Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 10

Lítið kvæði
um kiður
1. Nú eru kiður komnar á kreik,
komnar í matbjörg nóga.
Síviljugar í sveppaleit
sveima um holt og móa.
2. í gulvíðirinn svo ganga þær,
gróðurinn fljótt þær tína.
Við tjörnina, sem skín svo skær
skemmtun þær finna sína.
3. Þar er grængresi, lauf og lyng,
lífshnossin geitna minna.
Og víðirinn grær þar vítt
um kring.
Víst mun þar skjól að finna.
4. Þegar í mjúkum mosabing
metrar þær hvíld sér taka,
ég Bjarka, bjóst ég þá við, að hann
hefði lent heim, sem mér þótti þó
ólíklegt, eða sezt að í kofanum.
Leið svo dagur til kvölds. Fór ég
heim með féð og rak það skammt
frá fyrrnefndum kofa, en fór hægt
og þegjandi með það. Þegar heim
kom hafði Bjarki ekki sézt þar, en
morguninn eftir kom hann heim og
sá ég eftir á, að hann hafði legið
hjá reipinu þennan tíma, hafði bú-
izt við, að ég kæmi þar aftur, en
verið farið að lengja eftir mér sem
von var.
Skothundur var Bjarki góður, þó
fór ég eigi með byssu, en Theódór
hafði hana stundum með sér. Hon-
um var sama, hvort hann sótti á
þurru eða í vatn. Við byssu var
hann ekki hræddur, samt mátti ekki
snúa hlaupi að honum svo hann
færði sig ekki frá því.
þungt falla höggin eitt og eitt,
- þá er víst uppgjöf saka.
5. Því stundum er hornabroddum
beitt,
bitið í systur eyra.
þungt falla höggin eitt og eitt,
oftast má þá kveinstaf heyra.
6. Eðlið er þó að una sér
einum í hópi saman.
Að virða þá fylking fyrir sér
færir hið mesta gaman.
7. Horfi ég á hvar þær kiður nú
koma sunnan úr fjalli,
fallega dreifist fylking sú
framan í brekkuhalli.
Ein var sú íþrótt, sem hann lék
og ég ekki séð aðra hunda gera, en
hún var sú, að hann hljóp oft upp
tveggja metra háa og lóðrétta veggi
hlaðna úr torfi og greip spýtu eða
annað sem hann átti létt með að
festa tennur á og hafði verið stung-
ið í vegginn, en ef hann náði því
ekki strax, var hann tregur til að
reyna aftur.
Við hesta var Bjarki grimmur,
beit þá hlífðarlaust í hælana, ef
þeir gengu ekki með góðu undan
honum, við sauðfé var hann eins
og ég hef áður sagt, en við vorlömb
svo meinlaus, að ef ég þurfti að
reka með honum lambær, lézt hann
ekki sjá lömbin, þótt þau væru í
kringum hann.
Oft passaði ég ær um sauðburð
með honum, og ef ég var hjá ám
8. Að kjarngresi Lind víst leitar
sér,
í lynginu Drottning hvílir,
Dís yfir laut og leiti ber,
lundurinn Dropu skýlir.
9 Kolbrún mín er að kroppa af
grein,
Kolla jórtrar með stilling.
Hafur og geit sér una ein
í öræfablámans hilling.
10. Glöð er hún víst mín geitahjörð,
gott hennar arð að hljóta.
Meðan hún gengur um móður
jörð
megi hún gæða njóta.
Jórunn Ólafsdóttir
frá Sörlastöðum
nýbornum, hélt hann sig ávallt í
nokkurri fjarlægð.
Við hýsingu á fé var hann betri
en maður, og í fjársmölun var hann
mér mikils virði. Við vatnsföll var
hann óhræddur, en við ferju var
hann hræddur fyrst í stað, en það
fór af honum, og þegar ég kom að
ferjustað og Bjarki sá að rótað var
við pramma, fór hann upp í hann
áður en hann kom á flot.
Læt ég hér staðar numið við lýs-
ingu á Bjarka og vonast til að þessi
fátæklegu orð varpi nokkru ljósi á
eiginleika hans og að þau örvi ein-
hverja til að umgangast dýrin sem
viti gæddar verur.
Bjarnt Benediktsson.
Bjarnastöðum.
Axarfirði. N-Þing.
10
D Ý R AVE R N DA RI N N