Melkorka - 01.12.1951, Blaðsíða 10

— Æ hvað ég er svöng, sagði litla telpan
eftir langa hríð.
Þá fann gamli kóngurinn, að hann var
líka svangur. Hann hafði ekki veitt því
neina athygii fyrr. En hvar áttu þau að fá
eitthvað að borða? Þau fóru frá einum stað
til annars og leituðu fyrir sér, en allsstaðar
höfðu hinir kóngarnir verið á undan þeim,
og þeir voru búnir með allan matinn. Loks-
ins fengu þau gamla og harða brauðskorpu
hjá fátækri bóndakonu. Það var allt, sem
hún átti, því að kóngarnir höfðu líka komið
í lireysið hennar.
Gamii kóngurinn var vanur að byrja á
undan öllum öðrum á réttunum, þegar
hann sat til borðs. Og hann var einmitt í
þann veginn að stinga brauðskorpunni upp
í sig, þegar honum varð litið á litlu telpuna.
Hún sagði ekki neitt. En hún horfði stórum
löngunaraugum á brauðbitann.
— Bíðum við, sagði gamli kóngurinn.
Bíðum við, sagði hann. Þú ert framtíðin, ég
er ekki annað en iiið liðna. Það er réttara að
þú fáir brauðið, svo að eitthvað geti orðið
úr þér. Ég kemst af fyrir því. Auk þess borða
ég ekki gamla, harða brauðskorpu.
Og svo fékk litla telpan brauðbitann.
Þvínæst röltu þau aftur af stað.
Þau gengu lengi, lengi. Og loksins var
komið undir kvöld.
- Ég er svo þreytt, sagði telpan. Mig
langar svo skelfing til að sofna.
Þá fann gamli kóngurinn, að hann var
líka þreyttur. Hann hafði ekki liaft tíma til
að veita því athygli fyrr. En hann var svo
þreyttur, þegar til kom, að hann vissi sann-
ast sagt ekki hvað hann ætti til bragðs að
taka. Það er svo þreytandi að ganga um og
leita að konungsríki, sem hefur fokið út í
buskann.
En alfsstaðar, þar sem þau komu, lágu
aðrir kóngar jregar í öllum hvílum. Þeir
höfðu orðið á undan og lagzt til hvíldar
hvar sem þeir fundu eitthvað til að liggja á.
Þau fundu ekki svo aumt flet, að það væri
ekki einhver í því
Jú, reyndar — í koti einu lá gömul hálm-
dýna í skoti Þar svaf enginn.
— Tarna er fallegt að sjá, sagði gamli
kóngurinn. Og svo ætlaði hann að leggjast á
dýnuna, því að hann var vanur að hafa beztu
hvíluna og ef ekki var nema urn eitt ból að
ræða, þá var það hann, sem fékk að sofa í
Jrví. En þá varð honum litið á litlu telpuna.
Hún sagði ekki neitt. En liún horfði svo
miklum löngunaraugum, svo miklum von-
araugum á gömlu hálmdýnuna.
Bíðum við, sagði gamli kóngurinn. Bíð-
um við, sagði hann. Þú ert framtíðin. Ég er
búinn að lifa mitt fegursta. Það er réttara
að Jrú fáir að hvílast, svo að eitthvað geti
orðið úr þér. Ég kemst af fyrir því. Auk þess
sef ég ekki á hálmdýnu.
Síðan fékk litla telpan að leggjast niður á
hálmdýnuna. Gamli kóngurinn settist hjá
henni á þrífættan stól. Þar sat liann þangað
til í dögun. Honum varð ekki svefnsamt, en
litla telpan svaf svo undur vært og það var
fyrir mestu.
En loksins var þessi nótt á enda eins og
allar aðrar nætur. Og gamli kóngurinn hélt
áfram för sinni með litlu hnátuna við hlið
sér.
En þau höfðu ekki lengi gengið, þegar
telpan hrópaði upp yfir sig af fögnuði og
sleppti hendi gatnla kóngsins.
— Þarna á ég heima, hrópaði hún. Þakka
þér fyrir hjálpina.
Og svo hljóp hún niður eftir götu, sem lá
að ofurlitlu koti, en umhverfis það voru
eplatré í blóma.
Gamli kóngurinn skyggði fyrir augu og
horfði Jrangað.
— Þarna blómstra eplatrén og þó er
haust! sagði hann við sjálfan sig. Það er ein-
kennilegt.
En var Jrað annars nokkuð einkennilegt?
Gamli kóngurinn varð hugsi.
— Ef til vill ekki, ef til vill ekki, sagði
hann við sjálfan sig. Þar á lítíl telpa lieima,
þar býr reyndar framtíðin. Þar hlaut nátt-
úrlega að verá vor. Síðan liélt hann áfram
56
MELKORKA