Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Qupperneq 227
227
verður að telja til Evrópuflokks þessara forn-latnesku hand-
rita, og' er það Cotlex Sessorianus, m, sem iiefir ritgerðina
Speculum. Er þar settur saman fjöldi tilvitnana úr öllum rit-
um Nýja-testamentisins, og eru þar merkilegir lesliættir, eink-
um úr almennu bréfunum. Ritgerð þessi var mcð röngu eign-
uð Ágústínusi.
Ítalíu-handritin.
Eins og áður er um getið, taldi Hort auk þessara tveggja
flokka ítalskan flokk liandrita og har fyrir sig orð Ágústín-
usar: „In ipsis autem interpietationibus Itala ceteris prae-
feratur, nam est verborum tenacior cum perspicuitate sen-
tentiae“. Hann taldi ítölsku þýðinguna liezta sakir Jiess, að
hún væri bæði nákvæmari og ljósari. Er svo ákveðnum forn-
latneskum handritum skipað í þennan flokk. En áður en
þeirra verður getið, er vert að geta þess, að mikilsmetnir vis-
indamenn liafa sett fram þá skoðun, að með „Itala“ hafi
Ágústínus alls ekki átl við forn-Iatneska þýðing, heldur ein-
mitt hina nýútkomnu endurskoðuðu útgáfu Híeronýmusar,
sjálfa Vulgata. Ilafi hann kynnzt henni á Ítalíu og kalli Iiana
þvi þessu nafni. Móti þessu hafa menn það lielzt, að Ágúst-
ínus noti sjálfur forn-latneska ieshætti. En gera má grein
fyrir því með því að benda á þá staðreynd, að maður, sem
er orðinn sérstaklega vel kunnugur einhverju orðalagi, getur
hrugðið þvi fyrir sig', viljandi og óviljandi fyrst eftir að nýr
texti er kominn, jafnvel þótt hann sé þeirrar skoðunar, að
nýi textinn sé hetri yfirleitt. Skal annars ekki farið nánar út
í þennan ágreining, því að það er langt mál og flókið, en
skoðanir vísindamanna skiptast mjög með og móti.
Bezti fulltrúi þessa flokks er talið guðspjallahandritið
Cod. Bvixianus, f. Þetta handrit er ritað með silfurletri á
purpuralitt bókfell. Það er talið frá 5. eða 6. öld, og er í
Brescia. Hefir verið litið svo á, að það hafi verið notað af
Híerónýmusi við endurskoðun Nýja-testamentisins. Telja
sumir, að það muni vera latínu texti úr handriti, þar sem
liinn textinn hafi verið gotneskur, vegna þess að áhrifa frá
gotneska textanum virðist verða vart, en það er algengt, að
samhliða textar lagast hvor eftir öðrum að einhverju leyti.
Skreyting handritsins hendir og í söniu átt.
Codex Monacensis, q. (guðspjöll) og Fragmenta Monacen-
sia, q. (alm. hr.) eru bæði frá 5.—6. öld. Eru mitt á milli f og
svo b. af Evrópu-liandritunum.