Valsblaðið - 01.05.1997, Qupperneq 35

Knattspyrnu-
þáttur
Ur endurminningum séra Friðriks Friðrikssonar
Nú hefst hér þáttur, sem er mér einna
hugljúfastur af minningum þessara
ára; minningum, sem reyndust drjúg-
um þýðingarmiklar fyrir mig seinna
meir. Það eru minningar um það,
hvernig ég komst í kynni við knatt-
spyrnuíþróttina. Tildrögin voru komin
áður en ég fór austur. Nokkrir pilfar
komu til mín og spurðu, hvort þeir
mættu ekki stofna knattspyrnuflokk á
grundvelli K.F.U.M. Ég gaf samþykki
mitt til þess með því móti að allt færi
siðsamlega fram. Ég hafði aldrei haft
aðra hugmynd um knattspyrnu, en að
það væru hlaup á eftir knetti eða
boIta, sem sparkað væri í, svo að
hann kæmist sem lengst, og hlypu
menn svo hver í kapp við annan að ná
knettinum. Ég þóttist sjá að þetta væri
holl og góð hreyfing úti í vor- og
sumarloftinu. Ac5 þetta væri reglu-
bundin íþrótt, datt mér ekki í hug. Svo
var félag stofnað meðan ég var fyrir
austan, og í fullum gangi, er ég kom
heim. Ég vissi varla um það, og skifti
mér heldur ekki af því. I þessu voru
margir af mínum bestu piltum, sem ég
treysti hið besta til allrar siðlegrar
framkomu.
Svo skömmu eftir heimkomu mína
komu forstöðumenn flokksins og báðu
um leyfi til að halda fund inni í litla sal
eitt kvöld. Svo var fundurinn haldinn.
Ég sat á lestrarstofunni a<3 skrifa, og
heyrði aðeins óminn af því, sem talað
var, og einstaka orð. Mér fannst á tón-
inum að eitthvað væri að, og einhver
gremja; mér datt ekki í hug að blanda
mér í það, en mér duldist ekki að eit-
thvert sundurlindi ætti sér stað. Svo, er
fundurinn var að enda, kom einhver til
mín og bað mig um að koma inn og
enda fundinn með bæn og guðsorði.
Ég gjörði það og valdi nokkur vers úr
2. kap. bréfsins til
Filippíborgarmanna: "Ef nokkuð má
sín upphvatning vegna Krists, .... þá
gjörið gleði mína fullkomna með því
að vera samhuga, hafa sama kærlei-
ka af eigingirni eða hégómagirnd
o.s.frv." Ég talaði út frá þessu um sam-
drægni í leik og félagsskap og hvernig
sérdrægni með monti og yfirgangi
sundraði allri gleði í leik og lífi. Ég
talaði um þá, er í félagsskap væru
"félagsskítir" o.s.frv. án þess að gefa
nokkuð í skyn, að ég væri hræddur um
að eitthvað væri bogið hjá þeim. Svo
skildu menn, en tveim dögum seinna
komu þrir af forgöngumönnum
knattspyrnuflokksins og færðu mér frá
félagsmönnum nýjan hatt að gjöf, sem
þakklæti fyrir orð mín á fundinum, og
jafnframt létu þeir þá ósk í Ijós, að ég
vildi einhvern tíma koma suður á mela
og enda hjá þeim. Næsta æfin-
garkvöld fór ég suður á mela. Á órud-
du svæði, afmörkuðu, rétt við veginn
fram á Grímsstaðaholt, voru þeir að
leik sínum. Þeir þeyttu þessum knetti
og hlupu; mér fanst það vera einn
hringlandi og gauragangur. Ég tók
eftir því, að einn af piltunum sat langt
fyrir sunnan þá, sem voru að leika sér,
og hann var þar einmana eins og í
öngum. Ég varð hræddur um að þeir
hefðu rekið hann úr leiknum, og gekk
því til hans og spurði, því hann væri
ekki með í leiknum. ffann var hinn
kátasti og sagðist vera hér að verja
markið, og væri hann í "gulli". Ég sá
tvær litlar grjóthrúgur með dálitlu milli-
bili. Mig furðaða á þessu, og brátt sá
ég að leikurinn færðist nær og þá varð
hann í fjöri og funa og ég skildi, að
það ætti að koma kenttinum milli
hrúganna og hann ætti að reyna að
afstýra því. Mér varð og Ijóst að tveir
jafnmannmargir flokkar kepptu og
heyrði hve mörg "gull" hver hafði
fengið. Ýms fleiri orðatiltæki heyrði ég,
sem ég botnaði ekkert í.
Þegar leikurinn var búinn og allir
söfnuðust saman í hóp til að heyra
guðs orð, og ég var búinn að halda
stutta bænargjörð, þá datt mér í hug
að gaman væri að sjá, hvernig menn
röðuðu sér upp til byrjunar. Þeir
gjörðu það, en á minna svæði. Ég
stóð fyrir utan, við miðlínuna. Það
stóðu 5 hver á móti öðrum, þrír þar
fyrir aftan, þannig að þeir báru í milli-
bilin; þá þar fyrir aftan tveir og svo
einn sér aftast. Allt í einu skeði
nokkuð, sem ég aldrei hef getað gjört
mér fulla grein fyrir. Það var sem eld-
ing lysti niður beint fyrir framan mig.
Ég stóð litla stund alveg agndofa. Ég
sá víðan orustu völl og rómverska
"legio" uppraðaða til bardaga. Ég sá
hvernig skorirnar í fremstu línu stóðu
með sínum millibilum. Ég sá skorir
annarar línunnar standa þannig að
hver skor í aftari linu svaraði til millibils
í hinni fremstu, og þriðja línan var þar
á bak við. Sýnin hvarf og önnur kom í
staðinn. Það var taflborð með reitum
sínum og mönnum. Ég fann að leikur,
sem þannig væri skipaður, væri lög-
bundinn af sinni hernaðarlist, þar sem
hver maður hefði þýðingu á sínum
stað, og væri liður í heild. Ég fann að
þessi leikur gæti haft afarmikla
uppeldisþýðingu. Ég fann að það fór
titringur um mig af áfjáðleik eftir að
kynnast þessum leik út í æsar. Allt
þetta tók miklu styttri tíma, en þarf til
að lýsa því. Þetta varaði ekki svo lengi
að það vekti athygli piltanna. Vér
gengum svo heim á leið, og ég var
talsvert hljóður.
Næsta dag fór ég og náði mér í
enska bók um þennan leik. Síðan van-
taði mig ekki á nokkru leikkvöldi, er ég
gat mætt. Við nánari kynni af leiknum
sá ég að þessi æfingarstaður var
alveg ófær og talaði um það við “Val",
en svo höfðu þeir gefið flokknum
nafn. Svo fór ég til Páls borgarstjóra
Einarssonar og sótti um leyfi til að
ryðja þarna svæði fyrir oss. Hann tók
mæta vel í það og fengum vér fyrir
milligöngu hans leyfi til að ryðja þar
nægilega stórt svæði og hafa það svo
lengi sem bærinn þyrfti ekki á því að
halda. Nú hófst undursamlegur
samvinnutími. Á hverju kvöldi mætti
hópur af Valsmönnum úti á melum
með verkfærum, skóflum, hökum og
hjólbörum. Svæðið var mælt út og
síðan rutt af mesta kappi. Það var
mikið verk. Það var unnið og hamast í
hálfan annan tíma, en á laug-
ardagskvöldum var unnið til kI. I eða
2.
35 Valsblaðið