Árbók Háskóla Íslands - 02.01.1931, Síða 300

300
gefið oss /?-textann, þá er ekki liægt að segja a priori, að þeir
liafi ávalt hæft rétt, en að liöfundar á hafi ávalt rangt fyrir
sér, þegar á greinir. Hort henti sjálfur á eina tegund ágrein-
ings milli þessara texta, þar sem a priori væri sennilegra að
ö færi með rétt mál, en það er úrfellingarnar, einkum í nið-
urlagi Lúk. —• —- —.
„En ef svo er, að sá texti liefir á réttu að standa gegn
fi í úrfellingunum, liví skyldi það þá ekki geta átt sér stað
víðar, þar sem á milli ber? Hvern stað verður að dæma eftir
verðleikum og leggja á allan ágreining þann mælikvarða, se.m
textarannsóknirnar nota til úrskurðar um það, hvern leshátt
beri að velja. Líkurnar eru vissulega með /3-textanum, af þvi
að liann virðist vera vandaðri }TfirIeitt. En vér verðum ávallt
að vera við húnir að taka til greina kröfu keppinautsins i ein-
stökum atriðum. Það væri náttúrlega þægilegra, að geta
dæmt alla (5-lesliætti ræka í einu, eins og vér gerum við
a -leshættina. En liægasta leiðin lig'gur ekki alltaf til sannleik-
ans, og' nú i svip stefnir fremur í þá átt, að viðurkenna kosti
á -textans og gefa málstað lians meiri gaum framvegis".
Eins og sjá má af þessum vfirlitum, er texta-vandamál
Nýja-testamentisins ekki leyst til fullnustu. Enn er haldið á-
fram stöðugum rannsóknum á liandritum og öllu því, sem
getur stuðlað að lausn þess. En megin línurnar eru dregnar,
og það eru engar líkur til þess, að þeim verði liaggað. Og
þessu starfi eigum vér að þakka, að texti Nýja-testamentisins
er nú á fjölda staða kominn í sitt upprunalega liorf, þar sem
hann hafði öldum saman verið aflagaður. Hvergi greinir nú
á um leshátt, er máli skiptir efnislega. En vísindaáhuginn
nemnr aldrei staðar fvrr en við markið sjálft. Og hér er mark-
ið: Frumtextinn óhreyttur í öllu, smáu sem stóru.