Melkorka - 01.12.1956, Blaðsíða 23

Það kom líka í morgun. Og alltaf standa
sömu orðin í skeytinu: „Því miður óvænt
viðskiptamál. Verð sjálfur að vera á staðn-
um.“ Eins og þér sjáið er ég ekki að leyna
yður hlutunum.
Dauðaþögn var í herberginu, öðru hverju
snarkaði í eldinum á arninum og tifið í
vekjaraklukkunni gaf til kynna, að nú kæmi
Fritz eftir örfáar mínútur.
María kveikti sér í vindlingi með skjálf-
andi hendi, hún þuri'ti að átta sig. Alit í
einu fann hún ekki til neinnar óvildar í
garð þessarar konu. Þvert á móti, hún var
svo örugg um að Fritz eiskaði hana, að hún
fann sig rólega og örugga, svo að henni varð
ekki hið minnsta um að segja: Þér hélduð
náttúrlega, að mér myndi verða mikið um,
þegar þér fóruð að segja frá ástarævintýrum
manns yðar, og ég mundi hætta við hann á
samri stundu. Mér var það vel kunnugt, að
hann hefur liaft sína reynslu. Og einnig
það, að hann er mjög óhamingjusamur á
heimili sínu.
Sagði Fritz yður það?
Já, þetta sagði hann. Mér þykir ieitt að
særa yður, en þér vilduð sjálf vera hreinskil-
in. Skiljið þér það alls ekki, að liann leitaði
annarra kvenna, hann leitaði þess skilnings,
sem hann fann ekki heima hjá sér?
Ég skil, að þér álítið yður eitthvað allt
annað en þær konur, sem Fritz hefur snúið
sér að fram að þessu?
María svaraði með nokkrum reigingi:
Við elskum hvort annað, því fáið þér ekki
breytt. Ef þér samþykkið skilnað, giftum
við okkur eins fljótt og hægt er.
Já, já . . . sagði Cecilie. Hún efaðist ekki
um að stúlkan væri hreinskilin. Því betra að
ég kom?
Þér gátuð ekki gert neitt heppilegra. Bíð-
ið þér þar til Fritz kemur, þá getum við
rætt málið til hlítar og komizt til botns í
því.
Ég verð kyrr, sagði Cecilie.
Nú höfðu þær ekki meira að tala um og
EUGENIE COTTON
forseti Alþjóðabandalags lýðræðissinnaðra
kvenna
varð 75 ára 13. október
síðastliðinn.
sátu þegjandi, hugsanirnar snérust um
manninn, sem var á leiðinni hingað.
Dyrabjallan liringdi. Andartak litu kon-
urnar hvor á aðra.
Svo leit María í spegilinn, greip varalit-
inn, lagði hann frá sér aftur, og gekk hratt
út úr herberginu, og skellti hurðinni.
Cecilie sat eins og dæmd, hjartað barðist
í brjóstinu. Hún heyrði einhverja tala. Svo
kom María inn í stofuna aftur. Nú var hún
föl í andliti og varirnar skulfu.
Hvers vegna kemur Fritz ekki inn, spurði
kona hans.
Hann kernur ekki! María hélt á símskeyti
í hendinni. Hún rétti Cecilie það og hún
las: „Því miður óvænt viðskiptamál. Verð
sjálfur að vera á staðnum.“
MELKORKA
87