Melkorka - 01.03.1961, Qupperneq 18
VELLYGNI BJARNI
LEIKRIT í ÞREMUR ÞÁTTUM
Eftir Oddnýju Guðmundsdóttur
Leikrit þetta jékk 2. verðlaun i leikritasamkeþpni út-
varþsins árið 1956. — Ritstj.
Persónur:
Bjarni, Lauga, móðir Bjarna, Siggi litli.
1. ÞÁTTUR
(Lauga situr hniþin á þúfu i Itckjarhvammi. Hún er
jimmtán ára, með Ijósar hárfléttur, berfœtt, tötraleg.
Bjarni kemur yfir lœkinn. Hann er átján ára, gelgjuleg-
ur, rnagur og öllu verr klæddur en Lauga.)
BJARNI: Lauga á þúful Kýrnar eru alls staðar að leita
að þér.
LAUGA: Ég hcf aldrei séð þig fyrr. Hvað heitirðu?
BJARNI: Ég heiti nú hvorki meira né minna en Bjarni.
LAUGA: Hvers vegna kallarðu mig Laugu á Þúfu? Ég
á ekki heima á neinni Þúfu. Ég á heima á Hrauni.
BJARNI: Víst siturðu á þúfu. En kýrnar á Hrauni
komu heim á tún til okkar.
LAUGA: Hannes hefur látið þig snúa þeim við.
BJARNI: Og þegar kúm er snúið við, snýr gorvömbin
út. En hvað er þetta? Mér sýnist ekki liggja vel á þér.
LAUGA: Það er nú lítil ástæða til að láta liggja vel á
sér. Þú mátt segja frá því, ef þú vilt, að ég hafi verið
að hvíla mig.
BJARNI: Ég hef nú líklega önnur umtalsefni, nýkom-
inn í sveitina, en að segja frá því, hvort þú situr eða
stendur, Lauguhró.
LAUGA: Ég hef heyrt þín getið. Þú ert að sunnan.
Hvernig datt þér i hug að koma hingað?
BJARNI: Ég hélt, að eitthvað væri öðruvísi hérna en
heima. En það er ósköp svipað.
LAUGA: Stundum langar mig til að fara eitthvað.
BJARNI: Það þýðir ekkert. Berðu Bjarna fyrir því.
Menn eins og hann sóma sér líka alls staðar jafn vel
og hafa ekkert að skammast sín fyrir. En hvað gengur
að þér, Lauguveslingur?
LAUGA: Ekkert.
BJARNI: Það er einmitt versta mótlætið, sem ekki seg-
ir til nafns síns. Ég gef mótlætinu alltaf eitthvert
nafn. Annars er ekki hægt að taka það til bæna.
LAUGA: Hvað kallarðu það, að ég var látin standa
neðst en Setta á Strönd cfst, þcgar við vorum fermd-
ar?
BJARNI: Ég kalla það svo sem ekki neitt merkilegt.
Ég hugsa bara, að Guð hafi glott í laumi að gáfunum
hennar Settu.
LAUGA: Hvernig dettur þér þctta í hug?
BJARNI: Ég hugsa, að Drottinn sé kíminn. Og þegar
hann Hannes á Strönd kemur til Himnaríkis, veit ég
upp á hár, hvernig viðtökurnar verða: Himnafaðir-
inn setur ltann að veizluborði og segir: „Reyndu nú
að gera þér gott af þessu lirasli, Hanncs minn. Þú
hefðir ekki boðið hjúunum þínum svona snarl.“
„Eru mín hjú hér?“ spyr Hannes. „Já,“ svarar
Drottinn.„Ég fékk fleiri hjú frá þér á tíu árum en frá
öðrum á hálfri öld. Og þeim er maturinn á Strönd
minnisstæður. Þarna er hann Bjarni. Hann komst
varla inn um nokkrar dyr, fyrst eftir að hann kom
liingað."
Svo kallar skaparinn á öll hjú Hannesar, og við
sitjum á móti honum við borðið og réttum honum
krásirnar. En himnafaðirinn horfir íbygginn á.
Svona liugsa ég, að sé tekið á móti þeim í Himna-
ríki, sem gefa hjúum sínum undanrennu og horkjöt.
Það er varla nein fantameðferð á Himnum. En
mönnum er ekki hlíft við að skammast sín.
LAUGA: Hvað er að heyra til þín, drengur? Þetta
stendur ekki í neinum bókum.
BJARNI: Það er margt til, sem ekki er getið um í bók-
um. Ég gæti vel samið bækur sjálfur. Langar, þykkar
bækur, bara úr engu — ekki úr neinu, sem ég hcf séð
og heyrt. Ég mundi bara láta aftur augun og lilusta,
þar til ég heyrði örlítið suðuhljóð x sálargrýtunni,
neðst við botninn. Þá héldi ég niðri í mér andanum
örfá augnablik — og allt í einu sýður út úr, og sorg
og gleði flæðir í stríðum straumum út yfir hlóðar-
steinana og niður i eklinn.
LAUGA: Talarðu svona við fólkið hcima hjá þér?
BJARNI: Ojá, ég tala bæði við sjálfan xnig og aðra.
Tungan er eklur, heiniur fullur ranglætis, segir bibl-
fan. Ég liugsa, að það sé orðuin aukið, en hitt er víst,
að tungan er heimur út af fyrir sig, stór heimur, sem
enginn ræður yfir. Það eru til margir heimar, sem
enginn getur slcgið eign sinni á.
LAUGA: Ég fer að halda, að tungan sé nauðsynleg.
BJARNI: Þú gerir mig ekki orðlausan með svona dylgj-
um, Lauga litla. Hvers vegna er alltaf reynt að þagga
niður í þcim, sem hafa gaman af að tala? Þcgar ég
18
MELKORKA