Dýraverndarinn - 01.01.1983, Blaðsíða 21

Börnin skrifa
HUNDURINN OKKAR PRINS
Fyrir rúmu ári var okkur gefin
hundur af dýralœkninum á Watson-
dýraspítalanum. Hann uar af Colli
ætt, ekki hreinrœktaður, en fallegur
hundur og mjög elskulegur. Hann
var 9 mánaða gamall. Það átti að
lóga honum vegna þess að enginn
vildi taka við honum. Okkur gekk
vel, að aðlaga hundinn að nýja
umhverfinu smám saman, enda
biðjum við alltaf fyrir dýrunum
okkar líka. Við áttum nefnilega þar
að auki 4 ketti, 4 hagamýs og einn
hamstur. Prins kom vel saman við
kettina frá fyrsta degi en hafði
minni áhuga á músunum. Einu
sinni týndist einn kötturinn í tvo
daga, en Prins gelti þegar hann
skynjaði köttinn í nálœgð. Og
mamma fann hana þegan hún fór
út til að gá af hverju Prins hafði
verið að gelta svona einkennilega,
allt öðruvísi en þegar gest bara að
garði.
Við vorum öll mjögfegin að hafa
fengiðþennan hund; meira að segja
var hann byrjaður að sleikja allan
handleggin á mömmu, og vildi endi-
lega sofa hjá bróður mínum fyrir
framan rúmið. En ekki er öll sagan
sögð, því stuttu síðar kom fyrsti
eigandi hundsins í heimsókn, og
fengum við þá að heyra að Prins
hafði verið látinn flakka á milli
eiganda því að hann sjálfur gat
ekki haft hundinn hjá sér í blokk
vegna kvartanna nágrannanna.
En þegar hann sá að við vorum
með hús og stórt svæði fyrir utan
(við búum nálægt Elliðaá), leist
honum vel á það og sagði að hann
vœri ánægður að Prins hafði loks-
ins fengið gott og varanlegt heimili.
En hann tók hálsólina með sér sem
bróðir minn fékk á dýraspítalanum
og sem dýralæknirinn hafði mælt
með. Sagði að ólin væri skaðleg
fyrir hundinn, en lofaði að koma
með hana aftur. Þegar hann kom
ekki, hringdi elsti bróðir minn í
hann og spurði hvort hann gæti
ekki fengið hálsólina aftur því að
hann þurfti á henni að halda þar
til Prins væri orðin vanur okkur.
En maðurinn neitaði honum því,
en vildi aftur á móti fá hundinn
okkár lánaðan. Þá var bróðir minn
alveg hissa og sagði: „Ég læt hann
ekki frá mér. Það sem hundurinn
fer, þar fer ég líka."
Tveimur dögum síðar, þegar
yngsti bróðir minn var að leika sér
með Prins fyrir utan húsið, kemur
allt í einum maður aftan að honum
og skyndilega leysir ólina. Á sama
tíma kallar fyrrverandi eigandi
sem stóð við bílinn sinn á hundinn
og tók hann inn í bílinn til sín.
Þegar bróðir minn vildi ná hund-
inum aftur, réðst karlinn gegn
honum og vildi slá hann niður.
Bróðir minn hélt í bílhurðina til að
ná hundinum út. En karlinum tókst
að hrinda honum frá og koma sér
inn í bílinn og í burtu. Og bæði
mamma mín og elsti bróðir minn
voru vitni að þessu.
Síðar höfum við spurt fjölda
fólks að hjálpa okkur að ná hund-
inum aftur, af því að okkur þykir
vænt um hann. Og ég bið líka dag-
lega til Guðs um að hann verði aftur
partur affjölskyldu okkar. En engin
Prins ennþá. Verða þetta önnur jól
án Prins, hundsins okkar? Það
verða þá ekki sérlega glaðleg jól.
Yasmín B.V. Björnsdóttir, 9 ára
Bakkakoti í Blesugróf
LIPURTÁ
Ég á kisu sem heitir Lipurtá.
Hún er orðin 7 ára og ennþá mjög
sprœk og kát. Þegar hún var ung
átti hún stundum kettlinga, en
mamma gafst alveg upp á því að
gefa þá út um allt. Svo hún létskera
Lipurtá upp svo að nú getur hún
ekki átt neina kettlinga. En Lipurtá
er alveg sama um það og er alltaf
kát oggóð. Þegar ég er að þvo mér á
kvöldin og bursta tennurnar, kemur
hún oft inn á bað og stekkur upp á
vaskinn og reynir að veiða bununa
úr krananum.
Lipurtá er alltaf mjög góð við
mig og vill alltaf sofa hjá mér á
nóttunni. Stundum vill hún liggja
undir sæng, en þegar henni erorðið
ofsalega heitt fer hún og leggst á
gólfið.
En Lipurtá er ekki góð við lítil
börn og þegar frœnka mín kemur
með litla strákinn sinn verð ég að
setja Lipurtá út eða loka hana inni,
því hún klórar strákinn þegar hann
vill taka hana. Mamma segir að
hún rnuni hætta því þegar hann
stækkar, en núna séhannsvo mikill
óviti ogþess vegna sé Lipurtá hrœdd
við hann.
Ég vona að Lipurtá verði ekki
fynr bíl því ég hef einu sinni séð
dauða kisu á götunni, og það keyra
margir bílar hérna hjá okkur.
Lilja Ágústa.
Kæri Dýraverndari.
Um leið og ég þakka fjölbreytt og
gott blað bið ég ykkur að birta smá
greinarkorn frá mér.
Það er siður margra sem ekki eru
hnfnir af köttum að kenna þeim um
fábreytt og lítið fuglalíf í görðum.
Ekkert er meiri fásinna. Garðeig-
endur ættu að líta í eigin barm og
hugsa t.d. um allt eitrið sem þeir
úða garða sína með á hverju vori.
Með því bæði eitra þeir fyrir fuglana
og drepa fæðu þeirra - lirfurnar.
Ekki ætla ég þó að fjölyrða meira
um það atriði hér en taka annað
atriði sem einnig skiptir miklu máli
og ekki síst núna um háveturinn.
19