Vesturland - 24.12.1945, Blaðsíða 13

VESTURLAND
185
y.iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiuii|i
r
Landsbanki Islands
/
Otibúið á Isafirði.
Engin afgreiðsla í sparisjóði á milli |
jóla og nýárs. |
Etiilllllllillllillllllliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiililiiiiiiiilliiiiiiimiiiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
1 GLEÐILEG JÖL! FARSÆLT NÝTT ÁR! |
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
| Skóverzlun Leós Eyjólfssonar. |
=!iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii|
GLEÐILEG JÓL! FARSÆLT NÝTT ÁR!
Þakka viðskiptin á líðandi ári.
5 Verzlun Finns Magnússonar. =
Þökkum viðskiptin á líðandi ári og sérstak-
lega þökkum við starfsfólki okkar vel 'unnin
| störf. Öskum öllum gleðilegra jóla og farsæls |
komandi árs. |
§ Snæfell h. f.s
•C3 ' mm
| Flateyri. |
= immmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmii iiiiiinimi
JÓLAGJAFIR! JÓLAGLEÐI!
Fallegar og nytsamar jólagjafir. |
mm "
GLEÐILEG JÓL!
GOTT OG FARSÆLT NÍTT ÁR !
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
Verzlunin Dagsbrún. |
Emmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Grænlenzkar sagnir
um upphaf heimsins
Mönnum er ekki sýnt um
það að hugsa og þeir hnýsast
ógjarnan i það, sem erfitt er.
Og ef til vill er(þetta einmitt
orsökin til þess, hvað menn
vita lítið um það, hvernig him-
ininn, jörðin, mennirnir og
dýrin urðu til. Já, ef til vill
og ef til vill ekki, því það er
örðugt að skilja hvernig við
urðum til og hvert við förum,
er lífinu lýkur. Upphaf og end-
ir er hulið myrkri. Hvernig
ættum við að vita um allt það,
sem gerir okkur kleift að lifa
lífinu, allt það, sem við köll-
um loft, himinn, haf og svo
um alla tilverustaði manna og
öll lönd, dýrin i sjónum og
vötnunum, fugla og fiska? Nei,
enginn ^etiír með nokkurri
vissu vitað um uijjjhaf alls
lífsins.
En sá, sem hefur augu og
eyru opin, og hugsar um það,
sem gamla fólkið segir frá,
hefur þó alltaf nokkra vit-
neskju um eitt og annað, sem
eyðir fáfræði hans. Og þess
vegna hlustum við á, þegar
sagt er frá reynslu liðinna kyn-
slóða. Hér segja þeir frá, sem
lifðu fyrir langa löngu, og við,
seln vitum svo lítið, hlustum á.
Himininn varð til á undan
jörðinni, og hér segir frá hin-
um fyrsta anda.
Tulungersaq eða faðir Hrafn
eins og hann er nefndur, hann
skóp allt líf ó jörðunni og
mennina. Hann var upphaf
þess. Vissulega var þetta ekki
neinn venjulegur fugl, heldur
heilagur lífskraftur, sem skóp
þá veröld, sem við lifum í.
Hann var upphaflega mannleg
vera, sem fálmaði sig áfram i
hlindni, en fékk svo skyndilega
vitneskju um sína eigin til-
veru, og að hann var skynibor-
in vera. — Ekki vissi hann
hver hann var, né held-
ur hvei'nig hann var til orð-
inn. Það var myrkur allt i
kringum hann, og hann sá því
ekkert. Hann fálmaði sig á-
fram með höndunum, en hann
gat samt ekki áttað sig á um-
hverfinu. En liann uppgötvaði,
að hann var einstaklingur og
öðrum óháður. Hann þuklaði
um andlit sér og líkama. Á
enni sér fann hann hart sigg,
sem hann gat ekki skilið hvað
væri, þvi hann óraði ekki fyr-
ir, að hann ætti að verða að
hrafni og að siggið myndi
verða goggurinn.
Allt í einu heyrir hann létt-
an þyt í lofti og á handlegg
hans sezt lítill þröstur, og þá
vitnaðist honum, að þrösturinn
hafði orðið til á undan honum.
Maðurinn kýs félagsskap og
faðir Hrafn heldur áfram för
sinni. Svo lijrr hann mynd
sína í leir og blæs i hana lifs-
anda. En mannvera þessi er
ekki fyrr til orðin, en hún tek-
ur til að róta án afláts í mold-
inni með höndunum. Faðir
Hrafn sér nú, að eftirmyndin
er með allt öðru sinni enn hann
sjálfur, og það getur hann ekki
sætt sig við. Þess vegna hend-
ir hann eftirmyndinni í djúp-
an hyl, og skapnaður þessi
varð að illum anda, sem allir
illir andar eiga rót sína að
rekja til.
Faðir Hrafn heldur för sinni
áfram, en fyrir honum flaug
þrösturinn. Ekki gat faðir
Hrafn séð hann, en hann
heyrði þyt vængj atakanna og
fann að öðru hvoru settist
hann á öxl lionum eða hand-
legg. Loks hefur faðir Hrafn
komizt á snoðir um, að hann
er staddur á eylandi. Vill hann
þá gjarnan vita hvað í undir-
djúpinu væri, og hann biður
þröstinn um að rannsaka það.
Þrösturinn flýgur hurt og er
lengi i burtu, en þegar hann
kom aftur, segir hann, að i
undirdjúpinu sé að myndast
nýtt land. Þá ákveður faðir
Hrafn að fara þangað m'eð
þrestinum. En á leiðinni hreyt-
ist hann skyndilega úr manni
i svartan fugl, og sjálfur gefur
hann sér nafnið: Hrafn. Land-
ið, sem.hann kom frá kallaði
hann himinn. En svo langt var
frá himninum niður í undir-
djúpin, að hann var því sem
næst uppgefinn, er hann komst
alla leið. Hið nýja land var
autt og bert, og faðir Hrafn
klæddi það gróðri og kallaði
það jörð.
Er jörðin hafði klæðst lífi,
skóp faðir Hrafn mannkynið.
Sumir segja, að hann liafi til
þess notað leir, en aðrir halda,
að það hafi átt sér stað á enn
undarlegri jjátt. — Er faðir
Hrafn gekk um kring, gróður-
setti blóm og j urtir, rakst hann
á einkennilega jurt, sem var
eins og belgur i lögun. Þegar
hann gekk nær, til þess að
hyggja að þessari jurt, sprakk
belgurinn og út>úr honum kom
maður, velskapaður og full-
vaxinn. Við þessa sjón gekk
svo fram af föður Hrafni, að
hann kastaði ham sínum og
gekk hlæjandi til hins nýfædda
og spurði, hver liann væri og
hvaðan hann bæri að. Hinn
nýfæddi svaraði og sagðist hafa
verið inni í þessum belg, en
verið orðinn þreyttur á því, og
sparkað þá gat á belginn og
flýtt sér út. Og enn hló faðir
Hrafn hjartanlega og mælti:
A-jæja, þú ert broslegur
skapnaður, og þinn líka hefi
ég ekki áður augum litið. Ég
hefi vissulega gróðursett
baunabelgi þessa, en mér ór-
aði ekki fyrir því að slíkur
skapnaður kæmi innan úr
\