Vesturland - 24.12.1966, Blaðsíða 15

15
... Reiðir upp sverðið og miðar því beint í hjartastað ..
Lokið fyrri hluta náms í vél-
fræði og .sumardvöl í Bret-
landi á vélaverkstæði.
Minnugur þess, að þjóðin
yrði brátt að hafa nægilega
vel þjálfaða yfirmenn til að
sigla sínum eigin skipum, á-
kvað ég að yfirgefa togarar
flotann og búa mig undir að
geta geta tekið störf á sigl-
ingarflotanum, ef tækifæri
byðist.
Fyrri heimstyrjöldin hafði
brotizt út með öllum sínum
erfiðleikum og takmörkunum
á frelsi manna. Ég varð því
um haustið að yfirgefa Bret-
land, og halda heim. Þegar
heim kom bauðst mér staða
á ,,Columbus“, sem undirvél-
stj. Hafði fyrirrennari minn,
sem var ungur danskur mað-
ur, veikzt skyndilega, svo að
senda varð hann heim, og
því var staða þessi laus. Laun
in voru að vísu ekki nema
tæplega helmingur þess, sem
ég átti kost á sem yfirvél-
stjóri á togara, en staðan
var spor að betri lífskjörum
síðar, og það réð ákvörðun
minni. „Columbus" skyldi
leggja á stað, í síðustu strand
ferðina það ár, eftir tvo daga,
halda að henni lokinni til
Kaupmannahafnar og skyldi
ég þá taka við sem yfirvél-
stjóri á skipinu, ef allt gengi
að óskum. Framtíðin sem
vélstjóri á farþegaskipum
biasti við mér í hillingum, svo
að ég hoppaði glaður í sinni
á skipsfjöl á „Columbus",
þennan októberdag.
Alla mína ævi hef ég verið
mjög berdreyminn. Dreymt
margoft fyrir daglátum eins
og það er kallað, og sjálfur
trúað mjög á drauma mína.
Kom það aldrei fyrir á meðan
ég var á sjó, að mig dreymdi
ekki fyrir óveðrum. Bæri ein-
hver óvenjuleg atvik fyrir
mig, vissi ég jafnan um þau
áður. Er það svo enn þann
dag í dag. Þegar ég því
lagðist til svefns að kvöldi
hins fyrsta dags á ,Columbus‘
ákvað ég, að setja vel á mig,
hvað mig kynni að dreyma
fyrstu nóttina bjóst ég fast-
lega við því, að draumgyðjan
mín myndi ekki bregða vana
sínum.
Herbergi mitt v.ar á neðra
gangi úr vélarrúmi. Rúmið
lá út við skipssúðina og var
herbergið jafnlangt rúminu.
Beint á móti rúminu voru dyr
nar, sem lágu út í vélarrúmið.
Ég komst ekki til náða fyrr
en undir lágnættið, en sofnaði
þá fljótt, og svaf vært fram
eftir nóttu. Skyndilega birtist
mér í draumi maður í sæ-
grænum kyrtli, skósíðum. Er
kyrtillinn allur í fellingum
líkt og bárur á hafi þegar
vindar geysa. Toppamir á fell
ingunum eru líkt og brim-
löður. Allur er maðurinn
mikilúðugur. Hefur hann nak
ið sverð í hægri hendi um
metra á lengd, og slær bláum
lit á stálið. Maðurinn gengur
fast að hvílu minni, þar sem
ég ligg á bakinu með vinstri
hlið að hvílustokk, reiðir þar
upp sverðið og miðar beint í
hjartastað. Fjötrar svefnsins
binda mig við rúmið, en ég
reyni þó af öllu afli að víkja
mér undan laginu, er ég sé
hvað verða vill. Með miklum
erfiðismunum tekst mér að
kasta mér fram að hvílustokk
num í því augnabliki, sem
maðurinn þrýstir sverðinu að
mér með æðislegum grimmdar
svip í augum. Við þetta geig-
ar lagið svo, að sverðið hleyp
ur á kaf í sængina en það
svo nærri geirvörtu minni á
hægri hlið, að ég finn ís-
kuldann leggja frá stálinu á
líkamann. Þegar maðurinn sér
að hann hefur ekki hitt í
mark, svo sem hann hefur
ætlað, dregur hann sverðið
aftur til sín og býr sig til
að leggja því í hjarta mér á
ný. Um leið og hann réttir
það að mér aftur, segir hann
með ískaldri grimmd. „Því
næsta skal miðað betur“. í
þetta skipti tekst mér að
skjóta mér undan laginu enn
betur en fyr. Rennur sverðið
því á kaf í sængina, en þó
svo fjarri mér, að nú finn ég
engan kulda frá stálinu. Ég
hrekk í skyndi upp af svefn-
inum, rís upp og sé manninn
skunda út úr herberginu í
gegnum lokaðar dyi’nar. Kl.
er 3 tim nóttina. Ég er allur
í svitalöðri eftir áreynsluna.
Og ég fæ ekki dúr á auga
það sem eftir var næturinnar.
Þegar ég hafði jafnað mig
eftir drauminn, varð mér það
ljóst, að við myndum fá tvö
fárviðri í ferðinni. 1 hinu
fyrra myndum við komast á
landamæri lífs og dauða, en
lenda þó hérnamegin við lín-
una. Hið síðara fárviðrið
myndi verða enn harðara, en
þrátt fyrir það, myndum við
ekki verða eins hætt komnir.
Og heim myndum við koma
aftur heilir á húfi. Þegar ég
kom næsta dag í land til að
kveðja systkini mín og vini,
gat ég þess, að við myndum
fá harða útivist í ferðinni, en
ég myndi samt sem áður
koma aftur heim.
28. október 1914 er genginn
í garð. „ Columbus" liggur
í blæjalogni á ytri höfninni í
Reykjavík. Allan daginn er
keppzt við að ferma skipið,
því ákveðið er að sigla að
kvöldi þess dags. Þegar allar
lestar hafa verið fylltar, svo
að þar er engin smuga, er
raðað á þilfarið timbri og
olíutunnum unz búlkinn nær
upp í miðja siglu. Þar ofan á
er komið fyrir tveimur bát-
um. Á allur þilfarsfarmurinn
að fara til Vestmannaeyja.
Það er fyrsti viðkomustaður.
Lögleg lestarmerki eru komin
langt undir yfirborð hafsins,
og þilfarsfarmurinn hefur
raskað svo kjölfestu skipsins,
að það veltur eins og kefli.
ef nokkur verulegur þungi er
færður frá einni hlið yfir í
aðra. En það er treyst á góða
veðrið, og í Vestmannaeyjum
á að losa mikið af vörum.
Hvert rúm í klefum er full-
setið. Það verður ekki hlaðið
meira á skútuna.
Kl. 11 um kvöldið þ. 28. okt.
er akkerum létt og haldið út
úr Reykjav.höfn. það er enn
óbreytt veður. Það bærist
ekki hár á höfði. Himininn er
skýjalaus. Stjömurnar blika á
himinhvolfinu, og senda birtu
sína yfir litla fleyið, sem
drekkhlaðið klýfur spegil-
sléttan hafflötinn, svo að bár
urnar hoppa aftur með síðum
þess. Maurildin glitra í nætur
myrkrinu frá freyðandi öld-
unum.
Það hafa orðið töluverð
mannaskipti á „Columbus"
frá því að skipið kom til
landsins í ágústmánuði. Skip-
stjórinn, Olsen að nafni, sem
færði skipið fyrstu ferð, er
farinn aftur heim, en við
hefur tekið íslenzkur skip-
stjóri Jóel Jónsson, þaulvanur
togaraskipstjóri, mikill sjó-
garpur og lætur sér ekki
allt fyrir brjósti brenna.
Hann er hins vegar alókunn-
ugur meðferð farþega og vöru
flutningaskipa, þekkir ekki til
hlítar þau handtök, sem þar
eiga við. En með honum em
tveir stýrimenn þaulæfðir á
slíkum skipum, þeir Karl
Bjarnason frá Vestmannaeyj-
um, sem er fyrsti stýrimaður
og Kristján Kristjánsson bróð
ir Guðmundar Kristjánssonar
skipamiðlara sem er 2. stýri-
maður. Mátti því segja, að
hér hafi verið valinn maður í
hverju rúmi yfirmanna á þilj-
um uppi. Yfirvélstjórinn Ras-
musen var maður nýkominn
yfir sjötugt, lítill að vexti,
enn minni að kröftum og
minnstur að kjarki, útslitinn
eftir langa sjómannsævi og
sjóvolk. Bætti það heldurekki
um, að hann var enginn reglu
maður á sterka drykki. En
hann var góðlátlegur maður,
afskiptalítill og samvinnuþýð-
ur. í vélarrúmi voru auk
okkar vélstjóranna tveir kynd
arar, Björn Blöndal bróðir
minn, og Vilhjálmur Jónsson
síðar vélstjóri, báðir harð-
duglegir sjómenn og miklir
kjarkmenn. Bryti og mat-
sveinn voni danskir, svo var
og þernan, en hásetar allir ís-
lenzkir.
Ég var á verði í vélarrúmi
til kl. 12 um lágnættið þennan
dag. Tók þá yfirvélstjóri við
gæzlu vélarinnar ásamt öðr-
um kyndaranum, en ég gekk
til hvílu minnar, efir að yfir-
vélstjóri hafði fullvissað sig
um, að allt væri í lagi í vélar