Samtíðin - 01.05.1934, Blaðsíða 18

VIÐ BflRM NflTTÚRUNNflR
Það er sagt, að mannkærleikur
sé öllum dygðum æðri. Ég dáist
að þessum mannkærleika og veit
vel, að hann ber vott um göfugt
hjartalag. En sál mín er ekki
nógu þroskuð og hugsanir mínar
of lágfleygar til þess að ég kom-
ist nokkru sinni svo hátt að ég
fái höndlað hann, og ég verð að
játa það, að því eldri sem ég
verð, því fjær færist ég tindum
hugsjónarinnar. Ég lygi, ef ég
segði, að ég elskaði alt mann-
kynið.
En ég elska dýr, kúguð og
hædd dýr, og ég læt mig einu
gilda, þó að hlegið sé að mér,
þegar ég held því fram, að ég
samrýmist þeim betur en flestum
þeim mönnum, sem verða á vegi
minum.
Þegar ég hefi talað við mann
svo sem hálftíma, er ég venjulega
búinn að fá nóg. Mig langar þá
mest til að hverfa frá, og ég er
mjög undrandi yfir því, að sá
sem ég hefi verið að tala við,
skuli ekki vera orðinn leiður fyrir
löngu. — En mér leiðist aldrei,
þegar ég er með vingjarnlegum
14
EFTIR flXEL MUNTHE
tiundi, og það enda þótt hann
þekki mig eins lítið og ég þekki
hann. Það kemur oft fyrir, þegar
ég mæti húsbóndalausum hundi á
götu, að ég nem staðar og spyr,
hvert hann sé að fara, og venju-
lega spjöllum við þá eitthvað
saman. Enda þótt ekki verði mik-
ið úr samræðunum, þykir mér
gaman að horfa á hann og reyna
að lesa í augu hans. Ilundarnir
standa mönnum að því leyti
miklu framar, að þeir geta ekki
hræsnað, og öfugmæli (paradox)
Talleyrands, að málið hafi orðið
til, svo að maðurinn geti falið
hugsanir sínar, á ekki við um
hundana.
Ég get setið hálfan daginn úti
á akri og horft á nautgripina,
sem eru á beit; og það er eitt af
allra skemtilegustu viðfangsefn-
um sálfi’æðings, að sökkva sér
niður í svipbrigði lítils asna.
En það eru aðeins lausir asnar,
sem eru skemtilegir, tjóðraður
asni er ekki nærri eins ódulur eða
eðlilegur eins og sá asni, sem