Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Qupperneq 279
279
B og N ber saman er sá lesháttur talinn öruggur. Þau tvö
liandrit eru komin af sama liandriti, sem þá liefir staðið
mjög nærri frumtextanum. Vestræni textinn getur svo komið
til greina í einstaka stað, þar sem vandi er að skera úr. En
megin þýðing lians varð þó sú, sem nú skal greina. Á nokkr-
um stöðum, sérstaklega í síðasta parti Lúkasarguðspjalls, er
þessi texti styttri en X B textinn. Þetta kölluðu þeir W. og
H. „viðbætur, sem eru ekki í vestræna textanum“, og álitu,
að í þessu ætti að fylgja honum fremur en hinum, því að
stefnan væri jafnan sú, að bæta við, og myndi því þessi styttri
texti vera frumlegri en hinn.
Það má nærri geta, að texti, se.m myndaður var eftir þess-
um meginreglum, myndi verða all ólikur textus receptus. En
þessar tilg'átur voru settar fram af svo miklum lærdómi og
sannfærandi rökum, þótt iiógværlega væri talað, að svo
mátti lieita, að þessi skoðun næði fullkominni viðurkenning.
Burgon og Miller. Kirkjutextinn.
Skoðanir Westcotts og Horts voru svo nýstárlegar, að ó-
liugsandi var, að enginn risi upp til andmæla. Enda komu þau
fram. Lang sterkasta vörnin, sem fram var borin fyrir þeim
texta, sem setið liafði að völdum, var þó sú, sem J. W. Bur-
gon, prófastur í Chichester, har fram, því að hann var bæði
duglegur bardagamaður og hálærður. Aðstoðarmaður lians
var E. Miller, prestur, er bæði aðstoðaði Burgon og hélt uppi
málstað lians eftir að hann var fallinn frá. Af því að engir
liafa haldið uppi sterkari vörnum fjTÍr textus receptus en
þessir menn, er rétt að rekja hér skoðanir þeirra.
Astæðurnar, sem B. og M. bera fram eru sérstaklega tvenns
konar. 1) Annarsvegar álj'kta þeir út frá trúfræðilegum á-
stæðum, að óhugsandi sé, að guð rnyndi láta það viðgangast,
að kirkjan tæki i sína þjónustu afbakaðan texta, og notaði
liann, ekki aðeins frá því er farið var að prenta Nýja-testa-
mentið, heldur einnig næstu þúsund árin áður, því öllum
kemur saman um, að þessi sama mynd textans liafi verið
mestu ráðandi í kirkjunni frá því á 4.—5. öld. 2) Hins vegar
leituðust þeir við að sýna fram á það, að skoðanir W. og H.
væri rangar, og að það væri einmitt sýrlenzki textinn, sem
væri hinn forni og rétti texti.
FjtH ástæðuna þarf í rauninni ekki að ræða, þvi að trú-
fræðilegar hugleiðingar um það, livað guð mvndi láta við-
gangast, eru æfinlega gagnslausar gegn staðreyndum, og fela