Melkorka - 01.12.1962, Blaðsíða 34

skyrtuskipti, svo að móðir hans er alveg
grallaralaus, hagar sér rétt eins og að alla
daga væri laugardagskvöld, vanrækir knatt-
spyrnuna, livað eftir annað. Nú sparka þeir
af öllum lífs og sálarkröftum hinum megin
á enginu, félagarnir hans í klúbbnum. Þeir
standa með hendur á síðum og kasta mæð-
inni og rökræða um árangurinn, heitir og
léttir, sælir og liðugir í skrokknum eftir
hina erfiðu hreyfingu. Hann langar þangað,
skyndilega langar hann ákaft til þeirra.
— Nú, segðu það þál
Falleg er hún í hálfrökkrinu, fegurri en
nokkru sinni áður. Augun og munnurinn
líkt og þrír dökkir blettir í hinum föla þrí-
hyrningi andlitsins. Svart hárið og silki-
mjúkt líkt og rammi utan um, og alltaf sit-
ur það í sömu skorðum og fer jafn vel,
hvernig sem því kann nú að vera varið. Ó,
livað hann þekkir hana vel, og hvað hún er
falleg. Hann þolir ekki að hugsa um hár-
lubbann á systur sinni, og þó veit liann
gjörla, að ekki getur hún hlaupið til hár-
greiðslukvenna daglega eða verið sí og æ að
snyrta sig frá morgni til kvölds. — Ef hann
hefði aðeins staðizt hana og veitt mótspyrnn
í fyrsta sinn. Látið vera að kyssa. Þá væri
hann nú hjá félögum sínum, og hún væri
eins og áður í augum hans fegursta og yndis-
legasta stúlkan, sem hann þekkti, stúlka,
sem honum gæti aldrei til hugar komið að
fá, mætti vera þakklátur að mega heilsa.
Þetta liafð'i Jionum skilizt eftir að liann var
fullvaxinn. En þessi örlagaríka óliappa-
stund, er þau sátu saman í skógarjaðrinum,
þegar ltún Iiafði blaðrað og ærslazt, aldrei
þessu vant, rétt eins og meðán þau voru
krakkar og hlegið og skríkt, þar til Jnin
gleymdi sér svo, að hún lagði litlu höndina
sína ofan á hönd hans. Hann mundi, að
liann liafði horft um stund á jjessa fíngerðu
Jiönd, þar til hann tók utan um Jiana, og
liún lá þar kyrr í greip hans. Og síðan var
það ekki lengur bara að heilsast og kveðjast,
bjóða gleðileg jól og þessháttar. Hvers
vegna liöfðu jjau líka eiginlega farið hing-
að? Hvernig í ósköpunum stóð á því, að
þau höfðu ranglað saman alla þessa leið?
Þessi óróleiki dag og nótt. Þetta stöðuga
hungur eftir að ltalda henni í faðmi sínum,
Jrafa hana alltaf, eiga hana alveg einn,
byggja einskonar múr umhverfis liana, svo
að enginn annar kæmist að. Það var þá, sem
þetta byrjaði. Vitfirring var þetta allt sam-
an. Það var honum ljóst.
— Gleymi ég að kyssa jjig, segir jjú? Ég
skal kyssa jhg þannig, að þú getir aldrei
gleymt því, svo að það nísti í gegnum þig
og sitji fast að eilífu.
— Ertu frá jjér, ertu galinn, drengur, þú
kæfir mig, þú bítur ---—
Hún spriklar og brýzt um og losar sig,
færir sig eiJítið fjær og lagar til á sér Iiárið.
Ekki }jó Jengra en svo, að liann nær hæglega
til liennar.
Og nú er þá kvöldið ekki eyðilagt. Nú er
andlit hans eins og Jjað á að vera. Öll ltarka
og biturleiki liorfinn. Nú veit hún, Iivernig
fara muni, Jjví að nú er andlit lians eins og
jjað á að vera.
— Því að hún vill láta kyssa sig, kvssa,
kyssa. Það er henni nóg, fyllir líkama henn-
ar unaði, sem streymir út í alla limi, er í
olnbogum hennar, hnjám og hnakka. Það
er eins og hún leysist upp og verði að engu,
viti ekki af sér. Að kyssast svona, Jjví gætu
þau haldið áfram óendanlega, jjað vill hún
svo fegin. En eitthvað meira, sem bindnr,
loforð og ef til vill ákvarðanir, nei, slíkt er
ófært, kemur ekki til mála. Aðeins lnigsun-
in um að nefna slíkt við aðstandendur sína,
koma með hann, eins og þann, sem hún
ætlar sér að bindast---— láta grun jjeirra
rætast, því að grunlaust er fólkið hennar
ekki----nei, fjarstæða. Honum getur varla
dottið slíkt og jjvílíkt í hug, svo barnalegur
er hann ekki.
Og Jjað sem ekkert þýðir að minnast á,
ætti maður að láta vera að tala um. Hví
ekki að njóta þessara stunda eins og þær
eru. En það er víst ástríða hjá honuin að
70
MELKORICA