Melkorka - 01.12.1956, Blaðsíða 11

-----------------------------------\
VILBOHG DAGBJARTSDÓTTIR
KVÖLD
Þegar klukkurnar hringja,
heyrist til þeirra
hingað inn
þar sem ég ligg
og bíð eftir vorinu
og að mér batni,
ég hlusta og hugsa
um hvort guð
er ennþá til. .
V______________________________ J
Lærðir menn og fagurkerar réðust mjög
á rímnaskáldskapinn en varð lítið ágengt.
Guðbrandur biskup Þorláksson ræðst fyrst-
ur gegn rímum og finnst þær óguðlegar en
það hefur enginn áhrif á þessa svo sérstöku
ljóðagerð í landinu. Hann lætur yrkja guð-
rækilegar hugleiðingar í rímnaformi en þær
ná aldrei hylli, enda er eins og hver sjái
sjálfan sig með það, enginn í þeim bardag-
inn!
Um aldamótin 1800 hófst aftur andstaða
gegn rímum frá bókmenntamönnum sem
réðust á þær frá fagurfræðilegu sjónarmiði.
Fyrst í stað reyndist það árangurslaust.
Skáldið Jónas Hallgrímsson verður skæð-
astur rímum af öllum þeim sem ráðizt hafa
á Jiær. Hjálpar það Jónasi að nýr tími var
að koma í Jrjófélaginu og rímur voru íhalds-
söm bókmenntagrein sem varð að víkja.
Þegar maður les grein Jónasar í Fjölni 1837,
skilst á hvern veg rímur séu kveðnar og á
Iive lágu stigi þær séu. Ekki vill hann gera
þeim svo hátt undir höfði að kalla þær
skáldskap, segir þær vera fyrir neðan allt
sem sæmi máli og bókmenntaarfi þjóðar-
innar. Ræðst hann harkalega á sjálfan
rímnameistarann Sigurð Breiðfjörð, eftir-
lætisgoð Jrjóðarinnar. Bitnar allt það á Sig-
urði sem aflaga fer í rímnakveðskap.
Jónas flytur sjálfur inn nýjan kveðskap-
arstíl, ljóðið verður einfaldara, ekki þykir
góður siður að yrkja upp úr riddarasögu,
mansöngur verður óþarfur.
Bókmenntamenn 20. aldarinnar gjörast
Jró engir grafbítar og gefa rímunum þau
eftirmæli að þær hafi verið þess valdandi
live íslenzk tunga hafi lítið breytzt öldum
saman.
Það fallegasta í rímum mun hlýja okkur
um hjartarætur meðan við kunnum enn að
lesa íslenzku:
Dagsins runnu djásnin góð
dýr um hallir vinda,
morgunsunnu blcssað blóð
blæddi um fjallatinda.
Dýrin víða vakna þá
varpa hýði nætur,
grænar hlíðar glóir á,
grösin skríða á fætur.
Hreiðrum ganga fuglar frá
flökta um dranga bjarga
sólar vanga syngja hjá
sálma langa og marga.
Nú er ég ákveðin að láta litlu stúlkuna okkar heita
Evlalíu, sagði unga móðirin. Faðirinn var ekki sérlega
hrifinn af nafninu en kunni ekki við að fara að mót-
mæla ungu konunni sinni. Ágætt, sagði hann, fyrsta
konan sem ég elskaði hét einmitt Evlalía, og það nafn
minnir mig á margt skemmtilegt.
Það var þögn. Loksins: Við látum hana heita Elisa-
betu, eftir henni mönnnu, sagði unga frúin þurrlega.
Pianisti var að hælast urn það við Paganini, hvað
hljómleikar sínir væru alltaf vel sóttir, fólkið stæði
alls staðar og í göngunum líka.
I>að er ckki neitt, sagði Paganini, á mínum hljóm-
leikum er svo mikill troðningur að ég verð sjálfur að
standa.
MEI.KORKA
75