Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 11

urn sinubruna og meðferð
elds á víðavángi
r Sr- Bannað er að kveikja í sinu
°g brenna sinu innan kaupstaða eða
kauptúna eða í þéttbýli, er til kaup-
tuna má jafna. Þó getur lögreglu-
stjóri eða hreppstjóri veitt leyfi til
s*nubrennslu á tilteknu svæði inn-
an nefndra staða, ef sérstakar
astaeður liggja til, enda hafi slökkvi-
bði staðarins þá verið gert viðvart
naeð þeim fyrirvara, er yfirvaldið
ákveður.
gr. í sveitum er ábúendum ein-
stakra jarða og umráðamönnum
obyggðra jarða heimilt að brenna
s*nu á jörðum sínum, ef fullnægt er
þessum skilyrðum:
a- að takmörk svæðis þess, er
brenna skal, séu fyrir fram
ákveðin,
b. að eigi séu á því svæði mann-
virki, trjágróður eða önnur rækt-
un, er eldur getur grandað, eða
nær brunasvæðinu en í 200
metra fjarlægð frá yztu mörk-
nm þess,
c' ab jarðvegur sé eigi þurr, að
bætta sé á, að hann spillist af
eldinum,
cb að eigendum eða umráðamönn-
urn landsvæða eða mannvirkja,
sem liggja nær yztu mörkum
lands þess, er brenna skal, en
1000 metra, hafi verið tilkynnt
um fyrirhugaða sinubrennu a. m.
k- 6 klst. áður en hún skal hefj-
ast,
e' ab sá, er brennu framkvæmir,
hafi nægan mannafla og tæki til
þess að ráða við eldinn, eða hafi
fullnægjandi ráðstafanir með
^ýraverndarinn
jarðrásum eða á annan hátt, til
þess að halda sinueldinum innan
þeirra marka, sem honum eru í
upphafi sett, sbr. a-lið.
3. gr. Skylt er hverjum þeim, er
sinubrennu framkvæmir, að sjá um,
að stöðug gát sé höfð á sinueldin-
um og útbreiðslu hans.
4. gr. Leita skal leyfis hreppstjóra,
áður en sinubrenna er framkvæmd.
Skal hreppstjóri gæta þess, að full-
nægt sé skilyrðum þeim, er í 2. gr.
getur, og má hann eigi leyfa brenn-
una, nema svo sé. Hreppstjóri get-
ur og um stundarsakir synjað um
leyfi til sinubrennu, ef hann vegna
veðurs eða annarra mikilvægra á-
stæðna telur sérstaka hættu samfara
framkvæmd fyrirhugaðrar brennu.
J>. gr. Hvarvetna skal óheimilt að
brenna lyng- eða kjarrgróður, nema
taka eigi land til ræktunar eða sér-
stakrar beitarræktunar, enda brjóti
brennsla slíks gróðurs eigi í bága
við ákvæði II. kafla nr. 3/1955, um
skógrækt.
6. gr. Sinu má aðeins brenna á
tímabilinu frá 1. desember til 1.
maí. Þá má veita leyfi til brennslu
sinu og gróðurs þess, sem í 5. gr.
getur, til 15. maí á svæðinu norðan
ísafjarðardjúps og norðan heiða allt
austur að Fjarðarheiði og Breið-
dalsheiði, ef veðrátta hamlar því,
að mati hreppstjóra, að brenna sé
framkvæmd fyrr, enda mæli sér-
stakar ástæður eigi gegn því.
7. gr. Skylt er öllum þeim, sem
ferðast um eða dvelja á jörðum eða
lendum einstakra aðilja, almenning-
urn, afréttum, þjóðgörðum eða öðr-
um þess konar friðuðum svæðum,
að fara varlega með eld. Er óheim-
ilt er að gera eld á nefndum svæð-
um, nema tryggilega sé um hann
búið í eldstæði eða hann kveiktur á
þess konar jarðvegi, að ekki sé
hætta á því, að hann breiðist út.
Skal öllum skylt að gæta þess vand-
lega, að eldur sé að fullu kulnaður,
áður en eldstæði er yfirgefið.
8. gr. Skylt er hverjum þeim, er
þess verður var, að eldur er laus á
þeim svæðum, er í 7. gr. getur, að
tilkynna það umráðamanni lands
eða því yfirvaldi, sem auðveldast er
að ná til.
9. gr. Ef tjón hlýzt á eign annars
manns af völdum sinubruna, fer um
bótaábyrgð eftir almennum reglum.
Sama gildir um bótaábyrgð þeirra,
sem með gálausri meðferð elds
verða valdir að tjóni á svæðum
þeim, er í 7. gr. getur.
10. gr. Brot gegn ákvæðum laga
þessara varða sektum kr. 200.00-
20 000.00, er renni í ríkissjóð.
11. gr. Frá gildistöku laga þessara
falla úr gildi ákvæði 29. kap. Llb.
Jónsbókar um elds ábyrgð.
12. gr. Lög þessi öðlast þegar
gildi.
11