Sunna - 01.01.1933, Qupperneq 17

S U N N A
113
3. þáttur: Á Varmalæk.
Hallgerður: Sæl er ég, svo vel, sem þér hefir farið til mín,
Glúmur.
Glúmur: Makleg ert þú þess. Er mér sæmd að vera kvong-
aður þér. Um allt hefir þér farið vel í samförum okkar. Þér
fer bústjórn vel, þú ert vinsæl og virt af heimamönnum. Vissi
ég að þú varst vargefin fyrr og grátt leikin. (Þjóstólfur kemur).
Glúmur (til Þjóstólfs): Gakk þú á fjall með húskörlum mínum,
og vitið hvort þér finnið nokkuð af sauðum.
Þjóstólfur: Ekki eru mér fjárleitir hentar, enda er það
ærið eitt til, að ég vil ekki ganga í spor þrælum þínum.
(Qlúmur og Þjóstólfur bregða sverðum. — Hallgerður gengur á milli).
liallgerður: Kæri Glúmur! Högg þú eigi Þjóstólf. (Glúmur
stjakar við Hallgerði, en stanzar, slíðrar sverð sitt og fer).
Þjóstólfur: Hart ert þú leikin, fóstra, er bóndi þinn slær
þig, og skal eigi svo oft.
Hallgerður: Ekki skalt þú þess hefna, og engan hlut í
eiga hversu með okkur fer. Vel gerir Glúmur, að leyfa þér
vist hér.
Þjóstólfur: Aður sól rís að morgni skal Glúmur dauður.
Hallgerður: Þú skalt fyrir týna lífinu, ef þú vegur hann.
(Fer).
4. þátiur: Á Hlíðarenda.
Gunnar: Hvaðan kemur matur þessi, ostur og smjör, sem
ég hugði eigi hér til vera?
Hallgerður: Þaðan, sem þú mátt vel una, enda er það
ekki karla verk að annast matreiðslu.
Gunnar: Illa er þá, ef ég er þjófsnautur.
Hallgerðuv: Oft hafa forfeður vorir rænt, þótt minni nauðsyn
hafi verið, og þótt þó ágætir menn. Þú hefir látið burt mat-
væli búsins, þar til öll voru þrotin, en heimtar síðan, að ég
skal ala fjölda gesta.
Gunnar: Þjófur! Berðu út mat þenna.
Hallgerður: Oft hefi ég kennt kulda austur hér, en sárast
hefir mig níst kaldlyndi þitt. Hefi ég um ekkert notið þess,
að vera gift þér, hinum glæsilegasta manni. Er Njáll spáði