Vesturland - 24.12.1945, Page 15

VESTURLAND
187
Sorgir ekkj umannsins.
Smásaga eftir L. Dilling.
Það var aðeins hálft ár lið-
ið frá giftingu þeirra. Þau
bjuggu í litilli íbúð, þar sem
allt var nýtt, snoturt og hagan-
lega fyrir komið, eins og venja
er til bjá nýgiftum hjónum.
Hann var tónlistarmaðux•, en
liún dólítill söngfugl, sem sat
við gluggann við saurna sina
og beið eftir eiginmanninum,
Jxegar hann kom heim frá
kennslunni.
En svo hyrjaði fuglinn að
drjúpa höfði. Hann var hættur
að kvaka og einn góðan veð-
úrdag var hann dáinn.
Ungi tónlistai’maðux’inn hafði
verið að heirnan frá því árla
um morguninn og kom ekki
heirn fyr en áliðið var dags.
llann tók lykilinn upp úr vasa
sínum og lauk upp hurðinni.
1 íbúðinni virtist allt svo ó-
, venjulega þögult og hii’ðuleys-
islegt. Hannyrðir húsmóður-
iiinar lágu á gólfinu, sauma-
karfan hafði oltið um og í stof-
unni var megn olíustækja.
Hann gekk inn í boi'ðstofuna;
á borðinu stóðu ennþá leifarn-.
ar frá morgunvei'ðinum og
þjónustustúlkan var öll á hak
og burt.
Kvíðafullur og óttasleginn
lauk hann upp hurðinni að
svefnherbei’ginu og steig inn i
það, en staðnæmdist örvænt-
ingarfullur á rniðju gólli.
Hann sá konu sína liggjandi
í rúminu. Litla, ljóshærða höf-
uðið hennar hvíldi þi'eytulega
á koddanum, með lokuð augu
og fölt andlit — einkennilega
fölt.
Hann greip um hönd henn-
ar, sem hékk máttlaus niður
með rúmstokknum. Hún var
köld — ísköld.
Alma, Alrna! hrópaði hann.
En hann fékk ekkert svar.
Gagntekinn af óstjói'nlegum
ótta þaut hann niður stigann
og lieim til tengdaforeldra
sinna, seixi áttxx heima í hinum
enda borgarinnar. Þar hitti
hann þjónustxistúlkxi sína, sem
grátandi sagði honum fi'á ein-
hverju, senx hann alls ekki
lxeyi'ði né skildi.
Hann gekk eins og i leiðslu
í nxarga daga. Hamx fór ekki
aftur lieim í íbúð sína, eix hélt
kyrru fyrir hjá tengdaforeldr-
xxxn síixunx.
Hann gat á engan hátt gert
sér grein fyrir þvi, sem var að
gerast í lífi hans og umhverfi
þessa dagana. En hafði þó ein-
hvern óljósan grun nnx það,
að hann hefði verið i kirkju
einn af dögununx, senx skreytt
var ljósastjökum vöfnunx soi’g-
ai’klæði. Á miðju gólfinu fyrir
framan gráturnar stóð kista,
þakin krönsum og fögrum
blónxum. Því næst var ræða
flutt og sungnir nokkrir sálm-
ar, sem prentaðir vorn á hvít-
an pappir íxxeð svarti’i unx-
gjörð. Að því búnu slóð lianxx
unx stund við kirkjudyrnar og
tók í heixdina á nokkruixi dökk-
klæddxuxx mönnunx; lxanxingj-
an íxxá vita af hvaða ástæðunx.
Lolcs ók haixn svo í lokuðum
vagni, ásanxt prestinum, á eft-
ir líkvagninunx áleiðis til
kii'kj ugarðsins. Neytti síðan
íxxiðdegisvei'ðar nxeð fjölskyld-
umxi — og gi’ét hástöfuixx.
Snxátt og smátt komst hann
þó aftur til sjálfs sín, eftir
þessar nxiklu geðshi'æi'iixgar.
Haixxx var aftur fariixxx að
kenna, en lxafði ekki enn árætt
að fara heinx í íbúð síixa.
Dag nokkurn lxitti liann einn
af vinuxxx sínunx á gangi. Það
var ungur liðsfoi'ixxgi. — Þeir
gengu saman um stuixd.
— Ég ætla að fylgja þér að-
eins áleiðis, sagði liðsforing-
inn, eða ertu ekki á heinxleið?
Ekkj umaðurinn varð 1x1 j ög
undrandi á svipinn.
—- Á heinxleið? Ég — ég á
ekkert lxeinxili lengur.
— En íbúðin þixx?
— Hún stendur óiiotuð. Ég
hefi sagt þ j ónustustúlkunni
upp vistinni og ég lxefi ekki
konxið í íbúðina, síðan konan
mín lézt.
— Konxdu, við skulunx fara
þangað og sjá hvernig þar er
umhorfs. Ég kenx xxxeð þér.
— Nei, ég get það ekki.
— Láttu nú ekki sorgixxa
bera þig þannig ofui-liði. Sýndu
að þú sért karlmaður. Svoixa,
komdu nú.
Liðsforingimx tók í handlegg
honum og teynxdi hann með
sér. En ekkjumaðurinn fylgd-
ist viljalaust nxeð vini síxxuixx.
Þeir nánxu ekki staðar fyr en
við dyi'nar á íbúð hans, o'g
hann tók að leita að lyklinunx
i vasa sixxunx. — Að því búnu
fóru þeir inn.
Það hafði vei-ið þrifið örlít-
ið til i herbergj nnum, en loftið
í ibúðinni var þungt og nxollu-
legt. Blónixmunx hafði ekki
verið vökvað og blöð þeirra
héngu visiix niður. Exx kanai’iu-
fuglinix flögraði óþreyj ufullur
unx í búi'i sínu. Hann var bú-
inn íxxeð allt fi-æið, senx honum
hafði vei’ið gefið, en vatnið,
senx látið hafði verið i gler-
skálina í búriixu, var að nxestu
leyti gufað upp, og það, seixi
eftir var, var farið að fúlna.
Ekkj umaðurinn fleygði sér
niður á hægindastól og byrj-
aði að kjökra. — Liðsfox'inginxi
sótti vatn haixda fuglinum og

$

«1

rP.

Hin heimsfræga skáldsaga Mikaels Sjólókoffs
.
LYGN STREYMIR DON

er komin út í íslenzkri þýðingu Helga Sæmundssonar.

$
%
Hér er um að ræða heimsfræga skáldsögu, sem lýsir
á snilldarlegan hátt Rússlandi byltingarinnar og heimsstyrj-
aldarinnar fyrri, enda verður bókinni helzt jafnað við hið
ógleymanlega skáldrit Tolstojs, Stríð og friður. Erlendir rit-
skýrendur hafa líkt Sjólókoff við hina miklu meistara
rússnekra bókmennta, en Lygn streymir Don er merkasta
skáldrit hans.
o{p
$
t

LYGN STREYMIR DON rennur út!
LYGN STREYMIR DON er jólaskáldsagan í ár.
$

Bókaútgáfa Guðjóns Ó. Guðjónssonar.