Vesturland - 24.12.1945, Blaðsíða 1

VESTURLAND
BLAÐ VESTFIRZKRA SJÁLFSTÆÐISMANNA
XXII. árgangur.
Jóiin 1945
44.—48. tölublað.
Dýrð só guði í upphæðum og friður á jörðu
Jólahugleiðing eftir séra Sigurð Kristjánsson
JÖLIN er sú kirkju-
hátíð, sem mest áhrif
hefir á oss mennina, til
þeirra hlakka börnin af
innilegri gleði og eftir-
væntingu vegna þess un-
aðar, sem þau veita þeim
flestum, vegna þeirra
töfra, sem hvílir yfir
þeim í sál barnsins. Og
hjá oss fullorðna fólk-
inu vekur koma jólanna
ljúfar endurminningar
um jól æskunnar, þegar
vér glöð og áhyggjulaus
nutum þeirra í faðmi
ástríkra foreldra, sem
vér fundum að vildu gera allt til þess, að þau yrðu
oss sem ánægjulegust. Vér minnumst ljósadýrðar-
innar á heimilum vorum, sem þó var fátækleg eftir
nútíma mælikvarða, er vér berum þau saman við
rafljósin, vér minnumst gjafanna og hátíðamatar-
ins, hinna nýju klæða og þess,. að allt var prýtt eftir
föngum á heimilinu, en öll þessi ytri dýrð yfirgnæfði
þó ekki þann boðskap, sem oss var fluttur á jólun-
um, um barnið, sem hafði fæðst í jötu og sem varð
frelsari vor mannanna og lét líf sitt að lokum á
krossi, svo oss mætti hlotnast leiðarljós í lífi voru.
Og vér minnumst lofsöngs englanna, er þeir sungu
í áheyrn fjárhirðanna: „Dýrð sé guði í upphæðum
og friður á jörðu“.
Og þegar vér skyggnumst um á þessum jólum
og lítum til baka yfir farinn veg, þá fyllumst vér
friði og sælu yfir því, að enn á ný er farið að rofa
til í heiminum af þeim ógæfu- og hörmungaskýjum,
sem grúft hefir yfir mannkyninu um skeið. Vér
finnum til þess með friði og þakklæti til guðs, að í
hugskoti mannanna hefir birt og svartasta myrkur
hatursins hefir þokað fyrir ljósi friðarins, vér fögn-
um því, að þjakaðar þjóðir hafa verið leystar úr
viðjum ófrelsis og annarra hörmunga, en samt sem
áður gleymum vér því ekki að bölið ríkir þó áfram,
að fullkominn ytri friður er ekki kominn á enn,
hvað þá heldur, að friður og hugarró og jafnvægi
sé komið á hjá þeim einstaklingum og þjóðum, sem
stríðið veitti dýpstu og þyngstu sárin. Þjóðir sitja
í þrældómi ennþá, vopnin hafa ekki verið fullkom-
lega kvödd og miljónir manna þreyja horfna og
dána ástvini sína. Þess vegna getum vér sagt, að
stríð ríki hið innra með mönnunum, í hugskoti
þeirra, auk þess, sem miljónir manna heyja nú um
þessar mundir, á þessum vetri, baráttu upp á líf og
dauða fýrir lífi sínu og tilveru og ástvina sinna. En
allir þeir, sem í sannleika hlusta eftir lofsöng engl-
anna: Dýrð sé guði í upphæðum og friður á jörðu,
er gefin hlutdeild í friði og dýrð, sem jólin veita
oss. Dýrð jólanna og þessa lofsöngs er oss styrkur
í baráttu hins daglega lífs, hvort sem sú barátta er
sorgarbaráttan eða baráttan fyrir hinu daglega
brauði, vér finnum það svo vel, að þegar vér gefum
guði dýrðina og kappkostum að lifa lífinu undir
handleiðslu hans, eftir því sem vér vitum vilja hans
beztan, að þá er oss gefinn hinn innri friður um
leið,það er eitt af því merkilega við samband vort
við guð, að oss er gefinn styrkur um leið, til þess að
mæta því ytra, hrjúfa, sem á leið vorri verður.
Vér getum staðið í sýnilegri baráttu, enda þótt full-
komin kyrrð og ró ríki hið innra með oss. Og jólin,
þessi áfangastaður á leið vorri gegnum árið er oss
gefinn til þess að sækja til þeirra þrótt og styrk
til næsta áningarstaðar, og lindin, sem vér bergjum
á í þessum áningarstað er lofsöngurinn, er það ævi-
starf sem Kristur vann, svo andi vor mætti auðgast
að kærleika til guðs og að hjálpfýsi við meðbræður
vora, svo andi vor mætti auðgast af skilningi á hin-
um guðlega mætti og því, að mennirnir eru bræður
og að vér erum allir, hver og einn, samábyrgir hver
fyrir öðrum. Og þegar vér nú um þessi jól stöldrum
við í áningarstað vorum, þá berum vér fram óskir
og bæn um það, að næsti áfangi þjóðanna verði þeim
heillaríkari en sá, sem nú er nýliðinn og skildi eftir
í kjölfari sínu blóði drifna jörð, kvalir, dauða og
hörmungar. — Það er ekki að ástæðu lausu þótt vér
berum kvíðboga fyrir því, að næsti áfangi, sem er
áfangi samninga og friðarumleitana, verði örðugur,
svo ósamstæðar sem þjóðirnar virðast vera, svo
misjöfn sem sjónarmiðin eru í alheimsmálum og
jafnvel meðal hverrar þjóðar fyrir sig. Sameiginleg
hætta og ótti um sameiginlega tortímingu, þjappa
þjóðum og einstaklingum saman, en þegar sú hætta
er liðin hjá, skjóta ágreiningsatriðin þegar upp koll-
inum og verða oft örðugri þrándur í götu en sterk-
ur utanaðkomandi óvinur. Það er ekki sízt á hátíð
friðarins, sem vér hugleiðum þá erfiðleika og hættu,
sem framundan getur verið, en auðvitað verður tím-
inn að segja til þess jafnóðum hverju framvindur á
þeim vettvangi, en það eru ekki eingöngu ágreinings-
atriðin, sem torvelda göngu næstu missera, heldur
einnig þær hörmungar, sem steðja að bjargarvana
þjóðum. Hvernig verður bezt leyst úr'þeim málum,
á skjótastan og hagkvæmastan hátt? Er ekki eðli-
legt að slíkar hugsanir verði þrásóknar nú um þessi
jól, þegar vér lifum í allsnægtum, að heita má hver
Framh. á 2. síðu.