Melkorka - 01.04.1951, Blaðsíða 23

Hún brosti.
Þjóstólfur kreppti hnefann, svo að blóðið
sitraði undan nöglunum.
í örmum þessa klunna átti hún að livíla,
og seðja hungur líkama hans — gegn vilja
sínum. Hún var gefin honum. Hún var eign
hans.
Viðbjóðurinn á þessum manni mundi
fylla líf hennar köldum óhugnaði. Hingað
til hafði hún aldrei þurft að lúta. Hennar
vilji voru lög. Fyrir fáum árum hafði hún
setið á kné hans sjálfs og hallað bjarthærða
kollinum að brjósti hans, og hvítar, mjúkar
barnshendur höfðu leikið við dökka lokka
hans.
Hann kenndi lamandi sársauka i lijarta-
stað.
Hann fann hatrið loga, brenna og svíða.
Svo hófst þessi óhugnanlega barátta rnilli
manns og konu, í fyrstu þögul og uggvæn.
Þorvaldur jrráði Hallgerði að hætti hins
værukæra, roskna nautnamanns. Hann gat
ekki af henni séð, sat yfir henni öllurn
stundum og sinnti lítt störfum. í öllu gerði
liann sér far um að geðjast henni.
í fyrstu leit svo út sem unga konan tæki
ástleitni hans og umhyggju í fálátu úrræða-
leysi. En er frá leið duldist ekki kuldinn í
viðmóti hennar. Það fór að bera á ósam-
lyndi á milli þeirra. Hann gerðist uppstökk-
ur og stirður í skapi við heimafólk sitt. Og
þau hjónin deildu eigi allsjaldan. Menn
gátu sér jress til, að lítið yndi hefði liann af
húsfreyjunni ungu og fögru.
Á Þjóstólf yrti hann aldrei og vandlega
gætti hann þess, að þau Hallgerður væru
aldrei ein.
Hallgerður stjórnaði hjúum sínum með
skörungsskap og veitti af mikilli rausn.
Heimafólki öllu var vel til hennar.
Þjóstólfur fylgdist með öllu er fram fór
í óróleik Jress manns, er ber hatur í brjósti.
Aldrei skipti hann sér af deilum þeirra
hjóna. Hann var þögull og fáskiptinn og
fór oft einförum.
Hann fann, að Hallgerðtir sóttist eftir
nærveru hans. Hann sá spurn í augum
hennar, stundum eitthvað, sem minnti á
brennandi Jrrá.
Það var kvöld eitt síðla vetrar. Þorvaldur
hafði róið með húskörlum sínum út í
Bjarnareyjar til matfanga og var enn ókom-
inn.
Þjóstólfur sat að útskurði. Það var löng-
um dægrastytting hans.
Hallgerður gekk til hans. Hún hafði los-
að um hárið og féll Jrað niður herðar henni
eins og gullin slæða.
Augu þeirra mættust. Hún lagði hendur
um liáls honum og hallaði höfðinu að
brjósti lians. Hann fann ylinn frá titrandi
líkama hennar.
Snöggvast Jrrýsti hann henni að sér í
villtri jrrá.
Hurðinni var hrundið upp og Þorvaldur
stóð í dyrunum.
„Finna gætir þú Jrér þrællinn þarfara að
hafast að en glingra við annars manns
konu,“ hvæsti hann. Hann laust Hallgerði
kinnhest.
„Gríp til vopna Jrinna og gakk út með
mér, ef þú ert maður til, mælti Þjóstólfur,
og má svo fara, að þér gefist ekki kostur á í
annað sinn að berja konu þína.“ Það sáust
rauðir dílar í andliti hans.
Andartaki síðar kom Þjóstólfur inn aftur
og var blóðug öxi hans. Hann gekk til Hall-
gerðar og mælti: „Þú munt gefin verða í
annað sinn, því dauður er nú Þorvaldur
bóndi þinn. Ég ríð á brott í kvöld.“
„Hvort hræðist þú?“ mælti hún. „Eigi
hræðist ég dauðann," svaraði hann og gekk
út.
Hann söðlaði hest og reið um nóttina
norður til Bjarnareyjar á Svanshól til Sáms
frænda Hallgerðar. Þar dvaldi liann, þar til
hann eftir boði Hallgerðar fór til Höskulds-
staða, en þangað flutti hún eftir víg Þor-
valds.
Boðin frá Hallgerði um að koma til
Höskuldsstaða komu honunr ekki á óvart.
Hann vissi, að lnin mundi kveðja sig heim.
MELKORKA
21