Dýraverndarinn - 01.02.1974, Blaðsíða 15

Vaskur var mikill mannþekkjari og
gerði sér því mannamun. Hann
þóttist ekki taka eftir sumum, eða
sýndi þeim jafnvel fyrirlitningu, en
lét vel að öðrum og voru þeir færri.
Jón heitinn bróðir minn var þá
líka á Siglufirði og hafði Vaskur
ekki séð hann áður, en tók honurn
með fögnuði um leið og hann sá
hann, og fylgdi honum fúslega.
Ég vann í síldarverksmiðjunni
Gránu og var yfirmaðurinn dansk-
ur, kallaður Vestersen, og var oft á
rannsóknarstofu sinni. Ég vann
^argan dag við það, að tappa lýsi á
föt. Á hverjum morgni kom sá
óanski ril mín, til að líta á lýsið
^já mér. Brá hann þá vísifingri
undir bununa og bragðaði það.
Hann var góður karl og glaðlegur
jafnan. Vaskur kunni vel að meta
hann og fór stundum með honum,
en karl gaf honum súkkulaði, fór
jafnvel með hann heim til sín og
ftúin hans mun hafa sýnt gestrisni í
hczta lagi.
Til Siglufjarðar kom síldarkaup-
niaður, ég held þýzkur Gyðingur,
°8 gengu þeir Vestersen jafnan
somu götu, eins konar morgun-
göngu og ræddust við. Sá þýzki
skipti sér ekki af hundinum þótt
hann væri stundum með í för, en
Vaskur kunni betur við þann
óanska, þótti hinn leiðinlegur og
syndi það í smáu og stóru.
Fyrir sláttarlokin fór ég til Sauð-
arkróks, var um tíma í kaupavinnu
^já Jóhannesi bróður mínum í
Glæsibæ. En síðan reri ég á árabáti
hjá Jóni bróður mínum og Gunnari
mínum Einarssyni, sem var
hagmæltur og kvaðst á við Svein
ffá Elivogum, og svo var gamall
’ttaður, sem ég man ekki nafn á.
^ið fengum þó nokkuð af fiski,
v°rum með línu.
Gm haustið var hugsað til heim-
DvRaverndarinn
ferðar með gamla Lagarfossi. Hann
kom við á leið til Akureyrar og
var þá norðangjóla. Við þurftum að
fara á báti fram í, skipið. Ég varð
seint fyrir en náði í síðasta bátinn,
sem var hlaðinn síldartunnum, er
áttu að fara um borð. Vaskur var
með mér eins og fyrri daginn. Þeg-
ar út að skipinu kom, sá ég kaðal-
stiga á skipshliðinni, kallaði ég og
bað um aðstoð við að komast um
borð. Einhverjir voru á dekki en
sinntu mér ekki, en báturinn var
færður til og var nú krækt í tunn-
urnar og þær hífaðar um borð, fjór-
ar og fjórar saman. Tók ég nú
poka minn undir aðra hendina en
Vask undir hina, náði svo traustu
taki um járnkeðju, sem tunnurnar
voru hífaðar með og átti þó óhægt
um vik, af skiljanlegum ástæðum.
Þegar yfir borðstokkinn kom datt
mér í hug að ég og Vaskur yrðum
látnir fylgja tunnunum niður í lest.
En karlarnir hlógu mikið, er þeir
sáu hvað hékk í stroffunni, lofuðu
okkur að stíga út á þilfarið, tóku
okkur tveim höndum og héldum
við svo til Akureyrar, með viðkomu
á Siglufirði.
15