Melkorka - 01.12.1961, Blaðsíða 15

Hin venjulegu kvennablöð, sem ekkert
málefni eiga, ýta undir allan þann hégóma
og tepruskap sem nútímanum sæmir ekki;
hvernig gera skuli hreint, hvernig fallegast
sé að raða í skúffur, hvernig karlmönnum
lítist bezt á hárskrýfinguna, hvernig seinleg-
ast sé að bóna gólf svo grannkonan öfund-
ist, hvernig eigi að vera lengi að því að þvo
þvott, ekkert óbragð í mínum þvotti, góða,
hvemig kvenfólk eigi að leggja sig í líma
við að laga breyttan mat handa bónda sín-
um til þess að hann tolli heima og þrái ekki
alltof mikið bíó og skemmtistaði, hvernig
húsmóðirin eigi að fara að því að hreinsa
teppin hjá sér sjálf, hvernig eigi að þurrka
daglega úr miðstöðvarofnunum til þess að
kvenfólk hafi eitthvað að gera á daginn.
Hvernig viðra skuli á réttan máta. Bjóddu
vinkonunum í saumaklúbb, það tekur þrjá
daga ef gera á það eins og kvennablöðin
mæla fyrir. Prjónaðu. Bróderaðu. í fáum
orðum sagt: kvennablöðin og kvenfélögin
eru til þess að halda okkur enn á því stigi
að við megurn ekki fá sömu laun fyrir sömu
vinnu, og ekki sömu vinnu með sömu
menntun. Allt til að forheimska húsmóður-
ina og fá hana til að ganga upp í hégóman-
um að pússa hjá sér og pússa. Er nokkuð á
á móti hreinlæti? munu þær segja sem hér
eiga hlut að máli. Ég svara: fyrr má nú rota,
en dauðrota. Er nokkuð á móti húsmóður-
stöðunni? Ég svara: það verður að vera hægt
að lifa andlegu lífi, jafnvel fyrir kvenfólk.
Slík kvennablöð og þau tízkublöð sem
eru fyrirskipuð konunum að fara eftir, eru
liður í því að viðhalda miðöldum. Eða
hversvegna eigum við einn daginn að vera
pokar, annað árið H, þr iðja árið skal mittið
hafa sigið niður um 10 cm og þarnæsta ár
hissarðu mittið uppum þig uppfyrir miðju.
Hver hefur fundið þetta upp til að angra
okkur? Hver sem það er, þá eru það
kvennablöð sem bera það út til okkar.
Réttindabaráttu kvenna er víst sízt lokið,
enda þótt þær í orði kveðnu hafi öll rétt-
indi. Og það er kvenfólkinu sjálfu að kenna
að svo er. Þær nenna fæstar að leggja við
hlustir þegar þessi mál eru rædd, og þeim
leiðast þau agalega mikið, en hinsvegar eru
aðrir kostir dýrmætari og miklu meira
spennandi, að geta komist sem verðlauna-
gripir á tízkusýningu; og láir enginn þeim
sem útlitið hefur, að hann langi til að sýna
það. Þetta er enn miðaldafyrirbæri og hald
mitt er að sýningar þessar séu fundnar upp
og til þess gerðar að fá fólk til að gleyma
málefnunum og láta það hætta að liugsa
sjálfstætt og langa bara að verða eins og hún
Magga sem fór á Langasand og keypti sér 8
kjóla í Njú Jork og fór svo í þá hvern utan-
yfir annan til þess að koma þeim tollfrjáls-
urn í land.
í hinum glæsilegu, málefnasnauðu
kvennablöðum sjáum við bara dýrðina, en
okkur er ekki sýnt hitt sem miður fer og
ekki má berjast gegn og ekki einu sinni tala
um, því að það gæti sneytt ríkidæmi þess
sem stendur fyrir hégómanum.
II
Það kom hingað leikhúsmaður frá Dýfl-
inni á írlandi og skoðaði Þjóðleikhúsið og
fannst mikið til þess koma. Hann óskaði
sér þess að þeir gætu byggt sér svona fallegt
leikhús heima í Dýflinni. Hann bar söguna
þangað, að íslendingar ættu eitt fegursta
leikhús í heimi. Þessa sögu sagði mér kaffi-
sölukona í Abbey Theatre í Dýflinni. í
Abbey leikhúsinu, sem er þeirra þjóðleik-
hús, er hvergi hægt að hengja fötin sín,
maður verður að sitja með þau á hnjánum
eða hengja þau á herðarnar á þeim sem sit-
ur fyrir framan. Salurinn er lítill en þar
eru sæmilega þægileg sæti. Við sátum þarna
tveir íslendingar og horfðum á leikrit eftir
óþekktan íra, sem við höfðum aldrei heyrt
getið um fyrr. Við bæði grétum og hlógum.
Svo var eðlilega leikið, að við gleymdum
stund og stað.
Ég ber söguna til íslands af því, að þarna
melkorka
79-