Melkorka - 01.12.1951, Blaðsíða 21

kvenna sem höfðu launaða atvinnu utan
heimilis. Málið hafði því fengið jómfrú-
skírn sína í Alþingi, og það var hægt að hag-
nýta sér þær umræður sem þar hefðu farið
fram. Það var því ekki út í bláinn, sem þess-
ar tillögur landsfundar voru gerðar eða al-
veg óundirbúið sem sumir liafa viljað vera
láta. Aðalatriði málsins stendur enn óhagg-
að — sérsköttun allra giftra kvenna, ekkert
nema það getur leyst þetta mál, en það geta
ef til vill verið fleiri leiðir að markinu með
tilliti til giftu konunnar sem vinnur ein-
göngu á heimili sínu, en þó kemst löggjaf-
inn ekki hjá því að ákveða henni tekjur til
framtals og það yrði eins og opinber viður-
kenning löggjafans á störfum konunnar á
heimilinu, sem er ekki síður mikilsvert en
jreirra kvenna sem vinna utan heimilis. Eng-
ar mótbárur geta hulið kjarna málsins,
stefnan er rétt. Enda sagði Karl Kristjánsson
alþingismaður í umræðum sem urðu um
málið á þinginu í fyrravetur eftirfarandi í
Tímanum sunnudaginn 18. febr. 1951: En
ég held því hiklaust fram, að sú kona eigi
ekki frekar að njóta „sérsköttunar", en hin
húsfreyjan, sem leggur á sig jafnmikið erf-
iði, þó „innan heimilis“ sé. Ég segi, að annað
hvort eigi hvorug konan að hafa sérfrarntal
til skatts eða báðar.
Ég er nú svona með sjálfri mér að velta
því fyrir mér hversvegna Karl Kristjánsson
er ekki meðflutningsmaður Gylfa.
(
Ragnheiður Möller.
ÁST
Eftir Iio Bergman
Niðurlag (Sjú nóvemberhefti)
var lækning að fylgjast með hreyfingum
hennar. Hún sveif um herbergin og þegar
lnin beygði sig yfir sjúkrabeð til að hag-
ræða kodda eða styðja höfuð sjúklings, ork-
aði hún á mig eins og sönn ímynd konunnar
og móðurinnar.
Við vorum vön að eiga nokkur orða-
skipti, er ég hafði lokið sjúkravitjun minni
á kvöldin. Það var í byrjun júlí og ilmur af
jasmínum í trjágarðinum. Systurnar sátu við
vinnu sína á bekknum, er var umhverfis
stóra kastaníutréð, og borgarlæknirinn og
ég reyktum kvöldvindla okkar.
Ég undraðist fölskvalausa gleði hennar,
sem vinnan gat aldrei spillt. Þegar ég bar
hana saman við konu mína, var það eins og
að bera lítið, órólegt barn saman við djúp-
an og kyrran faðm. Ég var sárþreyttur og ef
til vill var það ekki sízt orsökin til þess, að
ég var þakklátur fyrir þá hvíld, sent andlit
hennar veitti mér. Ég tók að hafa þörf fvrir
að liafa hana við hlið mér, finna nærveru
hennar, allt gekk betur, þegar hún aðstoð-
aði mig. Og loks kom sú hættulega stund,
að okkur fannst eins og við hefðum alltaf
þekkzt.
Einn daginn lét sjúklingur lífið á skurð-
arborðinu. Það var lítill drengur, fimm eða
sex ára gamall. Hún — systir Gertrud —
hafði staðið og numið æðaslögin. Þegar þau
skyndilega hættu undir fingrum hennar,
leit hún fyrst á barnið, síðan á mig. Það var
móðursorg í augnaráðinu.
Þá varð mér ljóst, að ég felldi hug til
hennar.
En það varð ekki af neinu ástarævintýri.
Mér tókst furðufljótt að hafa hemil á til-
hneigingum mínum — að minnsta kosti svo,
MELKORKA
67