Dýraverndarinn - 01.01.1983, Blaðsíða 22

Ég fóðra fuglana. Ég gef korn,
brauð, kjögsag og feiti og í garðin-
um mínum er krökkt af fuglum - þó
á ég tvo ketti! Þeim held ég að sjálf-
sögðu inni við á meðan fuglarnir eru
að nœra sig.
í görðum nágranna minna sést
enginn fugl. Þeir gefa heldur ekki
neitt.
Segir þetta ekki allt sem segja
þarf?
Bestu kveðjur til dýravina um land
allt.
Sigrún Hólmsteinsdóttir.
Kæri Dýraverndari.
Okkur langar til þess að segja frá
hestum sem við eignuðumst árið
1980 en þá voru þeir orðnir 21 árs.
Þeir heita Gráni og Jarpur.
Gráni og Jarpur voru óaðskiljan-
legir. Þegar þeir voru ekki saman
gátu þeir ekki etið og ekkert gert.
Fullorðna fólkið sagði að gömlu
klárarnir myndu ekki hlýða okkur
heldur hlaupa með okkur eitthvað
út í buskann en það reyndist ekki
rétt. Við stelpurnar fórum í skemmti-
lega reiðtúra og stundum langa.
í haust voru þeir orðnir svo las-
burða að það varð að drepa þá. Það
er leiðinlegt að hugsa til þess að fá
aldrei aftur að fara í reiðtúr á Grána
og Jarpi.
Að lokum viljum viðþakka Dýra-
verndaranum fyrir gott lesefni.
Bless
Guðrún Þorleifsdóttir Stóru-Tungu
Eva María Ólafsdóttir Galtarit
Kæri Dýraverndari.
Við eru tvær systur og við eigum
heima í Garðabæ. Við vorum í sveit
fyrir tveimur árum og þar fœddust
hvolpar. Við fengum að velja okkur
einn og taka hann með okkur heim
um haustið.
Okkur langaði að segja frá uppá-
haldsleiknum okkar. Þá fer önnur
okkar langt út í hraun og felur sig
en hin kemur svo með Lubba, en við
skírðum hundinn okkar það, og
lœtur hann leita að okkur. Við felum
okkur aldrei tvisvar á sama stað,
en þó er Lubbi ekkert lengi að finna
okkur.
Þegar hann leitar þá þefar hann
og þefar og ýlfrar stundum. Hann
er eins og hann sé mjög áhyggju-
fullur yfir því að önnur okkar sé
týnd. En þegar hann hefur fundið
hana er hann svo glaður að hann
er alveg trylltur.
Við erum vissar um að ef við
myndum týnast í alvöru væriLubbi
ekki lengi að finna okkur.
Tvær systur í Garðabœ.
Björguðu
hrossum úr
Hvammshnjúk
FRÆKILEGT
BJÖRGUNARAFREK
Þessi frétt birtist í DEGI11. janúar,
s.l. Dýraverndarinn þakkar björg-
unarmönnum þetta frækilega af-
rek og óskar þeim gæfu og gengis
í þeirra mikilvægu störfum fyrir
menn og dýr. js
„Þetta var mjög góð ferð og það
gekk upp sem við ætluðum okkur
að gera,“ sagði Baldvin Haralds-
son á Stóru-Hámundarstöðum á
Árskógsströnd, en Baldvin fór
ásamt félögum sínum í Björgunar-
sveit Slysavarnarfélagsins á
Áskógsströnd í mikinn björgunar-
leiðangur í síðustu viku. Fréttst
hafði að 11 hross væru í sjálfheldu
í Hvammshnjúk í Arnarneshreppi
og var leiðangurinn farinn þeim
til bjargar.
12 félagar björgunarsveitar-
innar fóru og með þeim tveir
menn úr Arnarneshreppi. Þegar
þeir voru komnir upp fyrir hrossin
mokuðu björgunarmenn 20-30
metra löng göng í snjóinn niður til
þeirra og voru göngin um 2 metrar
á dýpt. Upp þessi göng tókst að
bjarga hrossunum, utan tveggja.
hafði eitt hrapað framaf áður en
björgunarmenn komu á staðinn
en hitt sneri sér við í göngunum
og hrapaði þá niður.
Brattinn í þessum göngum var
svo mikill að hrossið stóð ekki
undan í brekkunni. Þegar upp á
brúnina var komið með hrossin
gerði aftakaveður, ofsarok og
fannkomu og sá ekki handa skil.
Varð að skilja hrossin eftir þar
uppi en björgunarmenn bundu
sig saman og héldu heimleiðis.
Ljóst er að björgunarmenn
hafa unnið mikið þrekvirki og
voru þeir allan birtutíma dagsins
í leiðangrinum. Þeir fóru aftur upp
daginn eftir og fundu þá hrossin
sem hrapað höfðu. Hafði fall
þeirra verið um 30 metrar.
20