Melkorka - 01.12.1956, Blaðsíða 15

ur. Brátt dreif fólkið að og hinir niiklu pallar fylltust
ttf gcstum frá tugum þjóðlanda, því margar sendinefnd-
ir voru í Kína þcnnan dag. Það sáum við og heyrðum
í matsal gistihússins okkar, því þar hljómuðu fyrir eyr-
um ltitt ólíkustu Asittmál, með sterkum góm- eða nef-
lireim, hlandað spönsku, þýzku, rússnesku, ettsku og
jafnvel íslenzkunni okkar Rannveigar, þegar við töluð-
tim saman, og gátu nágrannarnir við nastu horð sór þá
margs lil um það einkcnnilega mál, cn aldrei gátu
Jrcir getið sér til um uppruna okkar. — Skrúðgangan
stóð yfir óslitið frá klukkan 10 uin morguninn til kl. 2
og fyllti allan tímann hið breiða lorg, enda fór Jrar um
t/, miljón manna. Við söng og hljóðheraslátt liðu fylk-
ingarnar áfram og voru Jrar fulltrúar allra iðnstétta og
listgrcina lýína. Hópar bláklæddra verkamanna, sem
bártt á milli sín lákn starfsgreina sinna, liópar æsku-
fólks dansandi mcð silkislæður, blómkörfur, silkidrcka,
risastórar gjarðir og knetti á milli sfn, og aðrir hópar
hvítklæcldrar skólaæsku með lifandi dúfur og loftbelgi
í öllum litum, sem sleppt var fyrir framan ríkisstjórn-
ina, og svifu dúfurnar í loftinu innan uin marglita loft-
belgina og liitrfu síðan í fjarskann. Þegar ég slóð þarna
og horfði niðtir á hið simunstraða mannhaf, festist ein
fylkiiigin sérstaklega f minni mér. Annað veifið var eins
og gtilur silkihitninn, en hitl veifið gal að líta kolsvart
yfirhorð. Þegar nánar var aðgætt, var allttr hópurinn
með gular silkislæður, sem hann sveiflaði lárétt upp
svo samstillt, að leit út sem þar væri eitt gríðarstórt
tjald, en svo sveiflaði hann slæðunum niður að götunni
í hvarf og kointi Jtá í ljós svartir kollar unglinganna,
svo yfirborðið var allt svart á að líta. Ótrúlega ná-
kvæmni þurfti til þess, að fleiri hundruðum manna
skeikaði hvergi í þcssum einkennilega „leikfimisdansi."
Allar götur og torg l’ekinghorgar voru troðfull af fólki
f dansi og yfir ljómuðu flugeldarnir, sem var skotið
tneð hárfínni nákvæmni, þannig að kvöldhiminninn
lýstist upp og varð á aðlfta eins og marglitt tiglamunst-
ur, alsett stjörnum og blómskúfum. — Þá kom Jrar að
Mao Tse-tung, sem Kínverjar kalla formann sinn í
fylgd mcð Choti En-Iai utanrfkisráðherra og Kuo Mo-
jo, sem er forseti friðarhreyfingarinnar í Kína, læknir
að mcnntun, mannvinur og þekktur rithöfundur í Kfna.
Hann situr oft á friðarþingum, og höfum við tvisvar
verið gestir í skemmtilegum boðunt lians á vegum frið-
arhreyfingarinnar kínversku. Kuo Mo-jo kom til okkar
og kynnti hann okkur fyrir Mao Tse-tnng og Choti En-
lai sem gesti frá íseyjunni — Bing Dow — eins og land
okkar heitir á kínversku.
Er guluUf i klnverskum borgum ekki gjörólikt þvi
scm við þekkjum i vestircnum heimi. Jafnvel þótt
reyrðu fccturnir d konum heyri fortiðinni til og burð-
arstólarnir scu úr sögunni?
Já, Jiað er mjög frábrugðið því sem við eigum að
venjast og breytir líka mikið tim svip eftir Jjví sem
Rannveig Tómasdáttir og Sigriður Eiriksdóttir i heim■
sókn hjd kinverskri listakonu.
sunnar dregur. í I’eking er t. d. stór liluti borgarinnar
Jrað sem við myndum kalla mjög gamaldags. Heil borg-
arhverfi cru Jiéttsett lágum húsasamstæðum innan
liárra garðnnira, og eru götur Jxu Jnöngar og eyðilegar.
Engir gluggar eru út að götu, aðeins dyr f múrana,
ýmist niálaðar í sviirtum cða lakkrauðum lit. En inni
fyrir oru fagrir trjá- og blómagarðar. — Vcrzlunar-
göturnar eru aftur á móti litskrúðugar, og gera það
húsaskiltin, sem eru með marglitum táknuni og mál-
uðu munstrin undir Jrakskeggi, svo sein algengt er að
sjá í Kina. 1 Shanghai og Kanton eru aftur á móti
licilir borgarhlutar incð margra hæða stórhýsum, enda
voru þessar borgir aðsetur fjáraflamanna víðsvegar að
úr heiminum, en meiri hluti þeirra var Jjó brezkur og
franskur. Utan við Jjessi stórhýsi eru svo heil svæði,
[rar sem miljónir manna búa í hreysum úr fléttuðu
strái með leirgólfum, ömurlegri en orð fá lýst. — Það
sem ennfrenmr gefur borgunum svo ólíkan blæ frá ]>ví
sem við eiguni að venjast, er klæðnaðurinn. Þar gefur
ekki að lita þaulhugsaðan tfzkuklæðnað með marg-
brotnu sniði. Kínverjar klæðast mcstmegnis bláunr
nankinsfötum, eða fatnaði úr gráu og svörtu bómullar-
efni, fatnaður cr sami hjá körlunr og konum, buxtir og
jakki með standkraga, og brjóstvasa vinstra megin.
Margir eru með heiðursnierki af einhverri gerð, annað-
livort fyrir vinnuafrek eða afrek iiniiin í sambandi við
frelsisstrfðið við Japani. — Við sáuni fjölda kvenna
með reyrða fætur, sem stikluðu iiin á hintim afmynd-
uðu fólstubbum sínum, en árið 1911 var bannað að
reyra fætur stúlkubarna. Fæturnir eru reyrðir með
þeim hætti, að þegar barnið var 5 ára, voru tærnar
MKLKORKA
79