Dvöl - 01.04.1939, Qupperneq 10

88
DVÖL
andi ótta. Körfurnar fól hann for-
sjá fjarskylds ættingja og lagði
síðan leið sína til Brúar hinna
þriggja systra.
Hann komst að raun um, að
honum hafði verið skýrt rétt frá
innihaldi auglýsingarinnar. Hjá
brúnni sá hann sjö blóðug höfuð
kornungra manna á bambusstöng-
um. Og þegar hann virti þau nán-
ar fyrir sér, þekkti hann þar höf-
uð unga mannsins, sem daginn
áður hafði flutt ræðuna úti fyrir
musteri Konfuciusar.
Fjöldi fólks hafði safnazt þarna
saman til þess að hæða byltingar-
mennina. Gamall maður hrækti
fyrirlitlega og hrópaði: „Sjáið hér,
hvernig fer fyrir byltingamönnun-
um!“
Wang hrökk saman þegar hann
heyrði orðið byltingamaður. Vel
gat verið að einhver, sem þekkti
hann ætti leið um og hrópaði „hæ-
hæ, Wang byltingamaður — hefir
þú neytt moxgunverðar?" Þetta
var að vísu heimskulegt ávarp, en
hann var því vanur, og í dag gat
það haft örlagaríkar afleiðingar,
þótt það hefði engu máli skipt
fram til þessa. Hann flýtti sér því
burtu frá þessum ömurlega stað.
*
Eftir þetta lagði hann mikið á
sig við vinnu sína. Hann var mjög
fámáll og kvartaði ekki yfir neinu.
Nágrannar hans veittu þessarri
breytingu eftirtekt, og spurðu
konu hans, hvort hann mundi vera
veikur. En málið var ekki þannig
vaxið. Það, sem amaði að Wang
Lung, var þetta: Fyrir hugskots-
sjónum hans var stöðug myndin
af blóðugum mannshöfðum hjá
Brú hinna þriggja systra. Og hann
sá ekki sjö höfuð, heldur átta. Hið
áttunda var höfuð hans sjálfs.
Hann sá það fyrir sér við hlið
hinna. Augun voru lokuð, varirnar
gráfölar og afmyndaðar. Þessi sjón
fyllti hann ógurlegri skelfingu
fyrst í stað. Og skelfing hans óx
um allan helming við það, að mega
engum skýra frá henni. Þegar
frænda hans einum varð á að kalla
hann „Wang byltingamann“, varð
hann ofsareiður og formælti hon-
um hroðalega. En hann mátti eng-
um skýra frá vanlíðan sinni, það
hefði verið sama og að leggja höf-
uðið undir öxina.
Smátt og smátt breyttist ótti
hans í hatur. Sárbiturt hatur, sem
beindist gegn öllu og öllum. Hann
hataði akrana,því að honum fannst
hann vera þræll þeirra. Hann hat-
aði nágranna sína, af því að hann
gat ekki skýrt þeim frá ótta sínum.
Hann hataði alla þorpsbúa vegna
þess að þeir sættu sig við tilver-
una og voru kátir og lífsglaðir.
Hann hataði borgina, sem var full
af iðjulausu og ánægðu fólki.
Hann heyrði ekki framar minnzt
á byltingamennina, og honum stóð
á sama um þá. Hann gat að vísu
aldrei gleymt því, að byltingin átti
að gera hina fátæku ríka. Og hat-
ur hans til hinna ríku óx eftir því,
sem honum þótti minni líkur á, að