Melkorka - 01.12.1951, Blaðsíða 16

Ur það hann ca. 19 klukkustundir að vinna fyrir stól,
sem er þó lakari en sá, sem ha:gt er að kaupa fyrir ca.
30 krónur danskar. En þessir útreikningar eru gerðir i
fyrrahaust.
Eins og allir vita eru engar reglur án undantekninga,
og til cru samvizkusamir framleiðendur hér. En þá eru
húsgögnin líka komin upp í allt annan verðflokk, orðin
of dýr til þess að fjöldinn geti keypt þau.
Það fólk, sem á annað borð hefur ráð á að kaupa
vönduð húsgögn, getur leitað til húsgagnateiknarans,
og x samráði við hann látið smíða húsgögn sín á góðu
verkstæði. En þau 80% af þjóðinni, sem ekki hafa ráð
á að leita til sérfræðings, verða að láta sér nægja það,
sem er á boðstólum, nema þeir, með aukinni fræðslu og
þekkingu, geri meiri kröfur til framleiðendanna en
hingað til.
MARGUR framleiðandi mun líklega kalla þessa klausu
mína atvinnuróg, og ef einhver þeirra heyrir þetta og
tekur það til sín, þá cr ástæðan engin önnur en sú, að
samvizka hans er ekki góð. Og við vitum þá strax,
hvernig framleiðsla hans muni vera.
Sumum finnst kannski, að þetta hafi hingað til mest-
megnis verið siigugrúsk og ádeilur á húsgagnaframleið-
endurna. En eigi að endurbyggja eitthvað, svo að betur
fari, þarf að athuga allar undirstöður nákvæmlega. Og
hvers vegna ættum við ekki að læra af dýrkeyptri
reynslu liðinna kynslóða?
ÞAÐ ER ekki hægt að setja neinar fastar reglur fyrii
því, hvernig fólk ú að skipuleggja húsgagnaval sitt. Það
verður að taka tillit til efna og ástæðna. Hið cina, sem
unnt er að ákveða til fullnustu, er, að notagildi hús-
gagnanna á skilyrðislaust að vera fyrir hendi, því að
húsgögnin eiga frekar að létta húsmóðurinni starfið en
gera henni erfiðara fyir. Og umfram allt ættu menn að
forðast að skapa sér íburðarmikið umhverfi, sem ekki
á neitt skylt við hinn daglega veruleik, því að það mis-
tekst alltaf hrapalega. Eins og gamla máltækið segir
eiga menn að kunna að smíða sér stakk eftir vexti. Við
getum nefnilega ekki öll verið Napóleon.
Það er ekki hægt í stuttu máli að veita svo mikla
fræðslu að hún komi að verulegu gagni. Og er það
skaði, því að einmitt með aukinni fræðslu og þekkingu
ahnennings mundi hann fara að gera þær kröfur til
framleiðendanna, að þeir færu að gefa þörfum fólksins
meiri gaum.
En þessa fræðslu mætti veita ineð námskeiðum eða
fræðslukvöldtim, í smáhópum, þar sem fólk gæti gert
fyrirspurnir og fengið þeim svarað.
Það, sem ég legg aðaláherzluna á, er að ítreka grund-
vallaratriðin, sem alltaf er heilbrigðast að byggja á.
VIÐ SKULUM athuga starfs- og athafnasvið heimilis-
fólksins og hvaða skilyrði þurfa að vera fyrir hendi til
þess að heimilislífið verði sem árekstraminnst. Tökum
til dæmis þriggja herbergja íliúð, þar sem eru hjón með
2 börn. Ef fólk frá upphafi hugsar sér börnin eingöngu
sem hvítvoðunga, þá eru fyrstu mistökin gerð, því að
nauðsynlegt er að sníða kröfur sínar að mestu leyti eftir
uppvexti barnanna. Kröfur og venjur fullorðna fólksins
eru venjulega komnar inn á fastar brautir og það bitn-
ar oft á börnunum. Menn ættu af fremsta megni að
leitast við að skapa lífræna heild. Heimilisfólkið þarf
að sofa, hvílast, matast og starfa, helzt ótruflað hvert
af öðru, en lifa þó jafnframt sameiginlegu heimilislífi,
því að heimilið á fyrst og fremst að vera samastaður
fyrir heimilisfólkið, en ekki sýningarsvið fyrir utanað-
komandi.
í ÞRIGGJA herbergja íbúð á það að vera sjálfsagt, að
börnin hafi eitt herbergi alveg útaf fyrir sig. Þau hafa
sín áhugamál, sem fullorðna fólkið tekur ekki beinlínis
þátt í. Húsgögnin í barnaherberginu þurfa ekki að vera
dýr, en sterk og cinföld. Þau eiga ekki að vera smækkuð
mynd af húsgögnum fullorðna fólksins, því að börn
nota húsgögn sín oft á annan veg. Hjá börnunum er
stóllinn ekki endilega stóll, eina stundina á bann
kannski að vera bíll, þá bátur, sleði eða flugvél. Borðið
þarf ekki endilega að vera borð, það getur alveg eins
verið búð, járnbraut, skip eða skriðdreki. Hugmynda-
flug barnanna er óendanlegt. Húsgögn barnanna eiga
að vera mótuð með þetta fyrir augum. Þau þurfa að
þola misjöfn átök, og verða þess vegna að vera gerð á
sérstakan hátt.
Iíassar cða teningar, sem hægt er að setja hvern innan
í annan, eru mjög eftirsóknarverð leikföng í augum
barnanna. Bæði er hægt að sitja á þeim og byggja úr
þeim. Borðið þarf að vera mátulega hátt og alls ekki
með skúffu, ef það á að vera handa yngri börnunum,
því að hún hvoifist fljótlega út á gólf með öllu inni-
haldi. Lítill skápur, sem ekki er of djúpur, með hillum
og hengi fyrir leikföng. Sömuleiðis kistubekkur, sem þó
á helzt að vera veggfastur.
Helztu kröfurnar, sem á að gera til barnahúsgagna,
eru þær, að þau séu sterk og hættulaus, hvernig sem
með þau er farið. Húsgögn barnanna mega ekki vera of
dýr, því að betra er að skipta oftar um og bæta inní
eftir því sem börnin stækka. Rúm barnanna breytast
líka, eftir Jjví sem börnin stækka. Og eftir vissan aldur,
4—5 ára, þurfa börnin helzt að sofa í sínu herbergi, og
eru kojurnar tvímælalaust heppilegasta fyrirkomtilagið.
Þeir foreldrar, sem hugsa um börn sín, eins og hér
hefur verið lýst, munu árciðanlega fá það ríkulega
launað, þegar fram í sækir. Börnin munu alltaf hafa
griðastað, þar sem Jiau geta ótrufluð stundað áhuga-
mál sín. Og Jiað mun létta störf húsmóðurinnar að
þurfa ekki að fylgjast með hverri hreyfingu barnanna.
Það er jrví miður algengt, að eini staðurinn sem börnin
geta talið sitt umdæmi, sé rúmið þeirra, og Jrcss vegna
munu börnin, þcgar þau stálpast, leita meir út á götuna
til þess að fá nægilcgt svigrúm. Niðurl. nrcst.
62
MELKORKA