Vesturland - 24.12.1945, Blaðsíða 16

188
VESTURLAND
blómunum, og opnaði glugg-
ana. Klappaði síðan vingjarn-
lega á öxl kunningja sinum og
sagði:
— Jæja, nú ertu búinn að
gráta nægju þína að sinni. Nú
skulum við skoða okkur dálít-
ið um í ibúðinni.
Þeir gengu í gegnum borð-
stofuna inn í svefnherbergið.
Þar stóðu tvö samföst rúm,
undir ljósum tjaldhimni.
— Hérna lá hún, vinur
minn, þegar ég sá hana í síð-
asta sinni. Þarna á náttborðinu
standa ennþá síðustu lyfin, sem
læknirinn ráðlagði henni að
taka inn. Ég hafði ekki einu
sinni ánægjuna af því, að geta
rétt henni þau áður en hún
lézt. Og þarna stendur snyrti-
borðið hennar. Er það ekki dá-
samlegt, með livíta klæðinu og
öllu skartinu?
— En sá fjöldi af ilmvatns-
flöskum, sagði liðsforinginn.
— Já, hún notaði mikið af
ilmvötnum. Þetta er mjög góð
tegund, glasið af því kostar
fjórar krónur. Hún notaði upp
úr einu svona glasi á viku.
— Hvað er þetta hvíta, sem
liggur þarna á stólnum?
— Það er morgunkyrtillinn
hennar. Hún átti sex kyrtla af
þessari gerð, alla með fögrum
knipplingum.
— Hún hefir ekki verið sér-
lega sparsöm kona.
— Nei, en hún var líka cfn-
uð stúlka, áður en hún giftist.
— Hefir nokkur erfðaskrá
verið samin?
— Já, þegar foreldrar henn-
ar eru látnir, fæ ég allmikinn
arf eftir þau.
— Það er þó alltaf bót í
máli.
— Ó-já, sagði ekkjumaður-
inn og varpaði þunglega önd-
inni.
— Segðu mér, ert þú annars
ekki svangur, spurði liðsfor-
inginn allt í einu.
— Svangur? — Jú, það mun
nú líklega vera rétt til getið.
Það væri ekkert á móti-þvi að
við fengjum okkur dálítinn
morgunvferð. Komdu, við skul-
um athuga hvort ekkert er til
ætilegt í búrinu.
Þeir fundu þar eina dós af
sardínum, svolítið af reyktum
lax, svínakjöt og ost, sem var
lítið eitt farinn að mygla.
— Sjáum til, sagði liðsfor-
inginn, þetta er nægjanlegt í
ágæta máltíð. Það er auðséð,
að þú hefir átt ráðdeildarsama
búkonu, sem hefir gætt þess að
láta ekki vanta mat í búrið.
— Ráðdeildarsama! Nei, —
Ekki svo að skilja að ég ætli
mér að fara að lasta hana í
gröfinni. En hvað heimilis-
störfum viðkemur, þá var hún
ekki betur að sér i þeim en þú
í tónfræðinni. Þjónustustúlkan
varð að sjá um allt þess hátt-
ar upp á sitt eindæmi, en not-
aði-sér vitanlega um leið tæki-
færið til þess að féfletta okkur.
Guði sé lof, að ég er laus við
hana. Þú skilur vonandi —
þjónustustúlkuna á ég við.
— Vitanlega! — En nú
hleyp ég niður til bakarans og
sæki brauð. Á meðan leggur þú
á borðið, eins og við gerðum
stundum á meðan við vorum
báðir ógiftir.
— Hérna eru tvær ölflöskur,
sagði ekkj umaðurinn þung-
lyndislega. Ég vona að ölið sé
ekki orðið súrt.
— Og á borðstofuborðinu
stendui) full flaska af Sherry.
Þetta er svo sem allt í bezta
lagi.
Að örskömmum tíma liðnum
voru báðir vinirnir setztir að
snæðingi. ölið var ágætt og
sömuleiðis vínið. Umræðurnar
urðu óþvingaðri og örvænt-
ingarstunum ekkjumannsins
fækkaði óðum, eftir þvi sem
samtalið lengdist og lækkaði í
Sherryflöskunni. Áð máltíð-
inni lokinni kveiktu þeir sér
í vindlum og tóku flöskuna
með sér inn í dagstofuna.
Sólin sendi geisla sína inn
til þeirra og kanaríufuglinn
söng glaðlega, eftir að hafa satt
hungur sitt og Jiorsta og blóm-
in byrjuðu að lifna við og anga
á ný
— Við skulum setja okkur
hérna. við gluggapn.
— Ó, hvað þetta er allt sam-
an þungbært, vinur minn.
Þarna liggj a hannyrðirnar
hennar ennþá á saumaborðinu.
Þetta eru inniskór á mig, sem
hún var búin að sitja við að
sauma í tvo mánuði. — Viltu
sjá þá, þeir eru fjarska fall-
egir, með gleymméreyj um úr
bláu silki og gulllitpðum perlu-
blöðum. — Þarna á þessum
hægindastól sat hún venjulega.
— Og svo sazt þú hérna and-
spænis henni.
— Nei, henni var ekki um
það gefið, að ég sæti við glugg-
ann.
— Nú, hvers vegna ekki.
— Vegna þess, að í húsinu
hinum megin við götuna býr
ung og aðlaðandi ekkja, sem
einnig hefir það fyrir venju að
sitja við gluggann og sauma.
— Sennilega inniskó handa
tilvonandi eiginmanni sínum.
— Það er mjög svo senni-
legt.
Liðsforinginn leit út um
gluggann.
— Er það konan, sem þarna
situr.
Ekk j umaðurinn færði blóma-
pott til hliðar á gluggakistunni
og leit út.
— Já, alveg rétt, þetta er
hún. En nú er hún ekki lengur
sorgarklædd. Þessi ljósgrái
silkikjótt virðist klæða hana
vel — og svo hefir hún stjúp-
móðurblóm í barminum.
— Nú stendur hún upp, til
þess að gefa fuglinum lauf-
blað, sagði liðsforinginn.
— Sjáðu hvað hreyfingar
hennar eru mjúkar og léttar,
sagði ekkj umaðurinn. Hún
hefir ljómandi fallegt vaxtar-
lag.
— Og sérlega fríðan vanga-
svip.
— Já, og yndislega fagurt og
mikið hár — hrafnsvart. Alma
litla, vesalingurinn, hafði ljóst
hár. — Mér hafa alltaf þótt
dökkhærðar konur meira að-
laðandi en Ijóshærðar.
— Hún horfir hingað, sagði
liðsforinginn, þú ættir að heilsa
upp á hana.
Ekkjumaðurinn var nærri
búinn að setja um einn blómst-
urpottinn á gluggakistunni, um
leið og hann rétti upp hendina
í kveðjuskini.
— Tókstu eftir því, hvað
hún heilsaði hlýlega, hrópaði
hann himinlifandi, og hversu
blítt og angurvært hún brosti.
Líkast því sem hún vildi segja:
„Við tvö erum fjarska ein-
mana og yfirgefin, við erum
bæði ósköp óhamingj usöm.
— Við tvö ættum að hugsa
hvort um annað, bætti liðsfor-
inginn við.
— Vertu nú ekki með þessa
illkvittni. Þú veizt mæta vel, að
það er ekkert það til, er sefað
getur hina djúpu sorg mína,
um leið og hann drakk út úr
Sherryglasinu.
En liðsforinginn leiddi sam-
talið aftur að ekkjunni.
— Segðu mér eitt, b>rr hún
ein í húsinu þarna fyrir hand-
an?
— Nei, hún býr með frænku
sinni, sem er Ijómandi lagleg
stúlka.
— Þú ættir að heimsækja
hana. Hún virðist hafa mikla
samúð með þér.
— Það ætla ég líka að gera,
þó ekki væri til annars en að
þakka henni fyrir blóms^4eig-
inn, sem hún sendi, þegar kon-
an mín sáluga var jarðsungin.
En ég hefi hugsað mér að láta
það bíða, þar til sárasti sökn-
uðurinn er hjá liðinn.
— Eftir svona hálfan mán-
uð, til dæmis, sagði liðsforing-
inn.
— Og sennilega verður það
nú ekki fyr en að mánuði liðn-
um, að minnsta kosti, svaraði
ekkj umaðurinn mæðulega.
Liðsforinginn stóð upp.
— Það er víst kominn tífni
fyrir mig að fara, herþjón-
ustan fer að byrja.
— Ætlarðu að fara strax,
vinur minn. Þú hefir glatt mig
svo mikið með nærveru þinni,
en þegar þú ert farinn, verð
ég aftur einsamall með hinar
þungu hugsanir mínar.
— Þú verður að reyna að út-
i'ýma þeim. Leiktu dálitla
stund á hljóðfærið og siðan
getur þú skemmt þér við að
horfa út um gluggann. Það er
alltaf tilbreyting í því að horfa
á umferðina um götuna og —
þá er ekki síður ánægjulegt að
virða fyrir sér andbýlingána,
þá, sem búa í húsunum hinum
mégin við götuna. — Vertu
sæll.
— Vertu sæll, vinur minn,
og þökk fyrir heimsóknina.
Hann lokaði hurðinni á eftir
liðsforingjanum og setti sig
því næst aftur á hægindastól-
inn. Að þvi búnu kveikti hann
sér í vindli og horfði hugfang-
inn í gegnum reykskýin á ekkj -
una hinum megin við götuna,
sem sat ennþá við gluggann og
hélt áfram að sauma af miklu
kappi — inniskóna handa til-
vonandi eiginmanni sínum.
(Lauslega þýtt.)

ÍSLENZKU FISKILÍNURNAR
frá
VEIÐARFÆRAGERÐ ISLANDS
veiða mest og endast bezt.
Framleiðum:
Sísallínur,
öngultauma.
Seljum ennfremur:
Öngla,
Lóðabelgi, o. fl.
VEIÐARFÆRAGERÐ ÍSLANDS,
Póst Box 488. Sími 3306.