Dvöl - 01.04.1939, Side 42

120
DVÖL
IV.
Rétt þegar séra Kristján var að
festa blundinn, ýfðist snögglega
hin rjómalygna samvizka hans, og
hin bjargfasta ákvörðun frá deg-
inum tók að riða.
Tíu ára gamalt atvik — þegar
tjargaða kistan hans Jóns heitins
skógara vóg salt á kirkjugarðs-
veggnum og burðarmennirnir
misstu valdið á henni, svo að hún
steyptist á endann niður af honum
og við sjálft lá að hún brotnaði
— stóð nú skýrt fyrir hugskotssjón-
um hans. Hann ætlaði að hrista
þessa endurminningu úr huga sín-
um og bylti sér yfir á hina hliðina.
En hvernig sem hann bylti sér, lét
hún hann ekki í friði.
Hver var munurinn, þegar öllu
var á botninn hvolft, á líkömum
þeirra Magnúsar og Jóns? Var
hann nokkur?
Og ef hann hafði breytt rétt
gagnvart Jóni, var hann þá ekki nú
kominn á flugstig með að drýgja
stóra synd, aðeins vegna þess að í
hlut átti persónulegur vinur hans
og maður, sem var í meiri metum
hafður í þjóðfélaginu?
Drottinn fer ekki í manngreinar-
álit. —
Það skyldi heldur aldrei verða
sagt um séra Kristján á Seleyri, að
hann færi í manngreinarálit.
Nei — Magnús útgerðarmaður
varð að sæta sömu meðferð og Jón
skóari —
En ef hann hafði ekki breytt rétt,
þegar hann jarðsetti skósmiðinn —
var þá ekki stórháskalegt fyrir
hans eigin sálarvelferð að vao'a
áfram í sömu villunni?
Lengi nætur bylti prestur sér til
og frá í rúminu án þess að komast
að neinni niðurstöðu —
Það var ekki fyrr en frúin hast-
aði á hann og sagði, að hún og
Bobb hefðu ekki svefnfrið fyrir
bröltinu í honum, og hann tók að
beina huga sínum að því að halda
sér í skefjum, að svefninn misk-
unnaði sig yfir hann.
En ekki hafði hann sofið lengi,
er hann hrökk upp við háreysti
fyrir utan hús sitt. Menn kölluð-
ust á og honum heyrðist ekki betur
en að hópur manna hlypi hratt
framhjá húsinu.
— Það hlaut að vera eitthvað
óvenjulegt á seyði. —
Hann þaut upp úr rúminu,
smeygði sér í inniskóna og hljóp út
að glugganum. Hann grillti í fólk,
sem var á harðahlaupum. Allir
hlupu í sömu átt, í vestur, og flest-
ir héldu á einhverju, sem glamr-
aði í.
— Fötur — ályktaði presturinn.
Hann reif gluggann upp á gátt
og kallaði: „Hvað er um að vera?“
„Fíniríið brennur," var svarað
utan úr myrkrinu.
„Hús Magnúsar útgerðarmanns?"
„Já, það stendur í ljósum log-
um,“ svaraði sama röddin og önn-
ur tók undir: „Það er alelda." —
Séra Kristján gat ekki séð sjálft
bálið úr svefnherbergisglugga sín-