Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Qupperneq 278

278
landi. Hún var aðallega i því fólgin, að fá textann sem fyllst-
an og sléttastan aflestrar. Þegar í textunum stóð t. d. nh'fQrjq
yáonog og í öðrum nh'ioijs tiíozecos, þá varð það í þessari end-
urskoðuðu „Útgáfu“ Jth'iQi]g yáonoq y.al moiecog, (Post- 6, 8).
Eða þar sem sumir hafa /o) jjQO/cegiurc~íTf en aðrir /«/ jcqoo/ie/.etöte,
verður úr þvi /o) jroo/ceQi/cváTe/njöe /cehTáTe Mark. 13, 11) o. s.
frv. Þessi dæmi eru nokkur til, og nefndu W. og H. átta dæmi.
Auk þess var svo textinn gerður auðveldari, eiginnöfn sett inn
i stað fornafna til þess að taka af tvímæli, lítt skiljanleg orða-
tiltæki numin burt og önnur skýrari sett, eða að minnsta kosti
þau skiljanlegustu tekin o. s. frv. Tilgangurinn var sá, að fá
sem fyllstan og' fegurstan texta. Það er kirkjulega notkunin,
sem er höfð fyrir augum, eu lítil eða engin tilfinning fyrir
hinu, að ná því sem fornast var.
Engar sögur liafa gevmzt um þessa endurskoðun, og ekki er
liægt að segja með vissu, hvenær hún liefir farið fram. En
eftir tilvitnunum að dæma mun hún liafa farið fram snemma
á 4. öld, eða nálægt því er kirkjan komst í vinfengi við keis-
arann. Og hennar verður fyrst vart evstra, nálægt Antíokkíu
i Sýrlandi. Geta þeir þess til, að höfundur þessarar endur-
skoðunar sé Lúkían (d. 312), sem annaðist svipaða endur-
skoðun Gamla-testamentis textans.
En svo tóku þeir W. og H. eftir því, að sýrlenzka þýðingin
Peshitta virðist henda á nokknrskonar millistig í þessari þró-
un. Hún sýnist hafa að geyma þennan sýrlenzka texta, en þó
ekki að öllu levti. Gerðu þeir grein fyrir þessu þannig, að end-
urskoðunin myndi liafa farið fram i tvennu lagi, eða tvisvar.
Peshitta sýnir þá árangur fvrri endurskoðunarinnar. Hún
hefir verið dálítið hikandi. En er mönnum gazt sérlega vel
að þessum texta þótti rétt að stíga sporið fullt, og árangur-
inn er sýnilegur í sýrlenzka textanum. Hann er fjarst frum-
textanum, að skoðun W. og H., allra flokka textans. Þessi
seinni endurskoðun er sennilega frá mðiri 4, öld. Og svo vel
féll mönnum þessi texti í geð, að heita mátti að allir vildi fá
liann. Hinir eldri textar voru ekki afritaðir lengur, en geymd-
ust eftir því sem atvik lágu til.
Afleiðing þessarar skoðunar varð sú, að W. og H. urðu að
hafna svo að segja öllum þorra handritanna að Nýja-testa-
mentinu, þ. e. a. s. öllum þeim sæg handrita, sem ekki hefir
annað en sýrlenzka textann. Og á liinn bóginn varð „ldut-
Jausi textinn“ með sínum fáu handritum meginstoðin. Það
er B-liandritið, sem þeir fara eftir í öllum meginatriðum. Ef
j