Dýraverndarinn - 01.10.1974, Blaðsíða 25

Vinátta dýranna
Það mundi ekki undra mig að sjá
ljón og lamb leggjast niður sam-
an - svo fremi hvort tveggja sé
fjarri sínu kyni og að ljónið hafi
óhungrað komizt í kunningsskap
við lambið. Næstum allar skepnur
eru hneigðar til félagsskapar, og
þegar hann er ekki að finna meðal
eigin kynsystkina, leita sum dýr
samvista með dýrum af ólíkmn
stofni.
Bóndi einn í Texas átti geithafur,
sem hann hélt mikið upp á og
hafði alizt upp með hundunum á
bænum. Sérstök vinátta var með
honum og kynblendingsrakka, sem
gekk undir nafninu „Gamli svart-
ur". Þessir tveir voru óaðskiljanleg-
ir. Hafurinn stuggaði iðulega öðr-
um hundum frá matnum, þegar
„Gamli svartur" var svangur. Þegar
hundarnir voru á veiðum, fylgdist
hafurinn með.
Þegar hafurinn var orðinn fjög-
urra eða fimm ára gamall, strauk
hann að heiman, og eina leiðin til
að hafa upp á honum og fá hann
til að koma heim aftur, var að láta
„Gamla svart" sækja hann.
Stundum leita óskyld dýr félags-
skapar hvors annars í öryggisskyni.
A sléttum Kansas gerðist það fyrir
mörgum árum, að ferðalangur einn
rók eftir gömlum, hrumum vísunda-
tarfi í villihestastóði. Sjálfsagt var
klárunum ekkert um þennan gest
gefið, en í þessum hópi var hann
öruggur gegn úlfunum, hvað sem
allri vináttu leið. Ennfremur er til
frásögn um tveggja ára gamlan
fola, sem verið hafði í vísundahjörð
í um það bil eitt ár.
Þegar ég var strákur og átti
heima uppi í sveit, var mikið af
akurhænum á búinu, og eitt sumar-
ið tók ein akurhænan upp á því að
sofa á prikum hænsnanna í hænsna-
húsinu, en eðli akurhænsna er að
hvílast á jörðu niðri. Kvölds og
morgna, þegar heyrðist í akurhæn-
unum í öllum áttum, var þessi litli
feiti fugl kyrr hjá hinum hænunum.
Hjá dýrunum eins og mannfólk-
inu gætir stundum mikilla and-
stæðna hjá sama einstaklingnum.
Tík ein, sem átti hvolpa, elti eitt
sin úlfynju í greni sitt og hjálp-
aði til að ráða niðurlögum hennar.
Úlfynjan átti líka afkvæmi, og
þegar þau voru dregin út úr gren-
inu, ýlfraði tíkin og þefaði um-
hyggjusamlega af þeim. Einurn litl-
um yrðlingi var gefið líf og hann
settur í hvolpahóp tíkurinnar Hún
benni, merkilegt þótti okkur að
það var eina málverkið í stofunni,
sem hún veitti arhygli. Táta var
feit og lasin síðustu ár æfi sinnar.
En fríð var hún fram til hinztu
stundar. Þegar dýravinurinn Mark
Watson kom í heimsókn til að sjá
Tátu, og hafði skoðað hana varð
bonum að orði: „what a beautiful
face" það var orð að sönnu hún var
mjög fríð, þetta var haustið sem
bún dó. Margt gæti ég sagt af
Tátu fleira en hefi þetta ekki öllu
lengra. Að endingu viljum við hjón-
dvraverndarinn
in þakka ágætum nágrönnum okk-
ar, sem aldrei klöguðu, en sýndu
Tátu okkar mikla vinsemd.
Ég get ekki stillt mig um að
segja frá atviki sem skeði í vetur
þegar vinkona okkar frú Álfheið-
ur Guðmundsdóttir var í heimsókn
hjá okkur og með lienni tíkin Sísí,
dvergpincher sem fékk verðlaun á
hundasýningunni í Hveragerði. Sísí
er mjög vel gefin þótt ekki sé
hún stór vexti. Þegar hún var sest
í stól skammt frá málverkinu af
Tátu, tókum við eftir því að hún
starði á myndina og eftir stutta
stund sagði hún „voff!" meira var
það ekki, en hún gaf myndinni auga
annað slagið meðan hún stóð við.
Af öðrum málverkum skipti hún
sér ekki. Hún hafði aldrei séð Tám.
Getur hver sem vill dregið sínar
ályktanir af þessu, en varast ættu
menn, og jafnvel vísindamenn að
vanmeta greind og ályktunargetu
hundsins.
Kópavogsbraut 16, 1. ág. 1974
Aigeir Guðmundsson.
25