Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Page 290
290
I-textann beztan. Oftast telur hann að I og H beri saman, og
þá sé sá lesliáttur öruggur, ef ekki hamli annað, af innri á-
stæðum, svo sem bersýnileg samræming milli samstofna
guðspjalla.
Því næst rannsakar hann vandlega allar fornar þýðingar
og tilvitnanir kirkjufeðra, sem eru eldri en 1-H-K-endurskoð-
unin, eða þá á einhvern bátt óháðar henni. Kemur þá upp, að
allt er þetta yfirleitt í samræmi við I-H-K-textann, en þar sem
á milli ber, er það mest fólgið í samræming staða, sem líkir
eru. Sérstaklega er það algengt, að leshættir úr Matt. eru sett-
ir inn í hin guðspjöllin. Og til þess að gera grein fyrir þessu
befir hann sett fram tilgátu, sem er að vísu snjöll, en ósönn-
uð og er allmikið andmælt. En hún er sú, að þar sem þessum
fornu vitnum og I-H-K- beri á milli, J)á stafi það af áhrifum
frá Diatessarón Tatians. Tatian liafi sjálfur notað I-H-Iv, en
svo liafi rit lians valdið þessum dómadagsruglingi. Ef bægt
sé að rekja þetta frá, komi út svo að segja samhljóða texti
allra grískra liandrita, fornra þýðinga og kirkjuferðra-til-
vitnana, og sé það textinn eins og hann var um 150, eða raun-
verulega frumtextinn.
Tvær meginveilur eru þó á þessari röksemdafærslu. Önnur
er sú, að vér vitum of lítið um Diatessarón til þess að geta
sagt af eða á um það, hvort þessi tilgáta er rétt. Ifin er sú,
að það er að fyrra bragði fremur ósennilegt, að Diatessarón
liafi nokkru sinni verið útbreitt eða áhrifamikið rit utan sýr-
lenzku kirkjunnar. Það er meira að segja alls ekki sannað, að
það hafi verið ritað eða breiðst neitt út á grísku.
Ef vér víkjum svo að öðrum ritum Nýja-testamentisins, er
óliætt að fara fljótt vfir sögu, því að í öllum megin atriðum
eru það sömu reglui’, sem þar eiga við, nema að þar er auð-
vitað ekki Diatessarón til að dreifa.
í Post. telur bann H-textann beztan. í sambandi við Post.
ræðir liann og um almennu bréfin, því að þau eru að jafn-
aði með Post. Pálsbréf eru bezt gevmd allra rita Nýja-testa-
mentisins að því leyti, að þar ber texta-flokkunum minnst
á milli. Nokkuð af frábrigðum álítur v. Sod. að kenna megi á-
lirifum frá Pálsbréfasafni Markíons.
Þetta jTirlit yfir skoðanir v. Sodens er auðvitað mjög ófull-
komið, því að það er einmitt þau fádæmi af einstökum atrið-
um, sem hann dregur fram, sem bljóta að orka til sannfæring-
ar eða andmæla á livern þann, sem brýzt í gegnum allt það
feikilega lesmál.