Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 32

Sorglegt athugaleysi
Þýtt úr þýsku
Þýskur liðsforingi hafði verið um
tíma á mála í her Austurríkismanna
til að afla sér fjár og frægðir.
Nú var hann aftur á heimleið og
var kominn til Þýskalands. Hann
haíði frétt að móðir hans var veik
og var þungt haldin og hraðaði
hann því förinni sem mest hann
mátti.
Maðurinn var einhesta og reiddi
því tösku sína fyrir aftan sig, með
peningunum í og því fémætu er
hann hafði meðferðis.
Hundur einn hafði hænst að her-
deild þeirri sem maðurinn var for-
ingi yfir og hafði fylgt þeim allan
tímann meðan á stríðinu stóð.
Hundurinn hafði unnið hvers
manns hylli en verið þó sérstak-
lega fylgisamur foringjanum og
þegar herdeildin var rofin, og liðs-
mönnum gefið heimfararleyfi,
leyfði foringinn honum að fylgjast
með sér.
Hafði nú hundurinn hlaupið með
honum alla leið og var hans eina
samfylgd.
Dag nokkurn hafði foringinn
staldrað við einhversstaðar úti á
víðavangi til að hvíla hest sinn og
fá sér nestisbita. Hann lagði svo
aftur á hest sinn og reið áfram leið
sína. En nú brá svo við að hund-
urinn sem hafði hlaupið glaður og
þolinmóður með honum alla leiðina,
gelti af öllum mætti, ldóraði í fætur
hans og hoppaði upp eftir hliðinni
á manninum.
Hann gat ekkert í þessu skilið og
reyndi af ölium mætti að róa hund-
inn og blíðka hann, en það var
allt árangurslaust.
Svo reyndi hann að nema staðar
nokkrum sinnum og mæla vingjarn-
lega við hundinn og tók hann því
þá vel eins og vant var, en tók til
við sömu lætin undir eins og hann
fór aftur af stað.
Svona gekk þetta langa hríð. Þá
sá maðurinn ekkert annað ráð en
að fara að beita hörðu. Stjakaði
hann við hundinum nokkrum sinn-
um. Hundurinn gerði þá ekki fleiri
tilraunir við manninn en hljóp nú i
hestinn og hoppaði fyrir framan
framfætur hans, beit í þá og gelti,
þar í sífellu, svo hesturinn loks hik-
aði og veigraði sér við að halda á-
fram. Nú varð maðurinn alsendis
ráðalaus, hann sá að hann gat ekki
komist áfram með nokkru móti en
vildi ekki láta hefta för sína vegna
móður sinnar.
Hann var líka kominn á þá skoð-
un að hundurinn væri orðinn að
einhverju leiti brjálaður og þetta ef
til vill byrjun á hundaæði. Þegar
allar tilraunir voru árangurslausar
til að stilla hundinn, tók maðurinn
loks upp skammbyssu og sendi kúlu
í höfuð hundsins. Dýrið rak upp
vein og féll til jarðar, en reis upp
aftur og gekk kveinandi til baka
þá leið er þeir höfðu komið.
Maðurinn gat ekki horft á kvalir
hundsins og kaus að halda áfram
án þess að líta aftur, því enginn
vafi var á því að hundurinn myndi
vera dauður eftir fáar mínútur.
Hann gat þó ekki að sér gert að
líta aftur og sjá til að hann léti
ekki þennan trygga vin sinn eftir
hálfdauðan, sem hann hafði skilið
við svo hörmulega.
Hundurinn hafði þá dregið sig
með veikum burðum á leið til á-
fangastaðarins. Við það að líta aft-
ur þá saknar maðurinn peninga-
tösku sinnar, sem átti að vera fyrir
aftan hann og ríður nú sem skjót-
32
DÝRAVERNDARINN