Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Page 267
267
og 1—60 í Pálsbr., A—C og 1—28 í Opinb. og 1—24 í lesbók-
um. —- En skoðanir bans á textanum mótuðust algerlega í
andstöðu við Bengel. Hélt bann fram þeirri fáránlegu kenn-
ing, að öll hin fornu handrit hefði blandazt við latneskar
þýðingar og þvi væri yngri textinn, sem aðallega kæmi fram
í textus receptus, sá eini rétti.
J. S. Semler sameinaði starf beggja, Wetsteins og Bengels.
Hann notaði fróðleik "Wetsteins og gaf út „inngang“ lians, en
tók upp f!okkaski])ting Bengels. Skipti bann handritunum
fjTst í austræn og' vestræn liandrit, en síðan tók hann upp
skipting' í 3 flokka: a) Alexandríuflokk, er stafa myndi frá
Origenesi, b) austrænan flokk, frá Antíokkíu og Ivonstan-
tínópel, og' loks c) vestrænan flokk, er kæmi einnig fram í
latnesku þýð. og feðrunum.
Skoðanir Semlers voru teknar upp og bornar fram langt uin
betur af lærisveini lians J. J. Griesbach, sem er einn af ágæt-
ustu vísindamönnum á þessu sviði, sem nokkru sinni hefir
uppi verið. Hann starfaði að þessum rannsóknum i 40 ár og
gaf út þrjár útgáfur af Nýja-testamentinu. Hann gerði mikl-
ar breytingar á textanum, en þó ekki líkt því eins miklar og
rannsóknir lians sýndu, að gera þurfti. Meginþýðing starfs
lians lá því enn í „inngangi“ bans. Hann fullkomnar skipting
Semlers, gerir liana nákvæmari og leiðir helztu handritin og
önnur vitni, hvert á sinn stað.
Starf Griesbachs og skýringar á sögu textans urðu stór-
um fyllri fvrir starf C. F. Mathæi, sem rannsakaði mikið af
handritum í bókasöfnum í Rússlandi, meðal annars af skýr-
ingum Ivrýsostomosar. Hann var annars gersamlega and-
vígur Griesbacb í skoðunum. Ýmsir fleiri auðguðu þessa
fræðigrein með rannsóknum á orðamun í handritum, t. d.
A. Birch í Danmörku og F. C. Alter í Austurríki.
Þá var og tekið að vinna annað verk, sem var mjög þarft
fvrir textarannsóknirnar, en það var útgáfa lielztu hand-
ritanna. En ekki fleygir því starfi þó verulega fram fyr en
á næsta tímibili.
Hér má nefna franska vísindamanninn Leonard Hug. Hann
annaðist að visu enga útgáfu, en bann var hálærður maður,
og setti fram merkilega kenning um sögu textans. Hún var
I fáum orðum þessi: Um miðja 3. öld bafði textinn, þar sem
ekki var baft sérstakt eftirlit, spillst mjög mikið. Það er
hinn svonefndi „vestræni texti“, sem keniur fram í D og
Dpaui, forn-latn. og sjTlenzku þýð. Þessi texti er svo tekinn