Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 21

stúlknanna að forða sér út, en greip
sjalfur annað yngsta barnið en kon-
an hitt og komust þau út í svalirnar.
Það var stórt rúm, þar sem lengst
dagsins er dvalið í sumarhitanum
og að eins tjaldað yfir með lérept-
um. En lengra varð nú ekki flúið,
því að í sama bili er Bondóla kasa
kominn í dyrnar í sinni allra ljót-
ustu mynd og hrukku þau inn
nærri brjáluð af ótta.
En nú tók Bondóla kasa til máls
í svo ertnislegum mærðarlegum
tóm, að hann varð nærri enn þá
hryllilegri en áður og segir:
„Ógnar gangur er á ykkur, bless-
uð verið þið. Þið ættuð heldur að
bjóða honum landsdrottni ykkar
inn að bíða eftir vatnssopa; hann
sem hefur látið ykkur búa leigu-
laust hérna í tvö ár og ætlar sér
nú ekki aðra landskuld en að horfa
á ykkur sér til gamans stundarkorn,
rétt til að sjá, hvernig ykkur verður
við ofurlitla nýbreytni, sem hann
U'tlar að gera hérna á eign sinni,
sem hann hefur gert við leiguliða
sína hérna áður. Svona, verið þið
nú stillt, garmarnir".
Andinn fór þó ofboð hægt að
öllu, hagræddi sér á ábreiðuna í
fordyrinu, kveikti sér í pípu, og
þegar því var lokið segir hann:
„Svona nú, nú byrjar gamanið", og
um leið var sem húsin tæki við-
bragð og sigu svo hægt og hægt
niður í jörðina. Það voru óskapleg
augnablik þegar gluggarnir voru
að síga og smábyrgjast.
Vinnupifturinn, stúlkurnar og
elsta barnið lágu í rúmum sínum,
kkast því sem þau væru sinnuaus
eða vissu ekki hvað fram færi.
Vfílóhæa hafði numið staðar við
öyrnar með næst yngsta barnið í
fanginu. en Nardodd grúfði sig í
ruminu yfir það allra yngsta.
Alt í einu var eins og hún fengi
dýuaver n darinn
nýtt afl í sig, þegar gluggarnir fóru
að hverfa; hún stökk upp með
barnið og stökk fram hjá manní
sínum fram í fordyrið, féll þar á
bæði hné sín fyrir andanum og
grátbændi hann með átakanlegum
orðurn að þyrma börnunum, því
þau væru saklaus, og fremja ekki
þetta guðleysis grimmdarverk.
„Láttu þér ögn hægara, gæskan",
sagði Bandóla kasa, „það gengur svo
sem ekki margt að ykkur ennþá,
en það getur kannske farið svo
senn hvað líður, að þú áttir þig á
því, að þú hefðir átt að taka hlý-
legar á móti mér í gær, þegar ég
kom að aðvara ykkur í þriðja sinn.
Það eru ekki allir landsdrottnar,
sem byggja út svo kurteislega að
aðvara þrisvar, og barnakindurnar,
blessuð vertu, þau koma ekki mér
við, þau eiga þetta alt þér að þakka,
svo það fer ykkar á milli".
Þetta sagði andinn með níð-
angalegu brosi, svo að hryllilegt
var, og lá þarna og var að reykja
sem allra ánægjulegast og leit á
milli inn til hinna eins og til að
skemmta sér við angist þeirra. En
rétt þegar þakgluggarnir voru að
hverfa, stóð hann upp, rétti haus-
inn upp úr fordyrinu, svipti timb-
urþekjunni af húsinu þeim megin
og sagði um leið: „Þið verðið þó
að fá að sjá strompinn, börn, eins
og ég hef lofað ykkur". Varð þá
aftur bjart í húsinu og virtust þá
vera þrjár mannhæðir upp á barm-
inn. Svo langt hafði sígið á þessu
augnabragði sem liðið var, því allt
varð þetta fljótara, en frá verður
sagt.
í því bili sem birti í húsinu
kom lítið barnshöfuð undan ábreið-
unni í barnarúminu. Það var Dódí
litla á sjötta ári. Hafði hún orðið
hrædd við að heyra sárbænir og
grátekka móður sinnar, fremur en
að hún skildi hver hætta fór að,
og var engu síður forvitni í uppliti
hennar en ótti. En upp að kinn
hennar kom um leið kattarhaus
undan rekkjóðinni og skreið kisa
öll upp undan rétt í því bili, sem
andinn leit inn til þeirra og var að
minna þau á svarta strompinn.
Hann kom þegar auga á kisu,
og trúir því enginn, hve allt andlit
hans gat breyst á augnabragði.
Hann varð ailt í einu svo auðmýkt-
arlegur á svipinn eins og beygt
barn, og segir eins og hann væri
að, tala við sjálfan sig: „Eg bið yð-
ur auðmjúklega fyrirgefningar, alls-
megandi og alvitri Gúlú ég skal
ekki snerta eitt hár á honum.
Þetta varð mér alls óvitandi". í
sama bili teygði Bondóla kasa sig
upp og tognaði svo úr honum, að
hann náði báðum höndum upp á
strompbarminn og virtist þrýsta á
hann og létta sér á um leið, og
brá svo við, að húsin voru liðin í
svip upp að jafnsléttu.
Fór hann nú að ginna kisu út
með ýmsu móti, lokka hana með
fiskrifu og því öðru, sem henni
þótti best, og síðast brá hann sér
í líki götutittlings og flaug út og
inn í fordyrið, og stökk þá kisa
fram að þröskuldinum, en lengra
var engin leið að þoka henni, því
þegar sem hann flaug út labbaði
kisa aftur inn í fletið til lagskonu
sinnar og var þar að sleikja sig og
geispa á víxl og sat sem fastast.
Þá stökk Mílóhæa enn upp, og
ætlaði að nota tækifærið til að
sleppa út, en Bondóla kasa var þeg-
ar kominn og hratt honum svo
ómjúkt aftur á bak, að þeirri út-
ferð var lokið. Var þá af andan-
um mærðarbrosið, og hann orðinn
svo ógurlegur, að heiftin og vonsk-
an sindruðu út úr honum. „Þið
haldið að þetta bjargi, refirnir ykk-
21