Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Blaðsíða 94
94
það talið hiklaust með Pálsbréfujn frá byrjun 3. aldar, en á
Vesturlöndum fær það með engu móti að vera með í bréfum
Páls og lielzt alls ekki í ritsafninu vfirleitt. Þó fara menn á
4. öld að viðurkenna það sem ágætt og ritsafnsliæft án þess
að geta höfundar. Má í þeim lióp nefna Hilarius, sem virðist
vilja fara bil beggja, ekki sleppa ritinu og ekki þröngva því
inn í Pálsbréfasafnið. Hann var mjög kunnugur á Austur-
löndum og' vissi, að þar hafði ritið lengi verið alviðurkennt,
en hann þekkti líka mótspyrnu hinna gegn því. Ambrósíaster
notar ritið en getur ekki liöfundar. Sama má segja um Ambró-
síus. Hann þekkti vel skoðun Austurlandabúa, en vildi ekki
ganga í berliögg við landa sina um þetta. Svipuð er aðstaða
Rúfínusar. Aðstaða Ágústíniisar sýnir vel, livílíkur vandi
mönnum var á höndum um þetta bréf. Hefir þetta verið sér-
staklega rannsakað og kemur þá í ljós, að til 406 vitnar liann
í Hebr. sem Pálsbréf. 406—409 er liann i miklum vafa og vitn-
ar ýmist til þess sem l^álsbréfs eða ekki. En úr því notar hann
það jafnan sem ófeðrað rit. En hann hikar aldrei við að telja
það í ritsafninu. Hieronýmus tekur það í biblíuþýðing sína,
en veit vel, að því er mótmælt. Sjúlfsagt liefir það nú samt
verið þetta, að það komst í Vulgata meðal Pálsbréfa, sem
iiefir riðið baggamuninn, og' svo venja austurkirkjunnar. Það
er eins og nokkurskonar þegjandi samkomulag, að austur-
kirkjan lætur það eftir vesturkirkjunni að viðurkenna Op-
inberunarbókina og' vesturkirkjan launar svo með því að taka
Hebreabréfið inn í safn sitt af Pálsbréfum.
Kirkjuþinga-ákvæði.
Þess hefir áður verið getið, hve einkennilegt það í raun og
veru er, að spurningin um það, livaða rit slcyldi telja í rit-
safni N.-t., skvldi ekki vera rædd á kirkjuþingum, og föst og
ótviræð ákvörðun tekin um það. En svo var ekki gert fyrri en
málið var í raun og veru afgert. Og það eru Vesturlöndin, sem
þessari aðferð reyna að beita. Ekki var þar þó um allsberj-
arkirkjuþing að ræða, enda virðist það hafa borið mjög lít-
inn árangur.
Arið 382 liélt Damasus biskup í Róm kirkjuþing, þar sem
reynt var að fá ákveðið með vissu um takmörk ritsafnsins.
A þing þetta komu margir stórmerkir menn bæði úr austur-
og vesturkirkjunni, og jafnvel almenna kirkjuþingið, sem þá
sat í Konstantínópel, sendi fulltrúa. En þó er þing þetta ekki
talið til almennu kirkjuþinganna. Sá maður, sem mestu réði