Melkorka - 01.12.1961, Blaðsíða 6

verk sitt viðurkennt að vera hér til að
„gæta laga og reglu“ í innanlandsmálum.
/ Rómarsamningnum segir, að stefna beri
að samrœmingu félagsmálalöggjafar aðild-
arríkjanna.
Þetta gæti vitaskuld þýtt það fyrir okkur,
að við yrðum að breyta tryggingakerfinu,
og það er engin hætta á því, að þær breyt-
íngar yrðu til bóta. Alþýðan í stærsta landi
Efnahagsbandalagsins kvartar nú um það,
að afturhaldið sé á góðri leið með að eyði-
leggja almannatryggingarnar. Og þegar bú-
ið verður að skerða félagslegt öryggi al-
mennings í þeim stóru löndum, þá verður
ekki erfitt að gera smá „samræmingarráð-
stafanir" hér á landi.
Hvaða áhrif álítur þú, að ákvœðið um
tilfœrslu fjármagns iog vinnuafls kœmi til
með að hafa hér á íslandi?
Útlendingar fengju sama rétt og við til
að stunda atvinnu, eiga og reka fyrirtæki.
Þetta þýðir, að einn meðalstór kapítalisti í
útlandinu gæti keypt upp öll hérlend at-
vinnutæki, sem máli skipta. Þá gæti hann
einn ráðið þvf, sem hann vildi, í atvinnu-
málum, kaupgjaldsmálum og haft sterkari
aðstöðu í mörgum öðrum málum en ríkis-
valdið sjálft. Þetta var dæmi, en engu að
síður raunhæft dæmi. Annað dæmi væri
það, ef útlendingur kæmi hér upp stór-
iðju. Verksmiðjan þyrfti raunar ekki að
vera stór á heimsmælikvarða til þess að hafa
úrslitaáhrif á allan gang mála í landinu.
Þetta voru dæmi, en nú skulum við taka
eitt, sem yrði áþreifanlegur veruleiki á
samri stund og við gengjum í Efnahags-
bandalagið. Það eru veiðar erlendra skipa í
landhelgi. Verndun fiskistofnsins við strend-
ur íslands væri úr sögunni. Þar að auki
fengju útlendingar fulla heimild til þess að
gera að síðustu bröndunum hér á landi — í
eigin verkunarhúsum ef vill. íslendingar
yrðu ekki lengi í tölu fiskveiðiþjóða. Og á
hverju ætlum við þá að lifa? Á framkvæmd-
um útlendinga? Svo bezt þeir kæri sig nokk-
uð um það að leggja í framkvæmdir hér.
Svafa Þórleifsdóttir, ritstjóri, fyrrv. skóla-
Stjóri á Akranesi og löngu þjóðkunn kona
fyrir störf í þágu skólamála og kvenréttinda,
varð 75 ára 20. okt. s.l.
Ritstjórn Melkorku er ljúft og skylt að
þakka henni gott samstarf fyrr á árum og
óska henni margra farsælla starfsára í þágu
góðra málefna.
Það er ekki víst. En hvort sem við og af-
komendur okkar dveldum hér á landi eða
flyttum utan í atvinnuleit — til þess fengj-
um við raunar styrk úr Félagsmálasjóði
bandalagsins — þá biði okkar það hlutskipti
að glata þjóðerninu. Og það er ekkert sælla
að hugsa til þess, að iðnvætt og orkuvætt ís-
land eigi eftir að byggjast útlenzkumælandi
þjóðum, heldur en þess, að það eigi aftur að
verða óbyggt eyland, en 200 þúsund sálir
týnist í mannhafi Evrópu.
En ef við vildum nú losna úr Efnahags-
bandalaginu, áður en svo langt vœri komið?
Rómarsamningurinn er óuppsegjanlegur.
Það ríki, sem einu sinni er komið í Efna-
hagsbandalagið, getur ekki gengið úr því
aftur. Það er ekki hægt að snúa við. Þetta
stafar af því, að ríkjum Efnahagsbandalags-
ins er ætlað að renna saman í eitt ríki. Eina
leiðin til þess að losna við þær hörmungar,
sem íslenzku þjóðarinnar biðu innan Efna-
hagsbandalagsins, er því sú, að ganga aldrei
í það. Á. o. og g. G.
70
MELKORKA