hvað
eftir annað í Rómaborg og víðar um Vesturlönd, enda átti
liann jafnan miklu meira fylgi við skoðanir sínar þar, en
heima fyrir. Hann var og i Miklagarði og' sat oft tíinum sam-
an í klaustrum um allt Egiptaland, uppi i fjöllum og úti i
eyðimörkum. Atti hann jafnan öruggt fylgi í klaustrunum.
Það var siður biskupanna í Alexandríu, að senda til allra
kirkna í umdærni sínu bréf um það, livenær halda skyldi
páska næsta vor, og voru liréf þessi kölluð páskabréf. Not-
uðu þeir þá venjulega tækifærið til þess að rita söfnuðun-
um um trúarleg' efni, eftir því sem tilefni gafst til, og ,má
'úta, að þessi páskabréf liafa breiðst afar mikið út og orðið
mjög áhrifamikil.
Eftir að Aþanasíus var lieim kominn úr síðustu útlegð
sinni, sendi hann sem oftar páskahréf til safnaðanna, árið
367. í þessu 39. páskabréfi sínu ræðir hann um rit þau, er
telja Iieri kanónísk og guðinnblásin, og er bréf þetta því eitt