Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 14

gramdist samt í þetta skipti og not-
aði svipuna. Þá gelck Jarpur aftur á
bak og stóð svo kyrr. Ekki dugði
þetta. Þarna eða hvergi annars stað-
ar hlaut ég að fara yfir og méf
sýndist fært Var þá aðeins eitt ráð
til að fá hestinn til að hlýða mér.
Ég hallaði mér fram í söðlinum,
þrýsti að síðum hestsins með fótun-
um, og Jarpur tók stökkið á sama
andartaki, svo annað og fram af
skörinni.
Eftir augnablik skall straumur-
inn á bringunni á mér en Jarpur
fór á bólakaf. Áin var dýpri en égj
hugði. En svo hóf Jarpur sig upp,
á móti straumnum og synti rösk-
lega þar til hann hafði fast undir
fótum í ánni austanverðri. En engu
munaði að ég hrykki af, er ég skall
í vatnið. En báðir hefðum við
sennilega farizt í ánni, ef Jarpur
hefði farið rólega fram af skörinni,
eins og ég ætlaðist til. Þá hefði
hann stungizt á höfuðið og ég far-
ið af, en sennilega hefðum við þá
borizt inn undir skörina, eins og
straumlagi var háttað. En þarna
bjargaði Jarpur, eins og oftar.
Þegar við Jarpur vorum komnir
að landi að austanverðu, var þar
einnig skör og reið ég að skörinni.
Hún var á miðjar síður. Renndi ég
mér þar af baki og sagði við Jarp,j
að nú yrði hann að stökkva upp.
Tók ég svo í tauminn. Jarpur var
hinn rólegasti, horfði fyrst upp á
bakkann, en hóf sig svo upp til
mín. Var það fallegt stökk, en hann
hraut þó á hnén uppi á skörinni,
frýsaði snöggt og bar höfuðið hátt.
Sá ég, að ekki vildi hann slóra á ár-
bakkanum, því að hroll mun hafa
sett að honum.
Hélt ég nú að Skakkavaði og
stúlkan kom þar á móti. Hugsaði
ég að láta Jarp ráða ferðinni. Hann
vildi þegar leggja í ána og þar var
áin ekki djúp og hann vippaði sér
upp á skörina að vestan. Þarna fór
ég svo með stúlkuna yfir og gekk
það vel. Héldum við svo norður að
Núpánni, en hún var þannig, að
komin voru göt á ísinn hér og þar
og vall vatnið þar upp. Ekki þorði
ég að fara þar yfir á hestunum, batt
þá saman en leiddi stúlkuna yfir og
gekk það vel. Hún hafði ekki blotn-
að og var léttstíg er hún hélt áleið-
is á tveim jafnfljótum. Ég var hins
vegar holdvotur frá hvirfli til ilja.
Hraðaði ég mér til hestanna og var
nú ekki beðið boðanna. Reið ég
auðvitað á Jarp og sömu leið yfir
ána, á Skakkavaði.
Þegar upp úr ánni kom, var
Jarpur alveg að missa þolinmæðina
og gat ég naumlega haldið aftur af
honum, svo fjörugur var hann og
svo leikandi léttur, með höfuðlð
uppi í fanginu á mér. Það var eins
að hann vildi gera mér allt til ynd-
is, og auðvitað leyfði ég honum að
teygja sig töluvert, enda ekki of
fast að orði kveðið þótt sagt sé, að
vær værum fljótir heim.
Jarpur þoldi ekki bíla og var alla
ævina hræddur við þá. Það var að-
eins einu sinni, sem ótti hans hvarf
við þau farartæki. Þannig var, að
ég var að fylgja Steingrími Matthí-
assyni lækni framan úr firði að
sumri til. Steingrímur reið mjög
rösklega hryssu frá Guðrúnarstöð-
um, ágætu hrossi, en frá þeim bæ
kom hann úr læknisvitjun. Hann
vildi jafnan fara greitt og var svo
í þetta sinn, og þótti mér nóg umj
Þegar kom norður hjá Hrafnagili
fannst mér tími til kominn að fara
af baki og lofa hestunum að kasta
mæðinni. Gerði ég það og ætlaðist
til þess, að læknirinn gerði slíkt hið
sama. En það var öðru nær því
hann hélt áfram og flengreið norð-
ur veginn.
Sá ég, að ekki dyggði neitt slór
og fór því á bak og var nú Jarpur
mjög óþolinmóður og vildi hann
taka af mér öll ráð. Þegar ég var
að fara upp á þjóðveginn kom
fólksbíll að sunnan og brunaði hann
norður. Og þá missti ég Jarp og
þaut hann á eftir bílnum og skil-
aði drjúgum. Mikil harka var
hlaupinn í klárinn og varð hann að
ráða. Eftir feiknalangan stökksprett
náði Jarpur bílnum og hægði ekki
ferðinni fyrr en hann var búinn að
reka snoppuna í hann. Þá varð
hann viðráðanlegri, enda var Stein-
grímur skammt undan.
VASKUR
Það var vorið 1924, sem ég hætti
að búa í Hleiðargarði, seldi búið en
fór um sumarið í síldarvinnu vest-
ur á Siglufjörð, og átti þá lítið eftir
nema hundinn minn og hestinn.
Vaskur fylgdi mér í síldina. Ég
tímdi ekki að lóga honum, svo
hændur var hann að mér og mér
þótti mjög vænt um hann. Einnig
vissi ég, að hann yrði vitlaus af
óyndi, ef ég færi og skyldi hann
eftir, því að hann var vanur að
fylgja mér hvert sem ég fór.
Vaskur var af skozku kyni talinn,
móleitur en ofurlítið hvítur í and-
liti, vitur, stór og fallegur. Því mið-
ur var hann aldrei verulega taminn,
sem fjárhundur. Samt hafði ég
mikið gagn af honum í göngum og
fjárrekstrum. Hann var matvandur
mjög og vildi fá mat sinn á þann
hátt, að ég léti bitana detta af gaffli
mínum og var hann þá tilbúinn að
grípa.
Ég fékk leyfi til að fara með
Vask með mér á strandferðadalli,
sem ég fór með til Siglufjarðar. En
þegar þangað kom vildu margir
hæna hann að sér, og voru að gefa
honum eitt og annað góðgæti. En
14
DÝRAVE RNDARINN