Heimir : söngmálablað - 01.06.1936, Blaðsíða 8

38 Óskar Jónsson
Þcss vegna:
Spinnum þáttinn og vöndum að efni sem vinnu.
Snúum hvern streng og stillum svo, að samhljómurinn
verði fullkominn og ekki falskur.
Samræmið fagurt — og ekki flátt.
Átökin stundvís —- og ekki lin.
Hlási ekki til hyrjar á næsta söngmóti, þá siglum beiti-
vind og stefnum hátt.
Jónas Tómasson.
þ A rr rr U R
Ú R B R A U T R Y Ð .1 EN D A S T A R F I.
E F T I li Ó S KAR JÓN S S O N.
I.
Lega lands vors iiefir valdið þvi, live mjög vór höf-
um farið á mis við ýmsa menningarstrauma, sem fyr
á timum gengu yfir norðurálfuna. Þess sér og glögg
merki. Að undanteknum skáldskap hafa liér engar listir
þróast, allt fram á síðustu áratugi. Meira að segja liafa
sumar listgreinir, eins og t. d. tónlist, verið liér alls óþekt-
ar. Uljóðfæri voru hér engin sem teljandi eru og sam-
leikur á hljóðfæri alls óþekkt fyrirbrigði. Það eina sem
til var hér á því sviði var langspil og „fiðla“, hvort-
tveggja mjög frumstæð vejrkfæri, jsem ekki koma lil
greina í |)essu sambandi. Tungan sjálf vitnar líka um
þetla, því að orðin að „syngja" og „kveða“ eru enn, af
gömlu fólki, notuð um allan hljóm, hvort sem er manns-
rödd eða hljóðfæri — annað þekktist ekki. Gisli Konráðs-
son fræðimaður segir t. d. á einum stað, um skagfirskan
mann, að „hann k v a ð svo vel á fiðlu, að ærin var íþrótt
i“. Um aldamótin 1800 er sagt, að Magnús Stephensen
hafi flutt hingað til lands liljóðfæri líklega „harmoni-
um“ — og mun það vera fyrsta hljóðfæri sem hingað
hefir flutst, en var skömmu síðar selt aftur lil úllanda.