Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Blaðsíða 294
294
(alfa, beta, gamma, delta). Svo vel hittist á, að þetta kemur
mjög heppilega heim við bókstafi þeirra þriggja frægustu
stórstafa-handrita, sem eru frægustu fulltrúar þriggja texta-
flokkanna, a -textinn hefir A, /9-textinn B og ó-textinn D.
Þetta veldur því engum ruglingi, en styður minnið. Væri
heppilegt, að þessi aðferð rvddi sér til rúms.
1. a-textinn. Allt stefnir nú í þá átt, að hverfa frá a-textan-
um, þessum texta, sem hefir ráðið ríkjum í kirkjunni ekki
aðeins siðan prentlist hófst, heldur og næstu 1000 árin áður.
Stafar þetta af því einu, að vísindamenn sannfærast um, að
hann sé fjær frumtextanum en nokkur önnur tegund text-
ans. Ræðir Kenyon mjög vandlega skoðanir Burgons og
Millers, eins og rakið hefir verið hér að framan.
En hvernig hefir þá þessi texti orðið til? W. og' H. og flest-
ir þeir, sem þeim iiafa fylgt, hafa rakið þetta til beinnar end-
urskoðunar á textanum, (eða öllu iieldur tveg'gja endurskoð-
ana til þess að gera grein fyrir Pesbitta-textanum), og hefir
Lúkían verið nefndur í því sambandi. En Ivenvon getur ekki
fallizt á það. Engar sögulegar minningar um þennan við-
burð hafa gevmst, og þessi þögn verður naumast skiljanleg,
þegar þess er gætt, að sögur liafa geymst um það, að Lúkían
hafi verið riðinn við endurskoðunina á Gamla-testamentinu.
Yfirleitt hefir sagan geymt minningar um ýmsar endurskoð-
anir, bæði grísku og latnesku og sýrlenzku Biblíunnar, svo
að það mætti merkilegt beita, ef önnur eins endurskoðun og
þessi hefði farið fram lijá sagnameisturum. Hér mun því
varia vera um endurskoðun að ræða, heldur frekar nokk-
urskonar bókmenntastefnu. Sú stefna hefir komið upp í Antí-
okkíu og þar í grennd, að svona ætti að fara með textann,
gera hann sem fyllstan og mýkstan í lestri og jafna allar mis-
fellur. Þess liáttar „stefnur“ eru algengar, og einmitt þessi
aðferð er mjög eðlileg á tímum, þegar söguleg gagnrýni er
ckki til. Hefir þessi starfsemi sennilega staðið all-lengi, og'
cr j)á ekki vandi að gera grein fvrir því, að Peshittatextinn
fer bil beggja. Hann er í samræmi við þá útgáfu textans, sem
þýðingin eða endurskoðunin var gerð eftir, og sýnir því eiti
stigið, einhversstaðar á leiðinni frá þvi eldra til þess nýrra.
2. fi-textinn. En þó að fallizt sé á þessa skoðun, að a-text-
inn sé yngstur, þá þarf ekki af þeim sökum að fallast á þá
skoðun, að /?-textinn sé „hlutlaus“ og ómengaður, eða að B-
handritið sé svo að segja óskeikult, ef frá eru teknar ritvill-